Γλυκιά ανάμνηση από τη Μανιάτισσα γιαγιά μου!
Χθες βράδυ, κατά την καθιερωμένη και αγαπημένη μας συνήθεια, διάβαζα στο γιο μου –η κόρη μου είχε προ πολλού κοιμηθεί- κάποιο από τα βιβλία της «Βιβλιοθήκης» μας. Ήμουν κομμάτια από την κούραση -τι κομμάτια, πες καλύτερα χαρτοπόλεμος κι ας τελείωσαν οι Απόκριες- είχα πάρει και κάτι χάπια για τις αλλεργίες που έχω στις κάμπιες και με το ζόρι με κρατούσα ξύπνια! Σελίδα τη σελίδα, κατέβαλα υπεράνθρωπες δυνάμεις να μην αποκτήσω μάτια ερμητικά κλειστά! Όσο και να το προσπαθούσα όμως, στην πορεία της ανάγνωσης, κατέληγα να διαβάζω με ενάμισι μάτι ανοιχτό, στη συνέχεια το ενάμισι γινόταν μισό, μέχρι που έκλεινε κι αυτό και για κάποια δευτερόλεπτα κοιμόμουν κανονικά! Τα δευτερόλεπτα αυτού…
Ένα Bachelor, λίγο διαφορετικό!
Σήμερα, θα σου πω για το bachelor της φίλης μου της Τζο ή Ιωάννας! Αρχικά, το ξερες ότι δεν πρέπει να κόβουμε το όνομά μας, να χρησιμοποιούμε δηλ υποκοριστικό, γιατί κάτι παίζει με την ενέργεια; Κάθε όνομα «φέρει» μια ενεργειακή σφραγίδα, είτε της γιαγιάς σου/ παππού σου από τους οποίους ονομάστηκες ή των φαντασιώσεων των γονιών σου, αν σου έδωσαν το όνομα που τους άρεσε ή της ερμηνείας που έχει η ρίζα του ονόματος αυτού. Όταν το κόβεις, εμποδίζεις να ρεύσει -υπάρχει άραγε αυτό το ρήμα;- η ενέργεια αυτή. Τώρα αν σε λένε Ευτέρπη, ε, φαντάζομαι ότι μπορεί να παίξει μια εξαίρεση! Διότι αν είναι να σε κοροϊδεύουν, τι να…
Είκοσι χρόνια πριν, ταξίδεψα στη Σκωτία
Να σου πω για ένα ταξίδι που είχα κάνει κάποτε στην παραμυθένια, «σκοτεινή», ομιχλώδης και μυστηριώδη, Σκωτία; Ρητορική ερώτηση, όπως κατάλαβες, η σημερινή ανάρτηση έχει κυρίως πιάτο τη Σκωτία με γαρνιτούρα νοσταλγίας και ονειροπόλησης! Δε θα μιλήσω σαν τουριστικός οδηγός γιατί εκεί ταξίδεψα πριν πολλά – πολλά χρόνια κι αυτό το ταξίδι πιο πολύ το θυμάμαι με το συναίσθημα παρά με τη μνήμη! Τι γνωρίζεις για αυτήν την υπέροχη χώρα; Το τέρας του Λόχνες, τους Σκωτσέζους με τα κιλτ, τις παραδοσιακές δηλαδή φούστες που φοράνε χωρίς εσώρουχο -ου λα λά- και τις πίπιζες; Μήπως το ουίσκι τους; Όλοι ξέρουμε το «σκοτς ον δε ροκς», έτσι δεν είναι; Κι εγώ αυτά ήξερα,…
Μια φορά κι έναν καιρό στον Άη Στράτη…
Τις προάλλες, άκουσα μια συνάδελφο να λέει «έι, εγώ το πάτησα πρώτη»! Αναφερόταν στο ασανσέρ, που ναι μεν το κάλεσε αυτή, αλλά γυρίζοντας για ένα λεπτό την πλάτη της να μου πει κάτι, τσουπ, πρόλαβε και μπήκε μέσα άλλος συνάδελφος, βιαστικός, χωρίς να την προσέξει και έφυγε. Κι έμεινε εκείνη με το …κουμπί στο χέρι, να διαμαρτύρεται και να περιμένει το επόμενο! Κι εδώ τα ασανσέρ δεν πάνε και σφαίρα, ήταν και ώρα αιχμής, ένα δεκάλεπτο στο “περίμενε”, το είχε στο νερό! Άρχισα να χασκογελάω γιατί θυμήθηκα ένα πρόσφατο σκηνικό, μόνο οκτακόσιασαρανταδύο χρόνια πίσω, το οποίο θα σου διηγηθώ ευθύς αμέσως!(Παρεμπιπτόντως, το ευθύς σημαίνει αμέσως. Οπότε τώρα που τις έβαλα…
Άη Στράτης, το νησί μου!
Ο Άη Στράτης είναι το νησί μου κι είναι το πιο όμορφο όλων! Ο κάποτε τόπος εξορίας, είναι τώρα παράδεισος διακοπών για όσους θέλουν κάτι χαλαρό και ήρεμο, ανεπιτήδευτο και αυθεντικό, να γαληνέψουν, να ξεκουραστούν και να φορτίσουν μπαταρίες. Αυτό το μικρό νησάκι του Βορειοανατολικού Αιγαίου, αγκαλιασμένο από τον μπλε, βαθύ μπλε, ωκεανό, είναι το “my happy place”, το ησυχαστήριό μου, ο τόπος που ξεκουράζω ψυχή και σώμα. Κολυμπάω στα πεντακάθαρα, ελαφρώς παγωμένα, νερά του κι «αδειάζω», χαλαρώνω, ευτυχώ. «Πού θα πας διακοπές; Στο νησί; Πότε θα πας στο νησί; Έκλεισες εισιτήρια για το νησί; Έχουν μαζευτεί όλοι στο νησί κλπ» είναι η συζήτηση που έχει την τιμητική της με το…
