Τα παπούτσια των άλλων - Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Μόλις διάβασα το βιβλίο της Άλκηστης Χαλικιά σε εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου, «Τα παπούτσια των άλλων» και μου άρεσε πάρα πολύ. Πάρα πολύ, όμως.

Απόψε κιόλας θα το διαβάσω στα παιδιά μου. Είναι ό,τι πρέπει για την ηλικία του γιου μου, που είναι επτά χρονών μιας και απευθύνεται σε παιδιά δημοτικού. Αλλά κι η κόρη μου που είναι τριών, καλό θα της κάνει να ακούει σχετικά, από τώρα.

Είναι ένα βιβλίο για την ενσυναίσθηση, του να μπορείς να «μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου», όπως λέει κι η γνωστή έκφραση.

Συχνά θυμώνουμε, παρεξηγούμε τους άλλους γιατί πιστεύουμε ότι μας αδίκησαν και δε μας συμπεριφέρθηκαν όπως -περιμέναμε ότι- έπρεπε.

Κι έχουμε επιχειρήματα γι’ αυτό, είμαστε σίγουροι, θεωρούμε ότι είναι ξεκάθαρο πως έχουμε δίκιο ρε αδερφέ.

Ναι, εκ πρώτης όψεως έτσι μπορεί να είναι. Αν όμως μπούμε στη θέση του άλλου, αν για λίγα λεπτά πατήσουμε παύση σε αυτό που νιώθουμε εμείς κι αναλογιστούμε τον άλλον, αναρωτηθούμε γιατί αντέδρασε όπως αντέδρασε, μπορεί να διαπιστώσουμε κάποιον σοβαρό λόγο να κρύβεται πίσω από τη συμπεριφορά και τις πράξεις του.

Είναι σημαντική δεξιότητα και θέλει προσπάθεια κι εκπαίδευση, να μην κρίνεις πριν μπεις στη θέση του άλλου, να είσαι ανοιχτόμυαλος και δεκτικός σε διαφορετικές απόψεις και συμπεριφορές. Κι όσο πιο νωρίς , όσο πιο μικρός μάθεις να λειτουργείς έτσι, τόσο καλύτερα, για σένα τον ίδιο.

Τα παιδιά που καταφέρνουν να αποκτήσουν την ικανότητα της ενσυναίσθησης, παίρνουν σωστές αποφάσεις χωρίς να πληγώνουν τους άλλους και χωρίς να πληγόνται τα ίδια, γιατί μπορούν να φανταστούν πώς οι άλλοι αισθάνονται κι έτσι ανταποκρίνονται αναλόγως.

Επίσης, μαθαίνουν να δέχονται τη διαφορετικότητα και έτσι εκλείπουν φαινόμενα εκφοβισμού, ρατσισμού, φανατισμού, έντονα σημεία των καιρών μας.

Η ηρωίδα του βιβλίου, η μικρή Ματού, θέλει περισσότερο χρόνο με τη μαμά της, όπως και τα περισσότερα παιδιά που επιθυμούν το ίδιο. Πόσο συχνά μας ζητάνε να γυρίζουμε πιο γρήγορα από τη δουλειά μας, ει δυνατόν να μην πηγαίνουμε καθόλου. Εμείς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό το αίτημα κι εκείνα στενοχωριούνται και θυμώνουν, όπως ακριβώς κι η Ματού.

Για να περνάει ευχάριστα τον χρόνο που είναι μόνη της , όσο η μητέρα της είναι στη δουλειά, σκέφτηκε το εξής ιδιαίτερο παιχνίδι: Στο δρόμο της από το σχολείο στο σπίτι, υπάρχει ένα τζαμί. Οι πιστοί που είναι μέσα, έχουν αφήσει τα παπούτσια τους έξω. Κάθε μέρα λοιπόν, επιστρέφοντας από το σχολείο, δοκιμάζει από ένα ζευγάρι παπούτσια και προσπαθεί να φανταστεί πώς είναι ο κάτοχός τους.

Η συγγραφέας, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, πραγματεύεται στο βιβλίο της τη γονεϊκή σχέση και ταυτόχρονα με πολύ όμορφο τρόπο, το πολιτισμικό στοιχείο, το «διαφορετικό». Οι άνθρωποι με άλλη εθνικότητα, θρησκεία, χρώμα, είναι σαν τη Ματού, σαν και σένα και μένα. Πολύ έξυπνο να βάλει την ηρωίδα της να παίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Λίγη περισσότερη κατανόηση κι ενσυναίσθηση χρειάζεται, κι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος.

Από το οπισθόφυλλο:

Η Ματού καθημερινά επιστρέφει μόνη της απ’ το σχολείο. Σε μία από τις διαδρομές της για το σπίτι βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ ξεχωριστό θέαμα: μια θάλασσα από παπούτσια! Αυτό που αντικρίζει θα γίνει η αφορμή για ένα διασκεδαστικό παιχνίδι με τον εαυτό της, κρυφό απ’ όλους.
Τη μέρα που η μαμά θα τη στεναχωρήσει, το παιχνίδι της θα αποδειχτεί πολύ χρήσιμο για να καταλάβει τον δύσκολο κόσμο των μεγάλων.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία αλλά κι εδώ!