Ξυπνάει τη νύχτα κι έρχεται στο κρεβάτι μας. Ε, και;

Πολλά παιδιά ηλικίας τριών, τεσσάρων, πέντε χρόνων, σηκώνονται από τα κρεβάτια τους στη μέση της νύχτας, πάνε στο δωμάτιο των γονιών τους και χώνονται κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα.

Δε θα αναφερθώ στη φιλοσοφία του attachment parenting, της θεωρίας της ανατροφής συναισθηματικής προσκόλλησης, που περιλαμβάνει τη συγκοίμηση, ούτε σε εκείνους που το θεωρούν «μόδα» και πιστεύουν ότι το παιδί από μικρό πρέπει να μάθει να κοιμάται στο κρεβάτι του.

Ο καθένας πλέον μπορεί να βρει έρευνες που να υποστηρίζουν την άποψη του. Πέρα όμως από τις θεωρίες, στην πράξη καλό και σωστό είναι αυτό που δίνει σε όλα τα μέλη της οικογένειας, μικρά και μεγάλα, ασφάλεια, ηρεμία και γαλήνη. Ακόμη πιο σωστό είναι αυτό που επιτρέπει σε όλα τα μέλη της οικογένειας να… κοιμηθούν, να χορτάσουν ύπνο, να σηκωθούν το πρωί, ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια, να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις και τις χαρές της ζωής.

Διότι, για παράδειγμα, τι να το κάνω, αν το σωστό είναι να κοιμάται το παιδί στο κρεβάτι του, αλλά εγώ σηκώνομαι άπειρες φορές μες τη νύχτα, είτε επειδή με φώναξε να πάω στο δωμάτιο του, είτε επειδή το γυρίζω πίσω σε αυτό (αν έχει έρθει στο υπνοδωμάτιό μας), με αποτέλεσμα να μένω τελικά άυπνη και να κυκλοφορώ σαν υπνοβάτης όλη την υπόλοιπη μέρα/ μέρες. Το ίδιο ισχύει κι αν μένω άυπνη επειδή κοιμάται στο κρεβάτι μας και φοβάμαι μην το “πλακώσουμε” με το σώμα μας ή επειδή δε μας ταιριάζει αυτό για όποιον λόγο.

Θέλω να αναφερθώ σε όσους ναι μεν, απολαμβάνουμε τον ύπνο με το μικράκι μας ανάμεσά μας, δε μένουμε άυπνοι και δεν κλυδωνίζεται η σχέση μας με το σύζυγο (υπάρχουν κι αυτά), ωστόσο, αγχωνόμαστε για το deadline, μέχρι πότε θα συμβαίνει αυτό το πήγαινε – έλα στο κρεβάτι μας και μήπως αυτή η συνήθεια ήρθε για να μείνει.

Μήπως αγχωνόμαστε με κουταμάρες; Παιδάκια μικρά είναι και για να το κάνουν, κάποιο λόγο έχουν. Μπορεί να άκουσαν κάποιο θόρυβο και να φοβήθηκαν, να είδαν κάποιο κακό όνειρο και να ξύπνησαν ή απλώς να ένιωσαν να χρειάζονται την ασφαλή κι αναπαυτική αγκαλιά της μαμάς τους.

Κι όλα τα παραπάνω να μην είναι, ακόμη κι αν δεν είναι ανάγκη, αλλά επιθυμία αυτό που τους κάνει να αναζητούν το κρεβάτι των γονιών τους, αν αυτό τους γεμίζει με αισθήματα χαράς και ικανοποίησης, γιατί να μην την πραγματοποιήσουμε, εφόσον στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα με αυτό, αλλά μας αρέσει κιόλας;

Δεν είναι μια συνήθεια που θα κρατήσει για πάντα, τίποτα άλλωστε δεν κρατάει για πάντα. Θα έρθει η στιγμή που θα αναπολούμε τις αγκαλιές αυτές, τα μυρωδάτα κορμάκια, απαλά και ζεστά σαν φρεσκοψημένα φρατζολάκια δίπλα μας, τα μαλλιά τους στο μαξιλάρι μας, τα χεράκια τους διπλωμένα στο λαιμό μας.

Θα έρθει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμαστε η εποχή, που τα μικράκια μας, θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν μακριά όχι μόνο από το κρεβάτι, αλλά και από το σπίτι, θα φτιάξουν τη δική τους φωλιά και θα αράζουν σε άλλες αγκαλιές! Αλλά και πριν από αυτό, μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας θα  ‘ρθει η εποχή που θα είναι έφηβοι και τότε θα τους ζητάμε αγκαλιές και θα ακούμε “πάλι ρε μαμά”, “άσε μας ρε μάνα” , “όχι, μπροστά στους φίλους μου, με κάνεις ρεζίλι”, κ.ο.κ.

Ας το ευχαριστηθούμε τώρα, όσο και όπως μπορούμε, και το σημαντικότερο, να κάνουμε αυτό που ταιριάζει στη δική μας οικογένεια, κι ας μη συμβαδίζει με τα “κουτάκια” του περίγυρου ή των ειδικών. Να ενημερωνόμαστε εννοείται, αλλά στο τέλος, να προσαρμόζουμε το κάθε τι στις ανάγκες  και τα “θέλω” της δικιά μας μοναδικής και ξεχωριστής οικογένειας.