Οδηγώ; Οδηγώ! - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Ως τώρα θα νόμιζες ότι έχω γίνει πια οδηγός με τα όλα μου. Αμ, δε! Κάνω μικρές διαδρομές της comfort zone μου, αυτές που ξέρεις από προηγούμενες αναρτήσεις και ως πρόσφατα, εξακολουθούσα να μη γνωρίζω καθόλου παρκάρισμα, το οποίο λειτουργούσε ανασταλτικά και στην οδήγηση. Το ‘βαζα πάντα σε αλάνες, πάντα με τη μούρη και ανά τακτά διαστήματα σκεφτόμουν να κάνω μάθημα με δάσκαλο.

Στο κομμωτήριο που πηγαίνω, έχει μεσοτοιχία μια σχολή οδηγών, την οποία φλέρταρα κανά εξάμηνο, μπορεί και παραπάνω. Την προηγούμενη βδομάδα έκανα το μεγάλο βήμα και βγαίνοντας από το κομμωτήριο, μπήκα στη σχολή για να κανονίσω ένα μάθημα.

Μέσα στη σχολή υπήρχε κόσμος που εξυπηρετούνταν από τη γραμματέα. Περίμενα αρκετή ώρα στη σειρά μου. «Οιωνός», σκέφτηκα. «Για να περιμένεις τόση ώρα, δεν είσαι για οδήγηση».

Τέλος πάντων, με τα πολλά ήρθε κι η σειρά μου, εξήγησα στην κοπέλα ότι θέλω μερικά μαθήματα παρκαρίσματος και κάτι άλλα μερεμέτια, πήρε εκείνη τηλέφωνο τον δάσκαλο οδήγησης για να κλείσουμε μια ώρα. Δεν το σήκωσε ο άνθρωπος. «Οιωνός», σκέφτηκα, «δε σε θέλει η οδήγηση».

-Θα έχει μάθημα ο δάσκαλος, αν θέλετε, αφήστε μου το τηλέφωνο σας, να σας καλέσω αργότερα. Πάρτε και εσείς μια κάρτα μας με όλα τα τηλέφωνα πάνω, μου είπε η κοπέλα, ευχαρίστησα και έφυγα.

Όλη την υπόλοιπη μέρα, όπως και την επόμενη δε χτύπησε το τηλέφωνο μου, ούτε πήρα κι εγώ. Την παραεπόμενη μέρα, την ώρα που υπό 40 βαθμούς υπό σκιά και ήδη μισή ώρα καθυστερημένη, προσπαθούσα να βάλω τα παιδιά και συμπράγκαλα στο αυτοκίνητο, στα ειδικά καθισματάκια τους, χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν η γραμματέας της σχολής. Ήταν αδύνατον να της μιλήσω/ συνεννοηθώ εκείνη τη στιγμή, το οποίο και της είπα και κλείσαμε το τηλέφωνο. «Οιωνός», σκέφτηκα, «δε σε θέλει ρε παιδί μου, δεν το βλέπεις;»

Μετά από κανά δυό μέρες τηλεφωνώ εγώ στο κινητό της κάρτας, δεν το σηκώνει ο δάσκαλος. Οιωνός; πήγα να σκεφτώ, αλλά στο καπάκι με πήρε τηλέφωνο πίσω και κλείσαμε ραντεβού, έξω από την σχολή οδηγών. Θα πήγαινα με το αυτοκίνητο μου και θα περίμενα με αναμμένα τα αλάρμ απ’ έξω. Έτσι κι έγινε, μόνο που άργησε και άρχισα να εμποδίζω την κίνηση. Άναψα κι εγώ από άγχος και αναγκάστηκα να προχωρήσω και να φύγω από το σημείο της συνάντησης. «Οιωνός», σκέφτηκα, για πολλοστή φορά.

Συναντηθήκαμε με τα πολλά και ξεκινήσαμε προς Φιλοθέη που έχει άπλα για να μάθουμε παρκάρισμα. Μου έδειξε τα σημάδια που πρέπει να χω στο νου μου, κάναμε μερικές δοκιμές αν και καλοκαιριάτικα ήταν δύσκολο να βρούμε αυτοκίνητα παρκαρισμένα με απόσταση μεταξύ τους, για να μάθω να το βάζω ανάμεσα εγώ. Πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, κάναμε και λίγες ανηφόρες στη διαδρομή, όλα καλά.

«Ξέρεις να οδηγείς», μου είπε ο δάσκαλος. Αν ήσουν επικίνδυνη, θα στο έλεγα ότι χρειάζεσαι μαθήματα, βλέπω και τα παιδικά καθισματάκια πίσω. Αυτό που χρειάζεσαι είναι εξάσκηση μόνη σου, όχι άλλο μάθημα». Χάρηκα απ’ τη μία, απ’ την άλλη, ξέρω ότι εξάσκηση μόνη μου, δεν κάνω.

Το ίδιο απόγευμα πήγα τον γιο μου στα φουσκωτά. Εκεί που έχει αλάνα και δε χρειάζεται να ξέρεις παρκάρισμα. Φεύγοντας από κει, αρκετά αργά το βράδυ, είδα ότι απ’ τη δεξιά μου πλευρά ένα μηχανάκι είχε έρθει και είχε σφηνωθεί ανάμεσα σε εμένα και ένα άλλο αυτοκίνητο και από την αριστερή μου πλευρά ένα τζιπ, είχε παρκάρει κολλητά μου, με τους πισινούς των αυτοκινήτων σχεδόν να ακουμπάνε. Πόσες πιθανότητες υπήρχε να συμβεί κάτι τέτοιο στον τεράστιο χώρο /αλάνα των φουσκωτών.

Ξέρεις, ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη. «Οιωνός», το βρήκες. Η δεύτερη ήταν να φωνάξω έναν οποιονδήποτε μέσα από τα φουσκωτά, να μου το ξεπαρκάρει. Η τρίτη ήταν να προσπαθήσω μπας και.

Το παιδάκι μου, δε μιλούσε καθόλου. Έκανα ούτε ξέρω πόσες μανούβρες, με κατεβασμένα παράθυρα να βλέπω αν τα αυτοκίνητα «φιλιούνται – αγκαλιάζονται», και τελικά τα κατάφερα.

«Μαμά, τα κατάφερες! Εγώ είχα κλείσει τα μάτια μου και τα αυτιά μου, να μην ακούσω το μπουμ», ακούω το φουντούκι μου να λέει.

«Αγάπη μου, δε θα ακούγαμε μπουμ. Αν δεν μπορούσα να το κάνω, θα ζητούσα βοήθεια από κάποιον, αλλά πάντα πρέπει να προσπαθούμε πρώτα μόνοι μας και μετά να ζητάμε βοήθεια, αν δεν τα καταφέρουμε», βρήκα ευκαιρία εγώ, για το δίδαγμα της ημέρας.

Την επόμενη μέρα, πήρα το δάσκαλο οδήγησης και κανονίσαμε άλλο ένα μάθημα, να βγούμε και εθνική, να κάνουμε και λίγη εξάσκηση στο παρκάρισμα. Πράγματι, βγήκα Εθνική και ok, δε νομίζω να το ξανακάνω. Ας οδηγώ και ας παρκάρω οπουδήποτε αλλού δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσω δρόμο της Εθνικής. Τι τρομάρα ήταν αυτή που πήρα, α πα πα. Και την πήρα προκαταβολικά, μόνο που την έβλεπα, όσο περίμενα να ανάψει πράσινο το φανάρι μου για να βγω σε αυτήν.

Έλαβα και πολλές τρομαχτικές πληροφορίες μαζεμένες.”Προσοχή και οι απέναντι έχουν ταυτόχρονα πράσινο μαζί με εσένα, θα βγεις προσεχτικά, δεξιά – δεξιά, και αμέσως θα βγάλεις φλας να μπεις αριστερά και για να φύγεις απο τη λωρίδα επιταχύνσεως, θα γκαζώσεις προσέχοντας απο τον καθρέφτη σου για να μπεις πάλι αριστερά”.

Για να τα επεξεργαστώ όλα αυτά, μου ‘σβησε η μηχανή, πήγα να βάλω μπροστά κι έβαλα τρίτη αντί για πρώτη, μου ξανάσβησε, έχασα το φανάρι, περίμενα να ξανανάψει πράσινο. Α πα πα, ξαναλέω. Ας περιμένει η εθνική, πραγματικά, αν δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, δεν ξαναμπαίνω.

Όσον αφορά στο παρκάρισμα, νομίζω καλά τα πάω, αλλά και πάλι, αν δεν παρκάρω, έχοντας άλλα αυτοκίνητα να με περιμένουν από πίσω /κορνάρουν/ κλπ, δεν μπορώ να πω ότι τελείωσα με το θέμα αυτό.

Αυτά τα νέα μου, απο το μέτωπο της οδήγησης. Κούτσα – κούτσα, σαν τη χελώνα στον μύθο του Αισώπου, νομίζω θα καταφέρω κάποια στιγμή να φτάσω στο τέρμα και να είμαι και εγώ μια οδηγός, χωρίς φόβο αλλά με πάθος!