Russian Doll – πάρτι μέχρι θανάτου;

Μου έχει κολλήσει στο κεφάλι και τραγουδάω συνέχεια:

“…Gotta get up, gotta get out, gotta get home before the morning comes
What if I’m late, gotta big date, gotta get home before the sun comes up
Up and away, got a big day, sorry can’t stay, I gotta run, run, yeah
Gotta get home, pick up the phone, I gotta let the people know I’m gonna be late

There was a time when we could dance until a quarter to ten,
We never thought it would end then, we never thought it would end
We used to carry on and drink and do the rock and roll
We never thought we’d get older…” λα λα λαααααααα

Τι είναι αυτό;

Είναι το «Gotta Get Up» του Harry Nilsson και είναι το -απόλυτα ταιριαστό σε στιλ, στίχους, ρυθμό- μιούζικ θιμ από το «Russian Doll», του Netflix, τη σειρά που βάλαμε και είδαμε μονορουφηξιά, όπως κάναμε με το “Casa de papel“. Ότι βλέπονται μονορουφηξιά είναι και το μόνο κοινό τους, μη σε μπερδεύω τώρα!

Στο θέμα μας! Είναι 20-25 λεπτα το κάθε επεισόδιο κάτι που σε κάνει να λες «άντε άλλο ένα, άλλο ένα» μέχρι που φτάνει(ς) στο τέλος.

Έχει πολύ πρωτότυπο σενάριο και γρήγορο ρυθμό και σου κινεί την περιέργεια να δεις τι θα γίνει παρακάτω, τι θέλει να πει ο ποιητής, πού το πάει. Θα απαντήσει υπαρξιακά ερωτήματα, πχ για τη μεταθανάτια ζωή; Θα μου δώσει μαθήματα τύπου “άδραξε τη μέρα”, “choose life”, που έλεγαν και στο “Τrainspotting”;

Μήπως πρέπει να ξέρω φυσική, για το πώς λειτουργεί το σύμπαν, τα παράλληλα σύμπαντα, η γραμμική χρόνου και τα σχετικά; Μήπως, απλώς έχει πάρει ναρκωτικά;

Δε σου απαντώ, σε αφήνω να το ανακαλύψεις μόνος σου, αυτό που σου λέω είναι ότι σε κάθε περίπτωση, είναι εθιστικό, κολλάς.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Υπάρχει μια τύπισσα, πώς να τη χαρακτηρίσω, μποέμ; Προχώ; Ζειν επικινδύνως; Ζειν το σήμερα διότι «αύριο, ποιος ξέρει αύριο ίσως και να μην υπάρχει αύριο» που έλεγε κι η Μαρινέλα; Ένα συνδυασμό αυτών.

Σίγουρα τη λες μανιώδη καπνίστρια, κόντεψα να πάθω τσιγαρόβηχα στα πρώτα επεισόδια και ΔΕΝ καπνίζω, και σίγουρα δεν έχει πρόβλημα με τις καταχρήσεις.

Οκ, είναι λίγο καμένο χαρτί γενικώς, έχει τα ψυχολογικά της -ποιος δεν έχει, θα μου πεις-, εξωτερικά μοιάζει κυνική, δυναμική κι ανεξάρτητη, εσωτερικά είναι ένα ευαίσθητο, φοβισμένο σπουργιτάκι, με τέλειο σγουρό μαλλί και σέξι βραχνή φωνή.

Ναι, άσχετα τα δύο τελευταία, αλλά μ’ άρεσαν πολύ γιατί είναι και χαρακτηριστικά και ωραία.

Τεσπά, η τύπισσα αυτή, η Νάντια με το όνομα, πεθαίνει τη μέρα ή αν θες να ακριβολογήσω, τη νύχτα του πάρτι γενεθλίων της.

Και το θέμα δεν είναι ότι πεθαίνει, αλλά ότι κάθε φορά που πεθαίνει -γιατί ναι, δεν πεθαίνει μια και έξω, μπαμ και κάτω, πεθαίνει καμιά 40ριά φορές- ξαναζωντανεύει άλλες τόσες.

Ζει τη μέρα της μορμότας, τουτέστιν, την ίδια νύχτα του πάρτι γενεθλίων της. Ακούει τις ίδιες ατάκες από τις δύο κολλητές της -“sweet birthday baby”-, τους γκόμενους πρώην και επόμενους, μια ψυχίατρο, έναν άστεγο, έναν υπάλληλο μίνι μάρκετ και έναν σημαντικό άνθρωπο κλειδί, δε σας λέω ποιον, δε θα σας τα πω κι όλα, να το δείτε!

Θα με ρωτήσεις βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια δηλ σε κάθε επεισόδιο;

Τσου! Ανάλογα του πώς αντιδράει κάθε φορά, προσπαθώντας να καταλάβει τι στο καλό της συμβαίνει και κυρίως «γιατί», συμβαίνουν άλλα σε κάθε επεισόδιο.

Κάθε διαφορετική επιλογή της, αλλάζει τα γεγονότα. Οπότε, ναι μεν κάθε φορά η Νάντια μετά τον εκάστοτε θάνατο της ξαναβρίσκεται στην πολύ ντιζαϊνάτη, ιδιαίτερη, τουαλέτα του φοβερού νεοϋρκέζικου διαμερίσματος που γίνεται το πάρτι, κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη, αλλά όλο το υπόλοιπο, που εμείς βλέπουμε κι εκείνη ζει, είναι διαφορετικό.

Μέχρι να ξαναπεθάνει και να ξαναξυπνήσει στην τουαλέτα και να ξανανοίξει την πόρτα και να ξαναβγει στο χώρο που γίνεται το κυρίως πάρτι, από το οποίο θα ξαναφύγει προσπαθώντας να βγάλει κάποια άκρη με το τι γίνεται με τη ζωή της. Με το θάνατό της, ταιριάζει καλύτερα.

Κάπου εδώ θα ήταν παράλειψη να μη σχολιάσω την πόρτα της τουαλέτας, η οποία είναι πολύ ιδιαίτερη. Κάποιος, το σχέδιο πάνω της θα το χαρακτήριζε διαστημικό, ξέρωγω κάτι σαν πλανήτη/δορυφόρο, κάποιος άλλος θα σκεφτόταν κάτι διαφορετικό, πιο πονηρό και έχει και χερούλι σε σχήμα περίστροφο! Δεν συναντάς καθημερινά τέτοιες πόρτες!

• 

Η σειρά ξεκινάει σαν κωμωδία και ελαφρώς σουρέαλ και λες τι πίνει, όχι η τύπισσα, το βλέπεις ότι πίνει τα πάντα όλα, αλλά ο σεναριογράφος, αλλά στην πορεία, ειδικά πριν τελειώσει, γίνεται λίγο τρομακτικό. Εγώ φοβήθηκα λίγο σε κανα δυο σκηνές, αλλά οκ, εγώ είμαι και φοβητσιάρα.

Αν είσαι άνω των δεκαέξι ετών, κι άρα επιτρέπεται να τη δεις, γιατί έχει κακές λέξεις, κακές συνήθειες, ναρκωτικά, λίγο θάνατο κλπ, στη συστήνω τη σειρά, δες την, είναι… διαφορετική. Και απολαυστική. Και λίγο σε κάνει να θες να παρτάρεις.

Εντάξει, όχι όπως η κεντρική ηρωίδα, λίγο πιο συντηρητικά, αλλά οκ, ό,τι όπως μπορεί ο καθένας. Έχει χιούμορ, είναι έξυπνη και είναι πρωτότυπη, όπως ξαναείπα!

Πρωταγωνίστρια και συν δημιουργός της σειράς είναι η Natasha Leone, που απ’ ότι διάβασα, γιατί μου άρεσε και την έψαξα, παίζει να τρολλάρει την πραγματική της ζωή ερμηνεύοντας τον ρόλο.

Ρίξε αν θες μια ματιά στο τρέιλερ, να δεις αν σε ψήνει μαζί με αυτά που μόλις διάβασες!

About Author