Saved by the bell- Β’ Δημοτικού

Πέρασε κανά δίμηνο από το Back to school! Μετά από ένα καλοκαίρι που τα παιδιά αράξανε και θυμήθηκαν τις ανέμελες εποχές του… νηπιαγωγείου, ξανά στην τάξη πριν χτυπήσει το κουδούνι!

Και μπαίνω στο ψητό! Τι φάση με εκείνους που ισχυρίζονται ότι η Β’ Δημοτικού είναι “περίπατος” κι απλώς επανάληψη της πρώτης τάξης;

Η προσωπική μου άποψη, που βεβαίως όλοι έχουν από μία, είναι ότι υπάρχει ένας βομβαρδισμός διαβάσματος κι ένα “της φωτοτυπίας το κάγκελο”!

Στα χρόνια μου δε γινόντουσαν αυτά τα πράγματα, τουτέστιν, ήμασταν πιο χαλαρά, με άφθονο παιχνίδι! Πωπω, έφτασα την ηλικία που λέω “θυμάμαι κι εγώ στην εποχή μου…”

Πάντως, έτσι νομίζω, περνούσαμε πιο ωραία τις καθημερινές, με τρελό παιχνίδι στη γειτονιά, μέχρι να μας φωνάξουν από τα μπαλκόνια οι δικοί μας, αλλά έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού και μπορεί να μη θυμάμαι καλά!

Σε κάθε περίπτωση, μου φαίνεται λογικό που τα πιτσίνια μετά από τόσες ώρες καθισμένα στην καρέκλα του σχολείου, όπως κι αν κάθονται σε αυτήν, ίσια, στραβά ή ανάποδα, δεν έχουν στο σπίτι τους καμία όρεξη να ξαναστρώσουν πισινό κάτω.

Κι εσυ τους λες οτι πρέπει να τον στρώσουν. Δίκιο έχεις κι εσύ που το λες, δίκιο και αυτά που αντιδράνε!

Όσο και να τους αρέσουν οι αριθμοί και τα γράμματα, σε όσα τέλος πάντων τους αρέσουν, το διάβασμα είναι διάβασμα, πώς θα το κάνουμε τώρα; Θέλει και προσπάθεια και στρωσίδι και υπομονή και συγκέντρωση. Είναι κουραστικό ρε παιδί μου και όπως κάθε τι υποχρεωτικό, εεεεε, μη ελκυστικό!

Φυσικά θα προτιμούσαν να παίζουν αντί να κάνουν αντιγραφή και να μαθαίνουν πώς γράφεται σωστά η λέξη “εισιτήριο” ή να κάνουν πολλαπλασιασμόαφαιρέσεις και να συμπληρώνουν τη μία φωτοτυπία μετά την άλλη!

Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα ήθελα. Μα και τώρα, ολόκληρη γαιδάρα, όταν γυρίζω από το σχολείο μου, μπαρδόν, το γραφείο μου εννοώ, να αράζω θέλω και ουδεμία όρεξη να μαγειρέψωπλυνωαπλώσω, δεν έχω.

Τα καταλαβαίνω δηλαδή εντελώς, αλλά τι να κάνουμε, όλοι μας μικροί – μεγάλοι πρέπει να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε, αλλιώς θα έχουμε τις συνέπειες των πράξεων μας!

Πιστεύω ότι ένα καθημερινό συγκεκριμένο πρόγραμμα και μια ρουτίνα (ακούγονται άσχημες λέξεις αλλά είναι παρεξηγημένες, έχουν κρυφή χάρη), θα βοηθήσουν μέχρι να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα, που περιλαμβάνει υποχρεώσεις.

Και να είμαστε δίπλα τους. Χρειάζονται επίβλεψη αλλά και βοήθεια από έναν μεγάλο, μέχρι να μάθουν να διαβάζουν. Όχι να τους τα κάνουμε εμείς, έτσι;

Μπάι δε γουέι, εσύ -ο μαθητής της δεκαετίας του 80- τα θυμάσαι όλα; Με λεπτομέρειες; Θυμόσουν πχ ότι από τρεις συλλαβές κι άνω λέγεται πολυσύλλαβο κι όχι τετρασύλλαβο, πεντασύλλαβο κ.ο.κ;

Θυμάσαι πότε πρέπει να τονίσεις ένα μονοσύλλαβο ή μου βάζεις τόνο στα «τι » ποιος» «ποια» «ποιο»;

Αχ, πολύ ήθελα να το πω αυτό με τους τόνους, αν και το μήνυμα μάλλον δε θα φτάσει στον παραλήπτη του!

Στο θέμα μας! Θέλει λίγο κι εμείς να ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας και να κάνουμε ό,τι λέει η υπαγόρευση της άσκησης, ακόμα κι αν μας φαίνεται κουλή.

Πχ, μια φορά έπρεπε να κόψουμε κάτι ταινίες από το βιβλίο για να μάθει το φουντούκι να κάνει πράξεις, που ήδη ήξερε να τις κάνει με άλλο τρόπο -τον ίδιο άλλο τρόπο που ξέρανε κι οι γονείς των συμμαθητών του- ή μια παράλλη φορά, έπρεπε να σκίσουμε μια ολόκληρη σελίδα από το βιβλίο των μαθηματικών!

Την πρώτη φορά που το είδα αυτό, νόμιζα ότι δεν κατάλαβα σωστά! Λέω δεν μπορεί να εννοεί να σκίσουμε όντως τη σελίδα. Αφού δεν ήθελα να πάρω την ευθύνη να “καταστρέψω” το βιβλίο!

Λέω στο φουντούκι μου, «σκίστην αγάπη μου», «όχι μαμά εσύ, σκίστην» μου απάντησε που κι εκείνου του φάνηκε περίεργο.

«Όχι, εσύ, δικό σου είναι το βιβλίο!»,”εσύ, σου λέω”, «ποιος να σκίσει», «να κάνει η μάνα», τελικά όντως, με βαριά καρδιά, το έκανα εγώ.
Στη συνέχεια, έπρεπε να κόψουμε και να χρωματίσουμε κάτι γεωμετρικά σχήματα που είχε η σελίδα που σκίσαμε και να τα τοποθετήσουμε το ένα δίπλα στο άλλο, όπως μας έδειχνε η εικόνα στη σελίδα που δε σκίσαμε και είχε την υπαγόρευση της άσκησης.

Το απόγευμα, στην ομάδα βάιμπερ των γονιών, έπεσαν μερικά μηνύματα που ρωτούσαν “εσύ κόλλησες τα κομμάτια της γάτας;”, “εσύ τι έκανες με τη γάτα”, “εμείς αφήσαμε έτσι τα κομμάτια της γάτας” κλπ.

Αρχικά, νόμιζα ότι μιλούσαν για κατοικίδιο και δεν έβγαζα νόημα αλλά μετά είχα μια αναλαμπή και κατάλαβα ότι αυτό το σχήμα που φτιαξαμε το πρωί με το φουντούκι, ήταν γάτα. Εμ, οκ! Ναι, όντως τώρα που το λένε, μοιάζει με γάτα, αν έχεις και λίγη φαντασία!

Καλά που υπάρχει κι αυτή η ομάδα του βάιμπερ με τους συναγωνιστές γονείς!

Εκεί λέμε τι μαθήματα έχουν τα βλαστάρια μας την επόμενη μέρα, διότι κάποια τα λένε μισά, κάποια άλλα ξεχνάνε βιβλία στο σχολείο ή κάποια πιο τολμηρά σου λένε κοιτώντας σε στα μάτια χωρίς καν να ανοιγοκλείσουν βλέφαρά ή να κοκκινήσουν από την ψεματούρα «δεν έχουμε διάβασμα γι’ αύριο»!

Εκεί λέμε και τις απορίες μας, χρησιμοποιούμε τη βοήθεια του κοινού δηλαδή εξηγεί ο ένας γονιός στον άλλο και μετά όλοι μαζί στα παιδιά μας! Εκεί λέμε και τον πόνο μας, ξέρεις, τα “μαγιατίηδασκαλαεβαλετοσαπολλα και του παιδιού το μυαλό του είναι θολό πω πω πω – πω πω πω”.

Έτσι που λες ξεκίνησε η Δευτέρα δημοτικού! Δυναμικά!

Έχουμε όμως πολύ καλή δασκάλα. Να τα λέμε κι αυτά! Μας έκανε ενημέρωση και μου έκανε θετικό κλικ. Αυστηρή τόσο, όσο, και όσα έλεγε, σωστά μου φάνηκαν. Θα τη δω και στην πορεία!

Σας χαιρετώ τώρα, πάω για διάβασμα!

About Author