-
Για μια θέση στο τραίνο
Τις προάλλες, έτρεχα κλασσικά το πρωί σαν την τρελή να προλάβω το τραίνο. Τι κι αν έτρεξα –σε ανηφόρα παρακαλώ- τι κι αν ανέβηκα δυο- δυο τα σκαλιά του σταθμού, τσάμπα το λαχάνιασμα, το τραίνο έφυγε σφυρίζοντας μου κλέφτικα, τη στιγμή που πάτησα και το δεύτερο πόδι μου στην πλατφόρμα. Έσκασα. Έσκασα απ’ τη στενοχώρια μου που δεν μπόρεσα να κρεμαστώ και γω σαν τσαμπί σταφύλι στην πόρτα του τραίνου, λες και ήμουν στη Βομβάη και όχι στην Αθήνα. Διότι ήταν ασφυκτικά γεμάτο, δηλαδή κι ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να είχα φτάσει, και να το είχα προλάβει, δεν ξέρω αν θα ήταν και πρέπον να κολλήσω πάνω στον άνθρωπο που ήταν…