Όταν ήρθε το δεύτερο μωρό σπίτι μας

Το να αποκτήσεις δεύτερο παιδί, είναι προχωρημένη πίστα στο οικογενειακό παιχνίδι, φέρνει πολλές αλλαγές στην ισορροπία της οικογένειας, ανάμεσα στο ζευγάρι και στο πρώτο παιδί.

Τα πάντα όλα, αγάπη, υποχρεώσεις, οτιδήποτε, πολλαπλασιάζονται, ΕΚΤΟΣ από το χρόνο που μοιράζεται κι άρα λιγοστεύει. Ο ελεύθερος δε χρόνος που έχει ένα ζευγάρι μεταξύ του, αλλά και ατομικά ο κάθε γονιός, που αντικειμενικά υπάρχει με ένα μόνο παιδί, μειώνεται πάρα πολύ για να μην πω εκμηδενίζεται και τρομάξω εκείνους που σκέφτονται να αποκτήσουν δεύτερο.

Για παράδειγμα, όταν υπάρχει ένα μόνο παιδί, θα το ταίσει /κοιμίσει /πλύνει ο ένας γονιός, όσο ο άλλος δουλεύει/ κοιμάται/ κάνει μπάνιο/ κάποιο χόμπι, ενώ με δύο, ο ένας θα ταίζει /κοιμίζει το ένα κι ο άλλος θα κυνηγάει το δεύτερο να φάει / κοιμηθεί /μπανιαριστεί. Αυτό, αν είναι κι οι δυο γονείς σπίτι. Αν είναι ο ένας γονιός μόνο, τα πάντα πρέπει να γίνουν επί δύο από έναν άνθρωπο.

Προσωπικά, τα γνώριζα αυτά και πολύ συνειδητά έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί. Γνώριζα ότι δεν είναι όλα όπως τα βλέπουμε στις διαφημίσεις που τρώνε μαζί πρωινό, και τραγουδάνε καθημερινά τη μελωδία της ευτυχίας, ΠΟΥ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΕΙΡΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΑΤΟΦΙΑΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ και σε αυτές γέρνει η ζυγαριά.

Περίμενα ότι θα υπάρξει μια πρώτη μικρή περιόδος προσαρμογής για εμάς ως ζεύγος και για το φουντούκι μας που θα έπαυε να έχει την αποκλειστικότητα, αλλά ότι θα ήμασταν σε γενικές γραμμές χαλαρά. Γιατί το ‘χουμε ως ζευγάρι. Και γιατί είχαμε κάνει μεγάλη προετοιμασία, εννέα μήνες, στο παιδί μας. Ωστόσο, αφενός, δεν είχα υπολογίσει καθόλου τις αρρώστιες, αφετέρου, ήμουν πολύ καλομαθημένη από την πεθερά μου. Κι αφενός, οι αρρώστιες (καπακωτές) μας χτύπησαν την πόρτα κι αφετέρου, το πρώτο μεγάλο διάστημα δεν είχα τη βοήθεια που -τελικά- χρειαζόμουν και τελικά «τα ‘παιξα».

Καμιά φορά μπορεί να μη συμβαίνει κάτι αντικειμενικά άσχημο, να μην είναι σοβαρό θέμα υγείας ή ανεργίας, αλλά κάτι απλό και με ημερομηνία λήξης, ωστόσο, τη στιγμή που σου συμβαίνει, το βιώνεις σε όλο του το μεγαλείο.

Ο καθένας κάθε φορά κρίνει βάσει των δικών του εμπειριών και βιωμάτων κι ενώ ξέρει ότι σαφώς υπάρχουν τα χειρότερα, κι έχει επίγνωση ότι ευτυχώς δεν τα ζει, την ώρα που τραβάει τα ζόρια του, τον νοιάζει ο εαυτός του κι όχι τα προβληματα του υπόλοιπου κόσμου. Ζει το δικό του «δράμα» και δεν τον αφορά το δράμα κανενός άλλου.

Προσωπικά, είχα αρκετές κακές στιγμές το χρόνο που μας πέρασε, εξ αιτίας της σωματικής και ψυχικής μου κούρασης. Ένιωθα χάλια, ήμουν χάλια, φερόμουν χάλια, τα ‘βλεπα όλα χάλια. Και αφού έτσι το βίωνα, έτσι και ήταν.

Κάθομαι τώρα και αναρωτιέμαι, «είναι δυνατόν λόγω κούρασης από ένα τόσο ευχάριστο γεγονός, την απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού, να βγάλω έναν τόσο περίεργο εαυτό;». Προφανώς, αφού συνέβη, είναι δυνατόν.

Κι αν εγώ απορώ, που το έζησα κιόλας, φαντάζομαι πώς μπορεί να το δει ένας τρίτος, απ’ έξω.

Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται κι αν και δεν πρέπει να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια, διότι τα αλλότρια είναι πάντα αλλότρια κι οχι τα δικά μας κι ας μοιάζουν ενδεχομένως ή ας υπάρχουν κοινά στοιχεία, πάντα όλοι κρίνουμε. Ετσι είμαστε οι άνθρωποι.

Κι εγώ έκρινα, πολλά δεν καταλάβαινα πιο παλιά, απο ιστορίες άλλων και μου φαινόντουσαν υπερβολικά, too much, καλομαθημένη η τάδε γνωστή μου, drama queen η δείνα γνωστή μου. Εγώ σίγουρα θα τα έκανα καλύτερα κι από τη μία κι από την άλλη.

Μέχρι που γέννησα κι εγώ το δεύτερο παιδάκι μου και πολλά αναθεώρησα και ανακάλεσα.

Όλα πηγαν κατ’ ευχήν στη γέννα, έφυγα και γρηγορότερα από το σύνηθες από το νοσοκομείο, συγκεκριμένα τη δεύτερη μέρα, και γύρισα σπίτι μας με το νέο μωρό, να μη λείπουμε στο μεγάλο μου παιδάκι.

Την πρώτη μερα δε στο σπίτι, με το που έφτασα, μαγείρεψα μακαρόνια με κιμά. Σαν τώρα το θυμάμαι, πόσο φουλ ένερτζι ήμουν και ευτυχισμένη με την τετράδα μας καθισμένη στον καναπέ! Ένιωθα ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν και τίποτα!

Όλα έβαιναν καλώς κι οι αϋπνίες κι ο διακοπτόμενος ύπνος ήταν αναμενόμενοι, μέσα στο πρόγραμμα κι ο θηλασμός πετυχημένος, όλα μια χαρά και δύο χαρές!

Στις δύο βδομάδες, χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Η μικρή κοιμόταν συνέχεια, δεν είχε όρεξη για να φάει, τα τσίσα της λιγόστευαν. Επειδή ήταν τοσοδούλα, μας είπε ο παιδίατρος να πάμε στο νοσοκομείο να την εξετάσουν εκεί. Όταν μου είπαν ότι θα μου την κρατήσουν, έπαθα σοκάρα. Δε διανοούμουν ότι στα καλά καθούμενα, θα αφήσω το πιτσιποπάκι στο νοσοκομείο και θα φύγω. Νόμιζα θα την εξέταζαν, θα μου δίνανε οδηγίες και θα επιστρέφαμε σπίτι.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν με μένα να αντλώ γάλατα, να τα πηγαίνω στο νοσοκομείο, να τα αφήνω στην ειδική μονάδα που τα φυλάνε, για τα γεύματα της ημέρας, να τη θηλαζω συγκεκριμένη ώρα και να φεύγω.

Κομμάτια. Φυσικά και γνώριζα ότι τα άλλα μωράκια είχαν πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, ήταν πολύ καιρό μέσα, οι γονείς τους περνούσαν πολύ χειρότερα από μένα που ήταν θέμα χρόνου να την πάρω μαζί μου, αλλά εγώ ένιωθα σκατά κι είχε αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια μαυρίλα.

Στους δύο μήνες, δεύτερο καμπανάκι, η μικρή αρρώστησε ξανά με βρογχιολίτιδα, αλλά αυτή τη φορά η διαμονή της ήταν σε ιδιωτικό νοσοκομείο και μπόρεσα να μείνω μαζί της, εκεί. Τρύπηματα, φλεβίτσες που δεν άντεχαν και δίπλωναν και έσπαγαν, μάσκες οξυγόνου, όλο το πακετάκι.

Το επόμενο διάστημα σπίτι, το φουντούκι είχε τη βαρβάτη γρίπη με τα Ητα και τα Νι κι ο παιδίατρος αμφέβαλλε αν η μικρή καραμελίτσα θα μπορούσε να γλιτώσει. Άλλο άγχος καθημερινό από κεί,  όμως τα καταφέραμε και δεν κόλλησε.

Άλλαζα -δεν- ξέρω- πόσες- μπλούζες σε κάθε διαδρομή μου, από δωμάτιο σε δωμάτιο και από παιδί σε παιδί, είχα συνεχόμενες αγκαλιές και τα δύο, γιατί και το μεγάλο μου ήταν ΑΚΟΜΑ μικρό κι ας του συμπεριφερόμουν σαν μεγάλο κι είχε ανάγκη τη μαμά του, και κάπου εκεί άρχισα να το χάνω ελαφρώς.

Στη συνέχεια, καθημερινά «πάλευα» για να καταφέρω την μπέμπα να κοιμηθεί, να φάει (μου ‘παιρνε ένα δίωρο σε παιχνίδια και διάφορα σκαρφίσματα για να φάει όλη τη φρουτόκρεμα), να αλλάξει πάνα, να της κόψω τα νύχια, κλπ, με ένα μυτάκι τον περισσότερο χρόνο μπουκωμένο που της δημιουργούσε εκνευρισμό δικαίως και στο καπάκι η γκρίνια από τα δόντια, όλα αυτά ρουφούσαν όλη μου την ενέργεια και θετική διάθεση.

Οι τύψεις που δεν ασχολιόμουν όσο θα ήθελα και θα ήθελε το μεγάλο μου παιδί μαζί του, που πάντα του έλεγα να περιμένει σε ό,τι μου ζητούσε κι έβλεπε να προηγείται το  μωρό ή που του φώναζα επειδή έπαιζε/ μιλούσε δυνατά και την ξυπνούσε, ήρθαν κι έδεσε το γλυκό  κι άρχισα να απέχω πάρα πολύ από το ιδανικό προφίλ μαμάς που θα ήθελα να έχω.

Άφηνα το τάμπλετ να κάνει babysitter στο φουντούκι, το οποίο έλλειψε ένα δίμηνο από το σχολείο, τα πάρτι και τους παιδότοπους, στην προσπάθεια μου να περιορίσω τη μετάδοση των ιώσεων. Αυχενικά, μέσες, καρποί, με πιάσανε όλα ταυτόχρονα (κι ακόμη δε με έχουν αφήσει), σε κάθε κίνηση, πονούσα. Εν τω μεταξύ, είχαμε παραγγείλει κάτι κρεβάτια – κουκέτες, τα οποία είχαν έρθει σε κομμάτια, περιμέναμε και κάποια επιπλέον που δεν ερχόντουσαν για τον χ -ψ λόγο κι όλα αυτά τα ογκώδη συμπράγκαλα μες τη μέση, βάζαν το λιθαράκι τους στα νευράκια τσαταλάκια μου.

Απέκτησα ξεσπάσματα, συνήθως προς τον φουντουκομπαμπά, που ήταν ΑΨΟΓΟΣ, φωνή ύψωσα, παράλλογα πράγματα ξεστόμισα, κατηγορίες αβάσιμες και κυρίως άδικες ΒΓΑΙΝΑΝΕ από το στόμα μου, ένας εαυτός που δε γνώριζα. Κρισάρα.

Χρειαζόμουν βοήθεια, αλλά οι δικοί μας άνθρωποι είχαν εκείνη την περίοδο τα προβλήματά τους, θέματα υγείας και τα σχετικά. Όχι ότι είναι και κανείς υποχρεωμένος να σε βοηθάει συνέχεια και όπως ακριβώς το θες, αλλά ok, όταν είσαι γονατισμένος, αν δεν σου προσφέρει το χέρι να σηκωθείς ο δικός σου άνθρωπος, ε, κάτι δεν πάει καλά. Με αυτόν που θεωρείς άνθρωπό σου, εννοώ.

Τέλος καλό, όλα καλά, όλα πέρασαν ευτυχώς, βρήκαμε και τις ισορροπίες μας οικογενειακώς και προσωπικά βρίσκω σιγά – σιγά πάλι τον παλιό, καλό εαυτό μου! Κι αν τώρα απορώ, πώς είναι δυνατόν να  φρικάρει κάποια με λίγη (το «λίγη» είναι σχετικό, κράτησε πάνω απο ένα χρόνο) αϋπνία ή επειδή απέκτησε δύο παιδιά, που τα ήθελε και δεν της έτυχαν, μαζί με μερικές χαζοαναποδιές που εμφανίστηκαν, κακώς το κάνω, γιατί μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες.

Στο λέω σε περίπτωση που αυτή τη στιγμή ταυτίζεσαι σε κάποιο σημείο, να ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να περάσουν όλες οι «φουρτούνες» , διότι ευτυχώς όλα αυτά είναι περαστικά.

Και θέλω να πω ένα τεράστιο respect σε όλες τις μονογονεϊκές οικογένειες, καθώς και σε εκείνες τις μαμάδες που έχουν πολλά παιδιά και τα φέρνουν βόλτα, αλλά και σε εκείνες με πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα δικά μου, που αντιμετωπίζουν τη ζωή με χαμόγελο και θετική διάθεση. Τις θαυμάζω. Απεριόριστα.

Νουαζέτα

See author's posts