Leeds University – Sweet memories – Μέρος B’ - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Κάποια στιγμή ήρθαν κι οι δύο κολλητές μου να με επισκεφτούν! Η μία από Ελλάδα κι η άλλη από τη Γερμανία που σπούδαζε. Φτάσανε ταυτόχρονα στο αεροδρόμιο, μείνανε κάποιες μέρες στο διαμερισματάκι μας και ζήσανε μαζί μου, αυτή την εποχή-σταθμό της ζωής μου.

Όπως μου έγραψε και η φουντoυκονονά όταν της είπα ότι θα γράψω για το leeds: “κεφαλαιάρα το Leeds! Εγώ για λίγες μέρες ήρθα και το αγάπησα, φαντάσου εσύ!”

Κάναμε και εξορμήσεις, στο York, στο Hull, και γνωρίσαμε άτομα που ακόμα έχουμε επαφή μαζί τους. Είπα Hull και θυμήθηκα την επεισοδιακή γνωριμία με τα εκεί άτομα.

Η φουντουκονονά είχε ένα φίλο που εκείνος είχε ένα φίλο, που κι εκείνος είχε ένα φίλο, -ok, το σταματώ εδώ- και θα μας φιλοξενούσαν στο διαμέρισμα τους. Μας είχαν μαγειρέψει κιόλας τα προκομένα αγόρια: κοτόπουλο στο φούρνο και φασολάκια λαδερά! Ώρες ώρες εκπλήσσομαι με τις λεπτομέρειες που θυμάμαι!

Πήγαμε εκείνη την πρώτη μέρα- βράδυ σε ένα κλαμπάκι να χορέψουμε και εκεί έκλεψαν το κινητό και το πορτοφόλι ενός από τους δύο φίλους μας! Επεισοδιακή γνωριμία εντελώς.

Γενικά κρατώ επαφή με τα άτομα που κάναμε στενή παρέα τότε κι ας έχουν περάσει ‘αιώνες’…

Ο Yusuke o Γιαπωνέζος φίλος μου, η Estelle, η Ταιβανή φίλη μου, η Maren από Γερμανία,

είναι άτομα που κάναμε παρέα τότε εκεί, κι ακόμα ξέρουμε ο ένας, τι παίζει, στη ζωή του άλλου. We keep in touch, που λένε κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι.

Η Maren είχε έρθει και πρόπερσι Ελλάδα, εν μέσω τρελής κρίσης. Όλοι οι φίλοι της, της έλεγαν να μην έρθει γιατί θα κινδυνεύει.Εκείνη ήρθε και όχι μόνο δεν ένιωσε κίνδυνο, αλλά ξετρελάθηκε κιόλας. Την πήγαμε στο Balux για κοκτέιλ by the sea!

Στο πανεπιστήμιο, για να βγεί ο τελικός βαθμός του κάθε μαθήματος, είχαμε ατομικές αλλά και ομαδικές εργασίες. Στις ομαδικές εργασίες, η ομάδα των 5 που είχε οριστεί απο τον καθηγητή με κλήρο, αποτελούνταν από εμένα, την Ελληνίδα, τον Oliver, τον Άγγλο, την Estelle, την Ταϊβανή, τον Suket, τον Ινδό και μια Μαλαισιανή που δε θυμάμαι το όνομά της. Από κείνη θυμάμαι μόνο δυο σκηνικά!

Το πρώτο ήταν όταν την είδα να μετράει με το χέρι τις λέξεις μιας εργασίας, μία-μία, κάθε τρεις και λίγο, για να δει αν είναι έτοιμη. Της έδειξα ότι υπάρχει ένα κουμπάκι στον υπολογιστή, το word count, που σου μετρούσε τις λέξεις αυτόματα. Από κείνη τη στιγμή, ήμουν η αγαπημένη της!

Το δεύτερο ήταν στο σπίτι της μια μέρα, τρώγοντας και κάνοντας κάποια ομαδική εργασία παράλληλα, της είπα «βγάλε μωρέ τη μαντήλα, αφού μεταξύ μας είμαστε, δε θα το μάθει κανείς». Και μου απάντησε «God, knows!”.

Τώρα που έγραψα για ομαδικές εργασίες των πέντε μας, δε θα ξεχάσω ένα πρότζεκτ που είχαμε να ετοιμάσουμε για αύξηση των πωλήσεων μιας μπύρας. Αυτής συγκεκριμένα:

Οι τρεις από τους πέντε με τα καλύτερα αγγλικά που κάναμε πάντα παρουσιάσεις (ο Άγγλος, για ευνόητους λόγους, η Estelle που είχε πολύ καλό επίπεδο αγγλικών κι εγώ- φαντάζεστε τα αγγλικά των άλλων δύο) μιλήσαμε ο καθένας με τη σειρά του!

Αναπτύσσοντας μια από τις προτάσεις μας στους καθηγητές και τα στελέχη από την επιχείρηση της μπύρας, που ήταν να συνοδεύσουν τη μπύρα πικάντικα snacks, που θα προκαλέσουν δίψα, άρα και περισσότερη κατανάλωση μπύρας, έγινε το εξής:
Η Estelle, πρόφερε επαναλαμβανόμενα τα σνάκ, ως “σνέικ” (τα snacks ως snakes). Οι άνθρωποι αρχικά δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται για λάθος προφορά και πίστεψαν ότι η Ασιάτισσα της ομάδας, τους προτείνει φίδια πικάντικα για να συνοδεύουν την μπύρα!Πάντως είχαμε πάρει καλό βαθμό- και κιβώτια με μπύρες COBRA ως δώρο!

Και με Έλληνες έκανα παρέα, αλλά οι Έλληνες που γνώρισα ήταν φίλοι των συγκατοίκων μου. Οι δικοί μου φίλοι -φίλοι, το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που ήμουν εκεί, ήταν international!

Αρχές καλοκαιριού, ήμουν στην Ελλάδα, δεν θυμάμαι γιατί, ίσως ήταν μετά το ελληνικό μας Πάσχα και έκατσα λίγο παραπάνω; Δεν θυμάμαι, πάντως θυμάμαι ότι πήγα Μύκονο με τις φίλες μου. Όταν γύρισα Αγγλία, πήγα να συναντήσω τον supervisor που θα είχα για την διπλωματική μου εργασία.

Άλλοι φοιτητές, είχαν πάει ήδη ένα πρώτο draft στους supervisor καθηγητές, εγώ καλά καλά, δεν είχα πάρει έγκριση για το θέμα. Ήξερα όμως ότι είναι θέμα που θα άρεσε στον συγκεκριμένο καθηγητή, σχεδόν το είχε προτείνει σε κάποια διάλεξη του.

Δεν ήξερα τι δικαιολογία να του πω όμως για την καθυστέρηση μου. Πάω στο γραφείο του και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν μπόρεσα να πω κανένα ψέμα. Καταρχάς ήμουν μαυρισμένη, δεν το έχω που δεν το έχω με τα ψέματα, θα γινόμουν τουλάχιστον γελοία να έλεγα πχ. ότι ήμουν άρρωστη. Κατά δεύτερον, δικαιολογίες με αρρώστιες και τέτοια δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ούτως ή άλλως, γιατί είμαι και προληπτική! Οπότε μονόδρομος η αλήθεια. Είπα ότι ήμουν Ελλάδα (οκ, δεν έδωσα και λεπτομέρειες ότι ήμουν στην Μύκονο με τις κολλητές και ξεσάλωνα) και άργησα να έρθω.

Έδωσα και το θέμα: “Sex appeal in advertising”-, του άρεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά πρόσθεσε και το “how different cultures view it”, για να το δυσκολέψει. Έφτιαξα ερωτηματολόγια, έκανα έρευνα σε όλα σχεδόν τα άτομα του πανεπιστημίου πάνω σε αυτό το θέμα και όλα καλά!

Αφού δώσαμε τις πτυχιακές, πήγαμε με τις συγκατοίκους ταξιδάκι στη Σκωτία, ευκαιρία ήταν να ‘πεταχτούμε’ εκεί, πριν γυρίσουμε Ελλάδα και περάσαμε πολύ όμορφα, αλλά αυτό θα είναι το κείμενο μιας άλλης ανάρτησης!

Όταν ήταν να επιστρέψω Ελλάδα, επειδή έφυγα τελευταία από τους συγκατοίκους μου και αφού είχαμε παραδώσει το διαμέρισμα στον μεσίτη, δεν έμεινα στο παγκάκι, με φιλοξένησε το ένα βράδυ ο Arnold, ένας Αμερικανοάγγλος, και το δεύτερο ο η Maren, η οποία με πήγε και στο αεροδρόμιο.

Εκεί οι κυρίες στα τσεκ ιν, ήταν ανένδοτες που ήμουν υπέρβαρη (όχι εγώ, οι βαλίτσες μου), οπότε άρχισα να βγάζω σεντόνια και πράγματα και βιβλία κλπ, να τα βάζω σε ένα άδειο σακ βουαγιάζ, να τα πάρει μαζί της η Maren, να τα δώσει στον Γιάννη, έναν άλλο φίλο από Αγγλία και να μου τα φέρει όταν θα ερχόταν Ελλάδα!

Αυτή ήταν η τελευταία μου εικόνα από το Leeds. Έκτοτε μαθαίνω νέα από το περιοδικό που μου στέλνουν στο σπίτι, με τα νέα του Πανεπιστημίου και πρόσφατα γράφηκα και ιντερνετικά στην λίστα με τους αποφοίτους του και παίρνω νέα και στο μέιλ μου!

I love Leeds!