-
Μια φορά κι έναν καιρό στον Άη Στράτη…
Τις προάλλες, άκουσα μια συνάδελφο να λέει «έι, εγώ το πάτησα πρώτη»! Αναφερόταν στο ασανσέρ, που ναι μεν το κάλεσε αυτή, αλλά γυρίζοντας για ένα λεπτό την πλάτη της να μου πει κάτι, τσουπ, πρόλαβε και μπήκε μέσα άλλος συνάδελφος, βιαστικός, χωρίς να την προσέξει και έφυγε. Κι έμεινε εκείνη με το …κουμπί στο χέρι, να διαμαρτύρεται και να περιμένει το επόμενο! Κι εδώ τα ασανσέρ δεν πάνε και σφαίρα, ήταν και ώρα αιχμής, ένα δεκάλεπτο στο “περίμενε”, το είχε στο νερό! Άρχισα να χασκογελάω γιατί θυμήθηκα ένα πρόσφατο σκηνικό, μόνο οκτακόσιασαρανταδύο χρόνια πίσω, το οποίο θα σου διηγηθώ ευθύς αμέσως!(Παρεμπιπτόντως, το ευθύς σημαίνει αμέσως. Οπότε τώρα που τις έβαλα…
-
Άη Στράτης, το νησί μου!
Ο Άη Στράτης είναι το νησί μου κι είναι το πιο όμορφο όλων! Ο κάποτε τόπος εξορίας, είναι τώρα παράδεισος διακοπών για όσους θέλουν κάτι χαλαρό και ήρεμο, ανεπιτήδευτο και αυθεντικό, να γαληνέψουν, να ξεκουραστούν και να φορτίσουν μπαταρίες. Αυτό το μικρό νησάκι του Βορειοανατολικού Αιγαίου, αγκαλιασμένο από τον μπλε, βαθύ μπλε, ωκεανό, είναι το “my happy place”, το ησυχαστήριό μου, ο τόπος που ξεκουράζω ψυχή και σώμα. Κολυμπάω στα πεντακάθαρα, ελαφρώς παγωμένα, νερά του κι «αδειάζω», χαλαρώνω, ευτυχώ. «Πού θα πας διακοπές; Στο νησί; Πότε θα πας στο νησί; Έκλεισες εισιτήρια για το νησί; Έχουν μαζευτεί όλοι στο νησί κλπ» είναι η συζήτηση που έχει την τιμητική της με το…
