Horrible Bosses

Συζητούσαμε σήμερα στο γραφείο για δύσκολες συνεργασίες με δύσκολους συναδέλφους ή δύσκολους διευθυντές και θυμήθηκα ένα Διευθυντή που είχα κάπου, κάπως, κάποτε, που δυσκόλευε τη ζωή τη δική μου και της άλλης κοπέλας που δουλεύαμε μαζί γι’αυτόν, κάθε μέρα για δύο ατελείωτα χρόνια.
Ο καλότροπος -Not- Διευθυντής, δεχόταν ως απαντήσεις στις ερωτήσεις / απαιτήσεις του μόνο τα «ναι/ βεβαίως/ αμέσως/ μάλιστα».

Ακόμα κι όταν δεν ήξερες για τι πράγμα σου μιλάει, ακόμα και όταν δεν ήταν εφικτό αυτό που σου ζητούσε σήμερα για χθες, έπρεπε να αποκριθείς μία από τις άνωθεν αποδεκτές απαντήσεις και μετά να παρακαλέσεις την Παναγία και το σύμπαν να σε βοηθήσουν να το πραγματοποιήσεις.

Τι έζησα με αυτόν τον άνθρωπο…

Έπρεπε να είμαι διαθέσιμη κάθε ώρα και λεπτό της ημέρας αλλά και της νύχτας και πάντα αγκαζέ με μια ατζέντα. Όχι οποιαδήποτε ατζέντα, αλλά την Ατζέντα με άλφα κεφαλαίο (μπορείς να δεις κι εδώ).

Μέσα στην Ατζέντα με άλφα κεφαλαίο, ήταν άπαντες παρόντες,  όλοι οι επικεφαλής από υπουργεία και κέντρα πολιτισμικού ενδιαφέροντος μέχρι αεροπορικές εταιρείες και πρεσβείες.  Αυτή η Ατζέντα έχει ταξιδέψει με πλοία και αεροπλάνα, έχει πάει διακοπές, σε βαφτίσεις, σε γάμους, σε μπάτσελορ, σε κλαμπάκια, σε μπουζούκια, έχει χυθεί πάνω της ουίσκι, έχουν δει τα μάτια της ουκ ολίγα πράγματα!

Πέρα απο την Ατζέντα, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και το κινητό μου, στο οποίο λειτουργούσε και το τηλέφωνο του γραφείου με εκτροπή. Εννοείται πάντα φορτισμένο και σε επαρκή ένταση, ώστε να το ακούω και δε χρειάζεται να το πω, σιαμαίο μαζί μου. Όπου και αν ήμουν, ό,τι κι αν έκανα. Χωρίς καμία εξαίρεση στον κανόνα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι;

Κι όχι, δε δούλευα για τον Πρωθυπουργό, σε είδα ότι σου πέρασε από το μυαλό!

Εκείνη τη περίοδο είχε κυκλοφορήσει η ταινία “ο Διαβολος φορούσε prada”, που είχε κόψει αρκετά εισιτήρια κι οι φίλες μου όλες με συνέκριναν με τη γραμματέα της Μέριλ Στριπ, τη γλυκιά Αν Χαθαγουέι, και τον Διευθυντή μας με τη Μέριλ Στριπ.

Πολλές οι ιστορίες από εκείνο το ανεπανάληπτο, τόσο διδακτικά όσο και γενικότερα σε εμπειρίες, δίχρονο. Τότε κλαίγαμε αλλά τώρα τις διηγούμαστε σε παρεείστικες συναθροίσεις και λιώνουμε στο γέλιο!

Όταν πέρασαν τα χρόνια βλέποντας τα ίδια γεγονότα από απόσταση, κατάλαβα το παράδοξο που βίωσα κι ότι δεν ήταν ανάγκη να γίνει έτσι, εγώ το άφησα, μπορούσα να κάνω κι αλλιώς, υπήρχε επιλογή.

Τότε όμως το άγχος, το στρες και το τρέξιμο να προλάβω χρόνους και deadlines και να πραγματοποιήσω πράγματα με εξαιρετικό βαθμό δυσκολίας, δε μου άφηναν χρόνο να σκεφτώ εναλλακτικούς τρόπους αντίδρασης.
Να σας πω μία ιστορία του τότε, η οποία είναι εντελώς αληθινή, όσο απίστευτη κι αν φαίνεται;

Είχα την πολύ πρωινή βάρδια στο γραφείο κι έφτιαχνα καφέ όταν χτύπησε η προσωπική γραμμή του Διευθυντή. Τα παρατάω όλα και τρέχω να σηκώσω το τηλέφωνο.

-Καλημέρα κύριε Διευθυντά!
-Τα εισιτήρια μου για Ρώμη βρίσκονται στο γραφείο μου; (καλημέρες και τέτοια, περιττά, μη χάνει και χρόνο, που ως γνωστόν είναι και χρήμα)
-Μάλιστα! (μία απο τις απαντήσεις που επιτρέπονταν να ξεστομίσω και χωρίς να έχω ιδέα σε ποια εισιτήρια αναφερόταν).
-Είμαι καθ’οδόν για το γραφείο.
Κλείνοντας το τηλέφωνο και έχοντας τρομερή ταχυκαρδία, καλώ απευθείας τη συνάδελφο, η οποία κοιμόταν ακόμα μια και είχε τη βραδυνή βάρδια. Το σηκώνει αγουροξυπνημένη, αλλά με το που με άκουσε, της έφυγε η νύστα στη στιγμή.
-Ξύπνα-ξύπνα, ξέρεις τίποτα για εισιτήρια Ρώμης;
-Ε, τη προηγούμενη βδομάδα είχε αναφέρει ότι ενδεχομένως να πάει Ρωμη κι οτι θα ενημέρωνε εν ευθέτω χρόνο για να κλείσουμε εισιτήρια
– Με ρώτησε πριν πέντε λεπτά αν είναι στο γραφείο του και φυσικά απάντησα ότι είναι
-Έρχομαι, έρχομαι, κλείσε.

Έρχεται λοιπόν η κοπέλα σε χρόνο dt στο γραφείο, με την ψυχή στη κούλουρη, φορώντας ακόμα το πάνω μέρος της πιτζάμας της, ενώ στο μεταξύ εγω μιλούσα με το ταξιδιωτικό πρακτορείο που συνεργαζόμασταν. Η υπεύθυνη εκεί μας λυπόταν -ανάμεσα και σε πολύ άλλο κόσμο- για τις συνθήκες εργασίας μας και έβαζε πάντα τα δυνατά της να μας εξυπηρετεί και να βρίσκει εισιτήρια και θέσεις Α -class, τελευταία στιγμή.

Με τα πολλά βρήκαμε τα εισιτήρια αλλά ο χρόνος είχε αρχίσει να λειτουργεί αντίστροφα, σε λίγο θα βρισκόταν ο Διευθυντής στο γραφείο του, ενώ τα εισιτήρια όχι.

Άρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο έναν – έναν όλους τους συναδέλφους μας, που ξέραμε ότι είχαν μηχανή-μηχανάκι για να πάνε γρήγορα με τη συνάδελφο μου στο ταξιδιωτικό γραφείο και να παραλάβουν τα εισιτήρια.

Η Τύχη δεν ήταν με το μέρος μας, όσους γνωρίζαμε, είχαν έρθει εκείνη τη μέρα είτε με κάποιο Μέσο Μαζικής Μεταφοράς, είτε με αυτοκίνητο. Τελικά, πλήρως πανικοβλημένες, αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνο και συναδέλφους που δε γνωρίζαμε προσωπικά μέχρι που κάποιος κατάλαβε την απελπισία μας -κυκλοφορούσαν άλλωστε φήμες για τον συγκεκριμένο Διευθυντή – και δέχθηκε να αφήσει τη θέση του εν ώρα εργασίας για να μας βοηθήσει.

Φεύγει λοιπόν η συνάδελφοφίλη με τον άγνωστο συνάδελφο για το ταξιδιωτικό πρακτορείο κι οδηγώντας με την ταχύτητα του φωτός, επιστρέφουν γραφείο με τα πολυπόθητα εισιτήρια στα χέρια, πριν έρθει ο Διευθυντής.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα, με το γνωστό βηματισμό του, μπαίνει μέσα στην εταιρεία ο Διευθυντής και χαιρετώντας με το επίσης γνωστό γρύλισμα, κλείνεται στο γραφείο του.

Οχτώ λεπτά αργότερα, ξαναχτυπά το τηλέφωνο μου κι ακούω να γρυλίζει
“ακυρώστε τα εισιτήρια, δε θα φύγω τελικά”.

Εκείνη τη μέρα, ο Διευθυντής δεν έφυγε για Ρώμη κι η συνάδελφος μην μπορώντας να ξεμπλέξει τα μαλλιά της, απο τους κόμπους που είχαν δημιουργηθεί απο την ταχύτητα του ανέμου, όσο ήταν πάνω στη μηχανή του συναδέλφου, αναγκάστηκε να πάει κομμωτήριο και να τα κόψει σε ενα ωραιότατο μεν, μη προγραμματισμένο δε, καρέ.

True story (μπορείς να δεις εδώ κι εδώ κι άλλα true stories με εκείνον πρωταγωνιστή)

Επιζήσαμε χωρίς κανένα ψυχολογικό κουσούρι τελικά, το οποίο δε θα γλιτώναμε αν συνεχίζαμε να δουλεύουμε μαζί του για πολύ ακόμα! Ευτυχώς, ήμασταν τυχερές!

Εσείς είχατε ποτέ κάποιον προϊστάμενο /διευθυντή σαν τον δικό μου;

About Author

Νουαζέτα

See author's posts