Τα μαύρα παραμύθια
Πρόσφατα έμαθα τον συγγραφέα Γιώργο Μανιώτη. Μου τον έμαθε ο δάσκαλος μου στη δημιουργική γραφή, να τα λέμε κι αυτά. Σου έχω ξαναπεί ότι τα μαθήματα δημιουργικής γραφής, ήταν ό,τι καλύτερο αποφάσισα να κάνω για μένα τα τελευταία χρόνια!
Έχω αιώνες να ενθουσιαστώ έτσι με συγγραφέα. Διάβασα τα «μαύρα παραμύθια» του, μια συλλογή από ιστορίες για ενήλικους και ξετρελάθηκα. Πραγματικά τα ρούφηξα σε χρόνο Dt.
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Φορώντας τα μαγικά γυαλιά των παραμυθιών, προσπαθώ να μπω στο ναό του καιρού μας και να διακρίνω ψηλά στους θόλους της οροφής του, τις φοβερές τοιχογραφίες που με χρώματα, ήχους και κινήσεις ορίζουν και κατέχουν τη ζωή μας».
Ξέρεις τι είναι τα μαύρα παραμύθια;
Είναι διηγήματα που δεν έχουν το κλασσικό τέλος «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», σαν λύτρωση των δεινών ή δυσάρεστων καταστάσεων που προηγήθηκαν. Έχουν πιο σκληρές εικόνες ή περιγραφές και μια απαισιόδοξη ή τέλος πάντων μη επιθυμητή κατάληξη.
Σε αυτά τα διηγήματα σκιαγραφείται η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, τα στερεότυπα, τα ήθη, οι συνήθειες, χρησιμοποιώντας το χιούμορ, το υπερφυσικό αλλά και την τραγική ειρωνεία.
Γιατί τραγική ειρωνεία;
Γιατί ο αναγνώστης ξέρει, αλλά οι πρωταγωνιστές της ιστορίας που συνήθως είναι αντικείμενα (λουλούδια, παπούτσια, βότσαλα, πακέτο από τσιγάρα) που ζωντανεύουν δε γνωρίζουν ότι βαδίζουν προς την καταστροφή τους.
Επιστρέφω στον Γιώργο Μανιώτη. Έψαξα το βιβλίο του σε πολλά βιβλιοπωλεία, δεν το βρήκα πουθενά και λύσσαξα γιατί είναι από τα βιβλία που ήθελα οπωσδήποτε να το έχω δικό μου. Καλά γενικά έχω κόλλημα ό,τι βιβλίο διαβάζω να το έχω και σπίτι μου. Το συγκεκριμένο όμως το θεωρώ κόσμημα για τη βιβλιοθήκη μου. Δεν ξέρω αν με βρίσκεις υπερβολική ή αν έχεις ενθουσιαστεί κι εσύ έτσι για κάποιο βιβλίο.
Είχε, που λες, εξαντληθεί κι ο εκδότης του δεν το έβγαζε πλεον, όπως με ενημέρωσαν. Το καλό το παλικάρι όμως ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Τελικά ιντερνετικά βρέθηκε ένα αντίτυπο και το απέκτησα, το πολυπόθητο!
Περιέχει 21 διηγήματα, όλα ένα προς ένα! Προσωπικά ξεχώρισα τα εξής: “τα κομμένα λουλούδια” και “τα αθλητικά παπούτσια που δεν έλεγαν να παλιώσουν”. Στα συν κι η αυθεντική εικονογράφηση του Αλέκου Φασιανού!
Αν το πάρετε ή αν το έχετε διαβάσει, θα χαρώ να ακούσω την άποψη σας!
About Author
Μπορεί να σας αρεσει
