Καλοκαιρινό horrible boss!

Εξαιρετικά αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση στην αγαπημένη μου συνάδελφο που μας έκανε κολλητές κάποτε ένας Διευθυντής (μπορείς να δεις εδώ κι εδώ, σχετικά).

Ήταν ένα πρωί του Αυγούστου -κοντά στη ροδαυγή- κι είχα πάει εκδρομή για σαββατοκύριακο σε ένα από τα κοντινά νησάκια του Αργοσαρωνικού. Η συνάδελφοφίλη είχε μια βάφτιση στον τόπο καταγωγής της.

Κι οι δύο θέλαμε να απολαύσουμε μερικές στιγμές χαλάρωσης δίπλα στη θάλασσα και να γεμίσουμε μπαταρίες για τη δύσκολη βδομάδα που θα ακολουθούσε. Βάλε και ότι η Αθήνα τον Αύγουστο είναι καμίνι, ήταν μια ωραία ευκαιρία να την αποφύγουμε.

Τον Αύγουστο βέβαια είθισται να λαμβάνουν και δράση κι οι απανταχού εμπρηστές του λεκανοπεδίου, αλλά μια και δε δουλεύουμε σε πυροσβεστικό οργανισμό ή σε δασαρχείο ή έστω στην Αστυνομία, εμείς σκεφτήκαμε να εκδράμουμε.

Μέγα λάθος!

Βγαίνοντας από μια απολαυστική βουτιά στη θάλασσα και ξαπλώνοντας για ηλιοθεραπεία, να συντηρήσω και το σοκολατί χρώμα μου, παίρνω το κινητό να δω αν είχα καμία κλήση  και βλέπω ότι έχω ηχητικό μήνυμα.

Η καρδιά μου αρχίζει να παίζει το γνωστό ταμπούρλο, ο Διευθυντής είχε μια αγάπη στα φωνητικά μηνύματα τις ελαχιστότατες φορές που δεν είχαμε σηκώσει το τηλέφωνο. Πατάω τον κωδικό του τηλεφωνητή και ακούω τη φωνή με το χαρακτηριστικό γρύλισμα:
“Εδώ, Διευθυντής. Ημέρα Κυριακή, ώρα 12τη μεσημβρινή. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω πυρκαγιών κι εσείς δεν απαντάτε στο τηλέφωνο. Καλέστε με ευθύς αμέσως, όταν λάβετε το μήνυμα”.
Το γρύλισμα γρύλισμα κι ο πληθυντικός πληθυντικός. Όλα κι όλα!
Παίρνω πρώτα τη συνάδελφοφίλη μου, η οποία είχε ακούσει και εκείνη το ίδιο φωνητικό μήνυμα στο κινητό της. Θα με έπαιρνε τηλέφωνο αλλά την είχα προλάβει.

Τον καλέσει πίσω και να του εξηγήσει ότι ήταν μέσα στο μυστήριο στην εκκλησία και δεν μπορούσε να σηκώσει το κινητό. Φυσικά δε δέχτηκε τη “δικαιολογία” της, αλλά πρέπει να ήταν καλοδιάθετος μια και την είχε αφήσει να αρθρώσει μια εξήγηση.

Ήθελε να μας πει ότι μία απ’τις δυο μας θα πρέπει να είναι τα σαββατοκύριακα διαθέσιμη, on call, όπως το είπε αγγλιστί, ώστε αν χρειαστεί, να πάει στο γραφείο. Μας προειδοποίησε ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που λείπαμε κι οι δύο ταυτόχρονα απ’ την Αθήνα. Αυτά της είπε να τα μεταφέρει αυτούσια και σε μένα, δίνοντας ταυτόχρονα τη διαταγή να μην τον πάρω τηλέφωνο.

Το ίδιο καλοκαίρι, είχα κανονίσει διακοπές με το τότε φλέρτ μου, που θα έλεγε κι η γιαγιά μου, που δεν ήταν ‘παπούτσι από το τόπο σου’, έμενε σε άλλη χώρα κι η σχέση αυτή ήταν εξ αποστάσεως και μετ’ εμποδίων -γενικώς, άλλα και ειδικώς του συγκεκριμένου εμπόδιου του Διευθυντή.

Βέβαια, εκ των υστέρων, αποδείχθηκε ότι κάθε εμπόδιο για καλό, που λέει και ο σοφός λαός μας!

Στο θέμα μας, ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που θα έφευγα ταξίδι για δέκα πέντε ολόκληρες μέρες και μετρούσα τις μέρες ανάποδα σαν τους φυλακισμένους.

Όποιος όμως κάνει σχέδια, κάποιος πιο πάνω, ο Διευθυντής στη συγκεκριμένη περίπτωση, γελάει. Λίγο πριν χρησιμοποιήσω τα ποθητά αεροπορικά εισιτήρια, τα οποία κόστιζαν και ένα σοβαρό ποσό του προϋπολογισμού μου και λίγο πριν βάλω αεροδρόμια, αιθέρες και… χιλιόμετρα, ανάμεσα σε μένα και τον Διευθυντή, με κάλεσε στο γραφείο του.

Εκεί, με ενημέρωσε ότι μου κάνει αναστολή της αδείας μου, διότι «η χώρα φλέγεται, είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης».

Η χώρα φλεγόταν, εγώ πάγωσα, το φλέρτ έκανε με άλλη παρέα διακοπές και γενικά εκείνο το καλοκαίρι, η σχέση και τα χρήματα των εισιτηρίων, πήγαν άκλαυτα!

About Author

Νουαζέτα

See author's posts