Το Πράσινο Βιβλίο (Green Book) - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Το πράσινο βιβλίο είναι μια ταινία που βρέθηκε τυχαία μπροστά μας, χωρίς να έχω ακούσει το παραμικρό και σκέφτηκα γιατί όχι; Τώρα που γυρίζει, που οργανώνουμε βραδιές κινηματογράφου, ας τη δούμε! Και πολύ καλά έκανα!

Πώς θα τη χαρακτήριζα με μία λέξη; Απολαυστική!

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του διάσημου Αφροαμερικανού πιανίστα, Ντον Σίρλεϊ, που προσέλαβε έναν Ιταλοαμερικανό μικρομαφιόζο τον Τόνι -Λιπ- Βαλελόνγκα ως σοφέρ αλλά και -κυρίως- ως μπόντιγκαρντ για την περιοδεία του στις νότιες πολιτείες της Αμερικής.

Αυτό έγινε την εποχή (1960, συν πλην) που οι Αφροαμερικάνοι, δεν είχαν ίσα ή και καθόλου δικαιώματα με τους υπόλοιπους ανθρώπους (φυλετικός διαχωρισμός /ρατσισμός/ κοινωνικές ανισότητες κλπ) και το να κάνεις ένα road trip, που λέγαμε και στο χωριό μου, αν ήσουν μη-λευκός Καυκάσιος, ήταν ασυνήθιστο, επικίνδυνο και εμ, απαγορευμένο.

Παρόλ’ αυτά επειδή κάποιοι ταξίδευαν για τους χ – ψ λόγους, υπήρχε ένα πράσινο βιβλίο -οδηγός, βλέπε τον τίτλο της ταινίας, που όριζε ρητά, πού μπορούν να φάνε, σε ποιο ξενοδοχείο να μείνουν, πού να βγούνε να διασκεδάσουν κλπ για να μην κινδυνέψει η σωματική τους ακεραιότητα (η ψυχική είναι άλλο θέμα).

Οι πρωταγωνιστές, ο Μαχερσάλα Αλί που είχε πάρει Όσκαρ στο «Moonlight» και το πήρε και για τον ρόλο του σε αυτήν την ταινία κι ο Βίγκο Μόρτενσεν, του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ήταν εξαιρετικοί, με πολύ καλή χημεία μεταξύ τους. Βασικά, όλη η ταινία είναι αυτοί οι δύο.

Στα συν η καλή φωτογραφία, η αναπαράσταση της εποχής, το καλογραμμένο σενάριο κι η μουσική προφανώς!

Θα μείνω λίγο στο Βίγκο Μόρτενσεν, γιατί με… αιφνιδίασε! Ήταν απίθανος! Απίθανος όμως! Κι αγνώριστος! Πραγματικά, εντυπωσιάστηκα, δεν τον είχα για τόσο καλό ηθοποιό, να με συγχωρεί, αν με διαβάζει αυτήν τη στιγμή!

Αφενός, μπήκε στο πετσί του ρόλου, αφετέρου, ήταν και…ξεκαρδιστικός!

Σε πόσες σκηνές γελάσαμε, και ξαναλέω, το γέλιο ήρθε από το πουθενά, δεν το περιμέναμε, δεν ξέρω! Δε λέω ότι είναι κωμωδία η ταινία, έτσι; Αλλά σίγουρα έχει πολύ χιούμορ! Κι αυτό είναι το δεύτερο που με εντυπωσίασε σ’ αυτήν γιατί σκηνοθετικά υπογράφει ο Πίτερ Φαρέλι, που δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας (βλέπε ταινίες «ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος» και «κάτι τρέχει με τη Μαίρη»).

Τι άλλο να σου πω; Α, κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας εκτός από το Β’ Ανδρικού ρόλου για τον Μαχερσάλα Αλί!

Μωρέ, θα σου πω και κάνα δυο κουτσομπολιά που διάβασα στα ίντερνετς!

Στα Όσκαρ, όταν ακούστηκε ότι η ταινία κέρδισε το Όσκαρ, ο συνδιαγωνιζόμενος στην ίδια κατηγορία, σκηνοθέτης Σπάικ Λι, σηκώθηκε να φύγει εκνευρισμένος (πώς λέμε ανωτερότητα; Πώς λέμε, ξέρω να χάνω; Καμία σχέση) λέγοντας ότι κάθε φορά που κάποιος οδηγεί κάποιον, κάπου, εκείνος χάνει ένα Όσκαρ (είχε χάσει ξανα κάποιες δεκαετίες πριν από τον «Σοφέρ της κας Ντέζι»).

Η οικογένεια του πιανίστα Ντον Σίρλεϊ, “στράβωσε” με την ταινία, μας είπε ότι βλέπουμε ένα μάτσο ψέματα, ότι η σχέση του Σίρλεϊ με τον οδηγό του ήταν αυστηρώς υπαλληλική και ουδεπόποτε έγινε φιλική και γενικά μια αρνητίλα την έβγαλε.

Δεν τους συμβουλεύτηκαν ποτέ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων κι αυτός είναι ένας καλός λόγος για να εκνευριστούν, από την άλλη, αν η ταινία απεικόνιζε την…αλήθεια, ο πιανίστας δεν είχε σχέσεις με την οικογένειά του, οπότε γιατί να τους συμβουλευτεί κάποιος, ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι ο γιος του αληθινού οδηγού και φίλου του (σύμφωνα πάντα με το σενάριο), που συνυπογράφει με τον Φαρέλι.

Από την παράλλη, πολύ γρήγορα ο οδηγός και σωματοφύλακας, ξεπέρασε τα δικά του ρατσιστικά αισθήματα, που βλέπουμε στο πρώτο δεκάλεπτο της ταινίας κι έγινε κολλητός/αδερφός.

Σε κάθε περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, η ταινία είναι διασκεδαστική, συγκινητική, με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο φόντο και οι πρωταγωνιστές αξίζουν το χειροκρότημά μας!

Εδώ το τρέιλερ!