Leeds University - Sweet memories - Μέρος Α' - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Ο Chris Pine αποφοίτησε από κει, όπως και εγώ!

Ωραία εισαγωγή έκανα!αχαχαχα

Που λέτε το Leeds είναι μία πόλη στο Δυτικό Yorkshire της Αγγλίας, κοντά στο Manchester για τους ποδοσφαιρόφιλους. Κάαααποτε, την Βικτωριανή εποχή, ήταν ένα από τα κορυφαία βιομηχανικά κέντρα, αλλά και τώρα στη σύγχρονη εποχή, δεν τα πάει και άσχημα. Τα τελευταία χρόνια το Leeds έχει γίνει το διαμάντι της νέας οικονομίας στην Αγγλία. Έτσι διαβάζω τουλάχιστον!

Έχει δύο-τρία πανεπιστήμια, αλλά το δυνατό του χαρτί είναι το Πανεπιστήμιο του Leeds, που όταν φοίτησα εγώ, την εποχή που η δραχμή έδινε τη σκυτάλη στο ευρώ, στο μακρινό 2001-2002, ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή πανεπιστήμια.

Είχε άριστες προδιαγραφές για διδασκαλία και έρευνα και το κτίριο ήταν όμορφο αρχιτεκτονικά και λειτουργικό για μελέτη. Σε συνδυασμό με τις τόσες επιλογές για διασκέδαση που σου πρόσφερε η πόλη, η οποία ήταν το κέντρο της ευρύτερης περιοχής για τις τέχνες, το έκανε πολύ ελκυστική επιλογή φοίτησης.

Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν μια προφορά λίγο διαφορετική από αυτή που διδασκόμαστε στα φροντιστήρια, κάτι που στην αρχή παραξενεύει όποιον έχει διδαχθεί την οξφορδιανή, αλλά στο τέλος όλα συνηθίζονται.

Προσωπικά βέβαια, είχα άλλα θέματα να λύσω πριν με απασχολήσει το θέμα της προφοράς. Ένα από αυτά ήταν ότι τα αγγλικά των φροντιστηρίων που είχα κάνει, δεν ήταν αυτά που μιλούσαν οι άνθρωποι εκεί στη καθημερινότητά τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον πρώτο μήνα να είμαι σχεδόν μουγκή. Ευτυχώς που είχα πάει εκεί με παρέα (ένα συμφοιτητή και φίλο μου από το ελληνοβρετανικό κολλέγιο- γεια σου Φίλιππε) και έκανε αρχικά αυτός τις αναγκαίες συνεννοήσεις, διαφορετικά, θα είχα μεγάλο πρόβλημα.

Τον δεύτερο μήνα άρχισα να μιλάω, αλλά πραγματικά όλοι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια να με καταλάβουν. Οι συνεννοήσεις από το τηλέφωνο ήταν πραγματικά αδύνατες, δεν καταλάβαινα τι μου λέγανε και δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγα, οπότε και η συνεννόηση με γραπτά μηνύματα ήταν μονόδρομος.

Το πρώτο πράγμα που είπα στα αγγλικά και ακόμα με πειράζουν γι΄ αυτό, το είπα στο αμφιθέατρο. Ο καθηγητής μας έβαλε όλους να πούμε με τη σειρά μας, πώς μας λένε, από πού κρατάει η σκούφια μας και για τι είναι γνωστή η χώρα μας.

Ήταν άπειρα άτομα στα έδρανα, καθόμουν προς το τέλος κι όσο πλησίαζε η σειρά μου, βρισκόμουν στα πρόθυρα της λιποθυμίας απο το άγχος που θα μιλούσα αγγλικά μπροστά σε τόσα άτομα. Όχι ότι αν ήταν ελληνικά θα ήταν το καλύτερο μου να μιλήσω σε κοινό.

Αριστερά μου καθόταν ένας συμφοιτητής από την Αιθιοπία που είχε έρθει με υποτροφία, και δεξιά μου ήταν ο φίλος μου από Ελλάδα. Μιλάει ο άνθρωπος, λέει πως τον λένε, ότι κατάγεται από την Αντίς Αμπέμπα και η χώρα του είναι γνωστή για τη φτώχια της κι έρχεται η σειρά μου. Μια φωνή τρεμάμενη, η δική μου, ακούστηκε να λέει: «hello, I’m Efi, I come from Greece and my country is famous for it’s night life!”

Ούτε πολιτισμοί, ούτε Ακρόπολες, ούτε Αρχαίοι, κυρίες και κύριοι. Αυτό που ανέφερα, ήταν η νυχτερινή μας ζωή! Αυτές ήταν οι πρώτες μου κουβέντες στα αγγλικά!

Μετά τον τρίτο μήνα, πήρα μπρος ως προς το λεξιλόγιο. Με την προφορά μου, για να είμαι ειλικρινής ουδέποτε ασχολήθηκα, αφού άκουγα συχνά πυκνά: «your greek accent is very sexy” και γιατί να τη χαλάσω, λοιπόν.

Προσωπικά, έμαθα αγγλικά που μιλούσαν οι νέοι εκεί, δηλαδή οι συνομήλικοι μου, μια και τότε ήμουν πουλί και μ’ αγαπούσαν πολλοί, από τις ταινίες στο σινεμά και τα περιοδικά. Η σκαναρισμένη, αρχαία φωτό που ακολουθεί, είναι τραβηγμένη στο σινεμά! Είχαμε πάει να δουμε το “Οceans Εleven”!

Με τους συγκατοίκους γνωριστήκαμε σε μια εστία που μένανε προσωρινά οι μελλοντικοί φοιτητές του πανεπιστημίου, μέχρι να βρούνε σπίτι.

Εκεί ήταν η πρώτη μου μεγάλη επαφή με πολλούς ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων και θυμάμαι αυτές τις πρώτες μέρες σαν φανταστική περιπέτεια. Διότι, ξεκίνησε και επεισοδιακά η διαμονή μου στη χώρα.

Η KLM με την οποία πετούσαμε, είχε χάσει τις βαλίτσες μας. Θυμάμαι κάθε βράδυ, επί τρία βράδια (μετά βρέθηκαν οι χαμένες βαλίτσες), έπλενα κάλτσες και εσώρουχα και τα απλώνα στο καλοριφέρ να στεγνώσουν για να τα βάλω την επόμενη μέρα!

Θυμάμαι επίσης να πεινάω και να είναι δέκα το βράδυ και να είναι όλα κλειστά, κουζίνες, τα μαγαζιά έξω, και τα πάντα όλα, σαν να βρισκόμασταν στην έρημο. Νομίζω τότε κλέψαμε μια μπανάνα που βρήκαμε στην κοινόχρηστη κουζίνα και τη μοιραστήκαμε με τον Φίλιππο (Φίλιππε, αν διαβάζεις, επιβεβαίωσε).

Τα πρωινά, κοιτούσαμε σπίτια και εγώ ήθελα να συγκατοικήσω με εξωτικούς ανθρώπους, σε διόροφα σπίτια με χρωματιστές φλοκάτες, σε γκέτο συνοικίες, που μου κάναν πολύ κινηματογραφικά σκηνικά και με γοητεύανε!

Ο Φίλιππος είχε αποφασίσει να με προσέχει σαν μικρή του αδερφή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραβάει τα μαλλιά του, προσπαθώντας να με λογικέψει σε διάφορα, τύπου: «Έφη, δεν μπορούμε να μείνουμε με τον άγνωστο από την Ουγκάντα (true story), ούτε να μείνουμε σε αυτήν την συνοικία, δε θα μπορείς να περπατήσεις όταν σκοτεινιάσει, δηλαδή από τις τρεις το μεσημέρι».

Το κάνε δε, τόσο διπλωματικά και ευγενικά, που εκ των υστέρων κατάλαβα ότι είχε φάει τρελή φρίκη με εμένα! Γελάω και μόνο που σκέφτομαι τα σκηνικά.

Τελικά, συγκατοικήσαμε με δύο αδερφές από τη Θεσσαλονίκη σε ένα κυριλέ όμορφο σπιτάκι, πέντε λεπτά απόσταση από το πανεπιστήμιο και το Hide Park, με έξτρα μπόνους τα σκιουράκια στην αυλή!

Στην αρχή ήμασταν κάπως περίεργα στο σπίτι οι τέσσερις μας… Δύο άγνωστες κοπέλες και εγώ και ο Φίλιππος που δεν ήμασταν άγνωστοι μεν, αλλά σαν να με είχε φοβηθεί το μάτι του τώρα που με γνώριζε εκτός θρανίων κολλεγίου. Φαινομενικά, δεν είχαμε τίποτα κοινό!

Στην πορεία όμως, δεθήκαμε πολύ και οι τέσσερις, γίναμε οικογένεια.

Κάναμε συμβούλια για χμ, εμ, τα άτομα που διανυκτερεύανε στο σπίτι μας, τρώγαμε μαζί, συμβουλευόμασταν ο ένας τον άλλο, και ήμασταν και μαζί και χώρια, κανείς δεν ενοχλούσε κανένα.

Αχ, τι να πρωτοθυμηθώ από αυτή την εποχή που ήταν τόσο ανέμελη..

Ανέμελα φοιτητικά πάρτι, κραιπάλες, ξενύχτια, συνεννοήσεις με τράπεζες Natwest / Barclays, kebab, donner, fish & chips και μακαρόνια με τυρί, μακαρόνια με κέτσαπ, μακαρόνια σκέτα, πολύ μακαρόνι, γενικώς.

Εκτός από μακαρόνια, μια φορά φάγαμε και ένα επεισοδιακό κατσίκι. Ο παππούς μου, μου είχε στείλει δέμα ένα ψυγειάκι με παγοκύστες κλπ, (έκανε φοβερά δέματα ο παππούς μου, να ξέρεις).

Ανάμεσα σε άλλα, το δέμα -ψυγείο είχε μέσα και ένα κατσίκι! Το κατσίκι ταξίδεψε αεροπορικώς για να φαγωθεί άμεσα στο Leeds, αλλά η KLM για ακόμα μια φορά έχασε τη βαλίτσα/ δέμα! Με συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων με τους υπεύθυνους στο αεροδρόμιο και δυο μέρες καθυστέρηση, το κατσίκι έφτασε τελικώς σπίτι μου.

Άρχισα να μαγειρεύω λοιπόν το κατσίκι στον φούρνο για να κάνω το τραπέζι στους συγκατοίκους και στους κολλητούς μου Yusuke, Estelle και Patrick (εξ Ιαπωνίας, Ταϊβάν και Τζαμάικα).

Το κατσίκι όσο μαγειρευόταν έβγαζε τρελή μυρωδιά. Άσχημη εννοώ. Δεν ξέρω ποιο ήταν το θέμα του αλλά σίγουρα δε σε έκανε να ανυπομονείς για να κάτσεις στο τραπέζι. Οι γυναίκες συγκάτοικοι εγκαταλείψαν το διαμέρισμα με μια δικαιολογία (μετά που γίναμε κολλητές μου είπαν ότι δεν άντεχαν αυτή την κατσικίσια μυρωδιά) και μείνανε για φαγητό μόνο οι ξένοι φίλοι μου. Αφού μαγειρεύτηκε το κρέας, σταμάτησε να μυρίζει και λέω «εδώ είμαστε, ήταν κάτι προσωρινό, επιτέλους θα φάμε!» Αμ δε! Ήταν πολύ σκληρό, δεν τρωγόταν, όσο φιλότιμες προσπάθειες και να έκανες..Θυμάμαι τον Yusuke να προσπαθεί να κόψει μπουκιά και να μου λέει ευγενικά “very tasty!”

Του λέω, «άσε τις γιαπωνέζικες ευγένειες, δεν τρώγεται. ‘Εχω κάνει πολύ ωραία greek salad! Θα φάμε αυτή, θα κάνουμε και βουτιές με το ψωμί, τη λεγόμενη “papara”, μια χαρά, θα χορτάσουμε»! Έλα όμως, που ενός κακού, μύρια έπονται. Κάποιος πήγε να βάλει αλάτι, ήταν ανοιχτή η μεγάλη τρύπα του αλατιού κι η σαλάτα έγινε λύσσα.

Τελικό αποτέλεσμα; Fish and chips σε εστιατόριο και η φήμη μου ως μαγείρισσα καταρρακωμένη!

Όσον αφορά στη βραδινή διασκέδαση, το αγαπημένο μου club, ήταν το ‘Creation’ με τρεις αίθουσες για χορό (Pop, RnB και Electro) .

Οι υπεύθυνοι εκεί, μου είχαν βγάλει μια κάρτα μέλους. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν το club και έδειχνα τη κάρτα μου, έβγαινε στην είσοδο ένα μπάνερ που έγραφε: “Hi Efi, welcome to creation”. Είχα ξετρελαθεί τη πρώτη φορά που το είδα αυτό! Πολύ καλή ιδέα προώθησης από το τμήμα του marketing της επιχείρησης! Στη κούτα με τα πράγματα-αναμνήσεις του Leeds, που άνοιξα για να βρώ φωτογραφίες να σκανάρω, βρήκα και τη κάρτα του Creation.

Μου άρεσε πάαααρα πολύ ο ένας χρόνος μου εκεί. Προσαρμόστηκα αμέσως.

Ας είχε απ’ τις τέσσερις το μεσημέρι μαύρη μαυρίλα έξω, λες και ήταν μεσάνυχτα, ας μην είχε λαμπερό ήλιο, ας έβρεχε. Μου άρεσε πολύ το πολιτισμικό στοιχείο, τόσες διαφορετικές κουλτούρες συγκεντρωμένες σε ένα μέρος τόσο αρμονικά μεταξύ τους….

Κανείς δεν ασχολιόταν με κανένα, τι φορούσε, τι έκανε, πώς ήταν εμφανισιακά. Όλοι ήταν αποδεκτοί. Πόσες φορές πήγα με την πιτζάμα μου στο μαγαζάκι του επόμενου τετραγώνου να ψωνίσω, κανείς δεν με κοίταξε περίεργα.

Και το διαμερισματάκι μας μου άρεσε πολύ! Καταρχάς είχε για «κατοικίδια» πολύ γλυκά σκιουράκια, ξετρελάθηκα με αυτά! Ήταν πολύ κοντά στο πανεπιστήμιο, οπότε σηκωνόσουν τελευταία στιγμή το πρωί και κέρδιζες λεπτά ύπνου, ήταν κοντά στο hide park που τις μέρες με ήλιο ξάπλωνες και άραζες κάτω από τα δέντρα, αλλά όχι τόσο κοντά που να είναι επικίνδυνο όταν γύριζες από βραδινή έξοδο, και είχε πολύ νέο κόσμο στα υπόλοιπα διαμερίσματα, που δεν ήταν φοιτητές, άρα δεν είχαμε βαβούρα και το διαμέρισμα μας ήταν το ήσυχο καταφύγιο μας!

Εσωτερικά, είχε τέσσερα υπνοδωμάτια που το κάθε ένα είχε τη δική του τουαλέτα / μπάνιο. Στα πολύ θετικά αυτό! Τέλος, είχε ένα κοινό χώρο κουζίνας-σαλονιού, που αράζαμε όλοι μαζί, όταν γίναμε φίλοι!

Και πάρτι γενεθλίων κάναμε και πολλές συγκεντρώσεις με φίλους από το πανεπιστήμιο ή και με τους γείτονες! Το διπλανό διαμέρισμα μας είχε τρεις Άγγλους, πολύ καλά παιδιά και ήσυχα, πόσες φορές ήπιαμε τσάι μαζί τους!

Με τους αποκάτω, αρχικά είχαμε ένα θεματάκι! Νομίζω, αν θυμάμαι καλά, εκείνοι το ξεκίνησαν που κοπανούσαν με κάτι το ταβάνι τους (κι άρα το πάτωμά μας) και μετά εμείς ανταποδώσαμε με το να κοπανάμε το πάτωμα μας (και άρα το ταβάνι τους) με το κοντάρι της σκούπας.

Θυμάμαι ότι μας έκλεισαν το γενικό διακόπτη ρεύματος από κάτω, δε θυμάμαι με τι ανταποδώσαμε, πάντως όλο αυτό έληξε με ένα θεόρατο τύπο να ανεβαίνει με ένα μπαστούνι του ράγκμπι και άγριες διαθέσεις (και έτσι καταλάβαμε και τι ήταν το κάτι που κοπανούσαν το ταβάνι τους) στο διαμέρισμά μας!

Εκεί παρενέβη η συγκάτοικος Βάσω και δεν ξέρω πώς και τι, πάντως μέσα σε δέκα λεπτά καθόμασταν όλοι αραχτοί στον καναπέ και συζητούσαμε σαν φίλοι!

Μια και είπα Βάσω, θα ήταν και παράλειψη να μη αναφέρω το σκηνικό που την είδα να κοπανιέται πάνω στο στεγνωτήριο! Το κτίριο στην είσοδο του είχε πλυντήρια και στεγνωτήρια. Τα στεγνωτήρια δούλευαν ανάλογα με τα κέφια τους! Μπορεί να σου έτρωγαν τα κέρματα των 20p που μάζευες ευλαβικά μέρες μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα και να έμενες και χωρίς κέρματα και με τα άπλυτα σου παρέα! Σε μια τέτοια μέρα την πέτυχα να βγάζει το άχτι της!

Γυναίκα με πάθος, η συγκάτοικος!

Συνεχίζεται…