Μυστικοί Κόσμοι του Ευγένιου Τριβιζά - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Αν είστε θαυμαστές του γνωστού κι αγαπημένου παραμυθογράφου, Ευγένιου Τριβιζά, σας προτείνω να επισκεφθείτε τους «Μυστικούς Κόσμους» του στο Εκθεσιακό κέντρο Helexpo στο Μαρούσι. Προλαβαίνετε, δεν προλαβαίνετε, οι πόρτες του θα είναι ανοιχτές έως τις 3 Φεβρουαρίου.

Εμείς επισκεφθήκαμε πριν κάνα μήνα το θεματικό πάρκο και μας άρεσε. Κάθε αίθουσα ήταν εμπνευσμένη από κάποια υπόθεση βιβλίου, από αυτά που έχουν αγαπήσει μικροί και μεγάλοι.

Δεν είχαμε διαβάσει όλα τα βιβλία που «ζωντάνεψαν» στις αίθουσες, για να το χαρούμε περισσότερο, ενώ είχαμε διαβάσει κάποια άλλα, που δεν τα είδαμε- δεν είχα πάει «διαβασμένη» απ’ ότι καταλάβατε.

Για παράδειγμα, περιμέναμε να δούμε το αγαπημένο μας και χιλιοδιαβασμένο, -κάθε βράδυ επί ένα μήνα- «ποντικάκι που ήθελε να πιάσει ένα αστέρι», ιδίως αφού πήγαμε χριστουγεννιάτικη περίοδο, αλλά δεν ήταν μέσα σε αυτά.

Ένιγουέι, που λέγαμε και στην Αγγλία, σε κάθε περίπτωση, ήταν όμορφα, αν και περίμενα το κάτι τις παραπάνω, εγώ. Αφού τα παιδιά το απόλαυσαν, όλα καλά.

Η αλήθεια είναι ότι το θεματικό πάρκο είναι πολύ προσεγμένο, με άρτια οργάνωση και υψηλά εκπαιδευτικά κριτήρια. Υπάρχει και το διαδραστικό κομμάτι (και για μικρούς και για μεγάλους) και μια χαρά ψυχαγωγία για παιδιά νηπιαγωγείου έως και τις πρώτες τάξεις δημοτικού.

Εμείς είχαμε μαζί μας, εννοείται, και τη μικρή καραμελένια, που μια χαρά διασκέδασε κι εκείνη, τρέχοντας από δω κι από κει, παίρνοντας και φέρνοντας μου -δεν ξέρω πόσα- πορτοκάλια και πατάτες από τον πάγκο του μανάβικου του «αγνοούμενου» Μανώλη (Φρουτοπία), χόρεψε στην πλατεία του Λιχουδιστάν, χώθηκε μέσα σε κάποια σκηνικά, αφού χωρούσε, όλα καλά!

Που λέτε, με το που μπήκαμε στον χώρο και «βγάλαμε» το διαβατήριο μας (7 ευρώ το άτομο), επιβιβαστήκαμε στο τρένο «που πάει παντού» και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι κάνει στάση και στην αγαπημένη «είναι μία, και δεν υπάρχει άλλη καμία Φρουτοπία».

Στην αρχή της διαδρομής, είδαμε μια «Βιβλιοθήκη» με όλους τους τίτλους και τα εξώφυλλα από τα βιβλία που έχει γράψει ο Ευγένιος Τριβιζάς (είναι πάρα – πάρα πολλά. Η Βικιπαίδεια λέει ότι έχει γράψει περίπου 150 βιβλία μεταξύ των οποίων μυθιστορήματα, παραμύθια, θεατρικά έργα, αλφαβητάρια, διηγήματα, κόμικς, εκπαιδευτικά βιβλία).

Σειρά είχε το «Μουσείο Φαντασίας», στο οποίο εκτίθενται μερικά από τα πιο γνωστά αντικείμενα που υπάρχουν στα παραμύθια που αγαπήσαμε όλοι, αλλά και δημιουργίες φοιτητών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών εμπνευσμένες από τις ιστορίες του συγγραφέα. Τα μισά εγώ δεν τα ήξερα. Γενικά, όποιος δεν ξέρει τα βιβλία του Τριβιζά, δεν έχει νόημα να πάει και στην έκθεση. Λογικό.

Κάποιος επικεφαλής – συνοδός τραίνου, εξηγούσε τον κάθε “σταθμό” (αίθουσα) στον οποίο, κατεβαίναμε μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες, ένα γκρουπάκι από 10 -15 γονείς και τα παιδιά τους.

Συναναστραφήκαμε με το δαιμόνιο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο, που βρίσκεται μέσα στο εργαστήρι του Φραγκίσκου του Φραγκόσυκου, που μετατρέπει τους μανάβηδες σε ..βίδες (εκεί επιλέγεται και ένας μπαμπάς από το κοινό που του δίνεται η ευκαιρία να ξαναγίνει παιδί και να παίξει κι εκείνος), την Πουπού την αλεπού και άλλους.

«Γνώρισα» και τη μάγισσα Φρικαντέλα, την οποία ομολογώ ότι δεν ήξερα, η οποία να σας ενημερώσω, αν δεν την ξέρετε κι εσείς, μισούσε τα Χριστούγεννα και έστηνε παγίδες για να κλέβει τις φωνές των παιδιών που λέγανε τα κάλαντα. Σπάσαμε και τα μπαλόνια να τις ελευθερώσουμε, είδαμε και το Ζαχαρία και τη κυρία Γλυκερία, ταξιδέψαμε και στο νησί των Πυροτεχνημάτων, είδαμε και το δέντρο που μιλάει.

Το σημαντικότερο για εμάς, το άφησα για το τέλος, είναι ότι είδαμε το αγαπημένο παραμύθι του φουντουκιού, «τα τρία μικρά λυκάκια», με τον Ρούνι Ρούνι το ύπουλο, κακό γουρούνι, που τελικά έγινε κολλητός με τα λυκάκια, χορέψανε ταραντέλα και ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα.

Μετά την ξενάγηση, καταλήξαμε σε ένα χώρο όπου μπορούσαμε να αγοράσουμε κάποιο από τα βιβλία του αγαπημένου παιδικού συγγραφέα, να πιούμε κάνα χυμό, να βγάλουμε κάποια φωτογραφία με αστείο φόντο, να ρίξουμε κάτω τα ποπ κορν, να κλάψουμε επειδή κουραστήκαμε ή επειδή δε θέλουμε να φύγουμε, αν και έκλειναν οι πόρτες (ήμασταν το προτελευταίο γκρουπ, έξω η νύχτα είχε πέσει για τα καλά) και εν τέλει, αφού τραβήξουμε ολονών την προσοχή, να αναχωρήσουμε!

Στα μείον, θα πω ότι υπήρχε μια άλφα βιασύνη από αίθουσα σε αίθουσα. Η κάθε επίσκεψη ήταν με χρονόμετρο, έπρεπε να φύγεις, γιατί θα ερχόταν το επόμενο γκρουπάκι και τέλος πάντων, δεν μπορούσες να χαζέψεις όσο ήθελες.

Επίσης, ίσως να μπορούσε να είναι και πιο φθηνό το εισιτήριο, δεν ξέρω, θα μπορούσε να είναι και 5, λέω εγώ τώρα.

Αυτά! Όσοι αγαπάτε τον Τριβιζά και έχετε διαβάσει τα βιβλία που θα δείτε να «ζωντανεύουν» στις αίθουσες, να πάτε και θα το απολαύσετε!

Θα ‘θελα να κλείσω με μια ατάκα του: «Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας.