Ξέρεις τι είναι ο Διαβήτης τύπου 1 ή αλλιώς νεανικός διαβήτης;

Εγώ ξέρω γιατί είμαι παντρεμένη με έναν άνθρωπο που έχει αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο διαβήτη από τα δεκατέσσερα του και τον θαυμάζω πάρα πολύ που ζει με αυτόν, έτσι όπως ζει.

Τι εννοώ;

Εννοώ ότι ζει τη ζωή του κανονικά κι όχι σαν άρρωστος, είναι μονίμως γελαστός ενώ θα μπορούσε άνετα να είναι γκρινιάρης με αυτό που του έτυχε, υπάρχουμε κι εμείς που γκρινιάζουμε με πολύ λιγότερα.

Εν τω μεταξύ, λένε ότι ο διαβήτης σου προκαλεί πάρα πολλά νεύρα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Αυτό δεν το ξέρω, στο σπίτι μας συνήθως εγώ είμαι αυτή με τα νεύρα.

Έως και μας κάνει να το ξεχνάμε ότι πάσχει από κάτι -οκ, εκτός από κάνα δυο φορές που μας κατατρόμαξε, αλλά πάει πέρασε, το αφήσαμε πίσω μας-, δε ζούμε δηλαδή κάθε λεπτό με το άγχος και τον φόβο αυτού, αν και είναι σε μια άκρη του μυαλού μας συνέχεια. Δε γίνεται αλλιώς, αν  έχεις εσύ ή κάποιος δικός σου άνθρωπος νεανικό διαβήτη, πάντα έχεις το νου σου.

Που λες, ο άντρας μου και φαντάζομαι και οι υπόλοιποι διαβητικοί τύπου 1, εδώ και λίγες μέρες είναι πολύ ενθουσιασμένος γιατί παρέλαβε το νέο μηχάνημα Freestyle Libre. Για να είμαστε κι ακριβείς, το νέο δεν είναι το μηχάνημα αλλά ότι το χορηγεί δωρεάν ο ΕΟΠΠΥ.

Αυτό το Freestyle που ακούγεται σαν είδος χορού, του γλιτώνει τρυπήματα στα δάχτυλα. Έχει μέγεθος ενός μεγάλου κουμπιού, το φοράει στο μπράτσο (δεν πονάει καθόλου όταν το βάζει ή ετσι τουλάχιστον μου λέει) και δεν παθαίνει τίποτα ούτε με ιδρώτα, ούτε με τα ντους. Είναι ανθεκτικό και το βγάζεις μόνος σου στο διβδόμαδο που το αντικαθιστάς με ένα καινούριο. Έχει κι ένα μηχανηματάκι, σαν μικρό κινητό σκέψου, όχι τα σμαρτ φόουνς, τα άλλα τα παλιά, που περνάει από πάνω, σαρώνει και σε ένα μόνο δευτερόλεπτο του δείχνει:

α) την τρέχουσα ένδειξη γλυκόζης και

β) το βέλος τάσης που δείχνει την κατεύθυνση μεταβολής της γλυκόζης κι άρα ξέρει πώς να κινηθεί, τι να φάει και τι να κάνει ώστε να γλιτώσει πολύ υψηλά ή πολύ χαμηλά ζάχαρα – και τα δύο επικίνδυνα για τη ζωή ενός διαβητικού.

Ας πω όμως πρώτα δυο λόγια για τον νεανικό διαβήτη που εύχομαι να είσαι τυχερός και να μην έχεις ιδέα τι είναι, αλλά να σου πω κάτι; Να μάθεις τι είναι γιατί νεανικό διαβήτη έχουν πάρα, μα πάρα πολλοί άνθρωποι, πιο πολλοί απ’ όσοι φαντάζεσαι και είναι πιθανό και ρεαλιστικό να γνωρίσεις τουλάχιστον έναν στη ζωή σου και αυτός ο ένας μπορεί να σε χρειαστεί.

Ας αρχίσουμε με το τι δεν είναι.

Δεν είναι κάτι που προκαλείς ο ίδιος στον εαυτό σου και δεν είναι επειδή τρως πολύ ή σ’ αρέσουν τα γλυκά. Επίσης, όχι, δεν είναι αυτό που έχει η γιαγιά σου ή εκείνος ο μεγάλος θείος σου, κι άρα, “μην τρως γλυκά / πάρε ένα χάπι και θα είσαι ok» και τέλος, δεν είναι κληρονομικός.

Είναι αυτοάνοσο νόσημα, που εμφανίζεται στην παιδική – εφηβική ηλικία. O ίδιος ο οργανισμός επιτίθεται στα κύτταρα του παγκρέατος που παράγουν την ινσουλίνη, η οποία δεν παράγεται καθόλου, ούτε στάλα κι άρα όποιος το έχει πρέπει να κάνει τη δουλειά αυτή μόνος του, για τον εαυτό του, για όλη του τη ζωή, κάθε μέρα όλη μέρα.

Δεν μπορεί να ξεχαστεί ποτέ. Αν το κάνει, βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του. Απ’ τη στιγμή που κάποιος θα διαγνωστεί με Διαβήτη τύπου 1, τίποτα δε θα είναι ξανά ίδιο και τίποτα δε θα είναι εύκολο.

Πρέπει να μετράει τη γλυκόζη στο αίμα του συχνότατα, είτε τρυπώντας το δάχτυλο του και βάζοντας τη σταγόνα αίμα στο μετρητή ζάχαρου, είτε με το freestyle που σου έγραφα παραπάνω. Και φυσικά να χορηγεί στον εαυτό του -κάνοντας υπολογισμούς υδατανθράκων- την ινσουλίνη που χρειάζεται.

Πώς;

Με ενέσεις. Ο άντρας μου κάθε φορά που τρώει κάτι, είτε είναι ντομάτα είτε είναι μπακλαβάς (για τον οποίο τρελαίνεται!), πρέπει να υπολογίσει πόσες μονάδες ένεση θα κάνει. Θα μπορούσε να χρησιμοποιεί ένα μηχάνημα με αντλία ινσουλίνης που συνδέεται υποδόρια στην κοιλιά, με ένα τέτοιο τον γνώρισα, αλλά εδώ και χρόνια το ‘χει βγάλει.

Όταν το ζάχαρο του ανεβαίνει πρέπει να κάνει ινσουλίνη για να κατέβει. Τη σωστή δόση ινσουλίνης για να κατέβει τόσο όσο. Αν κατέβει περισσότερο απ’ όσο πρέπει, θα πρέπει να φάει κάτι γλυκό, πχ μέλι ή να πιει μια πορτοκαλάδα για να ανέβει στα φυσιολογικά επίπεδα και να μην πάθει υπογλυκαιμία.

Το ζάχαρο του ένας διαβητικός το σκέφτεται μόνο την ώρα που τρώει;

Όχι. Το ζάχαρο εκτός από το φαγητό, μπορεί να ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τη διάθεση. Αν είσαι πιεσμένος ψυχολογικά ή στενοχωρημένος ή αν σε περιτριγυρίζει καμία ίωση ή αν τρέξεις λίγο παραπάνω, κάνεις κάποια αθλητική δραστηριότητα, όλα επηρεάζουν, προς τα πάνω ή προς τα κάτω.

Μπορεί να έχεις κάνει όλες τις μετρήσεις σου κανονικά και ψυχολογικά να μην είσαι καλά και να πέσεις για ύπνο, να πάθεις εκεί υπογλυκαιμία και να πέσεις σε υπογλυκαιμικό κώμα.

Όταν είσαι ξύπνιος, το αντιλαμβάνεσαι γιατί έχεις συμπτώματα, ιδρώνεις, μουδιάζεις, πεινάς, όταν κοιμάσαι όμως δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εκεί, κούφια η ώρα που το ακούει είτε θα βαρέσει συναγερμό το μηχάνημα αν φοράς στο σώμα σου ή θα σε σώσει όποιος κοιμάται δίπλα σου και σε πάρει χαμπάρι.

Δε θέλω να τρομάξω κανέναν αλλά ο διαβήτης δεν είναι απλό πράγμα κι ας μη φαίνονται σαν άρρωστοι όσοι πάσχουν από αυτόν.

Κι οι μετρήσεις αλλά κι ο έλεγχος γενικά της ψυχολογίας και του τρόπου ζωής επιβάλλονται. Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Ο ίδιος ο ασθενής είναι και γιατρός του εαυτού του, γιατί  ο ίδιος ξέρει τις συνήθειες του, τις διατροφικές επιλογές, αθλητικές ή μη δραστηριότητες, αν καπνίζει ή όχι, αν ταράχτηκε ή στρεσαρίστηκε με κάτι.

Τώρα που είπα ότι δε φαίνεται. Ο Νεανικός Διαβήτης, όπως και κάθε αυτοάνοσο, δεν  είναι ντροπή και δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβει κανείς.

Μη σου πω ότι πρέπει να φοράει και βραχιολάκι, ώστε αν φτου -σκατά, πάθει κάτι, να ξέρει ο άλλος πώς να τον βοηθήσει. Είναι δυνατόν η σχέση του, ο φίλος του, ο δάσκαλός, ο εργοδότης του ενός διαβητικού να μην ξέρει ότι υπάρχει θέμα;

Παθαίνει υπογλυκαιμία, πώς θα τον βοηθήσει αν δε το γνωρίζει; Θα μου πεις να έχει πάντα κάτι γλυκό μαζί του πάνω του ή καραμέλες ειδικές για το διαβήτη. Θα σου πω ότι μπορεί να τύχει και να μην έχει. Όλα μπορούν να τύχουν, άνθρωποι είμαστε και αστοχίες μπορεί να κάνουμε.

Και μπορεί να χρειαστεί να βοηθήσεις εσύ τον άλλο που σέρνεται και δεν μπορεί να μιλήσει καλά καλά και νομίζεις ότι έχει πάρει ναρκωτικά, αλλά εκείνος απλώς χρειάζεται μια πορτοκαλάδα.

Για να το κλείσω, γιατί πάλι έγραψα κατεβατά, ένας διαβητικός μπορεί να έχει μια ζωή σαν όλους εμάς τους μη διαβητικούς αλλά θα πρέπει πάντα να προσέχει για να έχει, να είναι σωστά ρυθμισμένος και να μην ντρέπεται να το πει στους γύρω του.

Αυτό, μέχρι να ανακαλυφθεί η θεραπεία του διαβήτη. Πιστεύω ακράδαντα ότι στα επόμενα χρόνια οι επιστήμονες θα τη βρούνε την άκρη. Σύμφωνα με τα διάφορα επιστημονικά σάιτ, βρίσκονται κοντά. Περιμένουμε!

About Author