Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη... Να σας θυμίσω τα παιχνίδια με τηλεχειριστήριο; Όλοι μας, λίγο πολύ έχουμε παίξει. Αχ, τι ωραία που είχα τον έλεγχο πάνω σε κάτι. Το κινούσα όπως ήθελα. Μπροστά – πίσω, γρήγορα – αργά, σε όποια κατεύθυνση επιθυμούσα για να διασκεδάσω. Τι συμβαίνει όμως όταν το παιχνίδι δεν το εγκαταλείπουμε σε εκείνη την αθώα ηλικία; Όταν συνεχίζουμε να παίζουμε με τον ίδιο τρόπο στην ενήλικη ζωή μας; Και είμαστε εμείς που κρατάμε το τηλεχειριστήριο ή μήπως είμαστε το παιχνίδι; Κι όμως συνάντησα και τέτοιους ανθρώπους. Ναι, κατευθυνόμενους και συνάμα τον χείριστη τους! Για εκείνους θα μιλήσω. Με αγάπη και ελπίδα να μην ανήκουν σε καμία θέση στο…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα Ξυπνάς ένα πρωί με απρόσμενα συναισθήματα, σαν να μετακινήθηκε  κατι μέσα σου. Μοιάζεις διαφορετικός αλλά είσαι ολότελα εσύ. Δεν αναρωτιέσαι πού πας, αρκεί που συνεχίζεις και μπορείς να λύνεις το γρίφο της προσωπικής σου εξέλιξης. Σημασία έχει να αγαπάς, ψιθυρίζεις μέσα σου και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ποτέ άλλοτε δεν είχες  καταλάβει πως δίπλα στη λέξη αγάπη θα μπορούσες να ταιριάξεις απόλυτα τη λέξη ελευθερία. Ως τώρα τα είχες μάθει λάθος. Γνώριζες την αγάπη της εξάρτησης, του εγκλωβισμένου «μαζί», του τα πάντα μαζί. Σαν τσαλακωμένοι εαυτοί που σιγά σιγά πεθαίνουν από ασφυξία. Ποτέ άλλοτε δεν είχες  καταλάβει πως δίπλα από τη λέξη αγάπη θα μπορούσες να…

Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη… – Σε θέλω… – Είσαι διαφορετικός, απέραντος, δεν ξέρω που τελειώνεις. Φοβάμαι· σε φοβάμαι Ουρανέ μου! – Είμαι έτσι, για να σε συμπληρώνω. Εκεί που εσύ τελειώνεις, θα συνεχίζω εγώ. – Υπάρχουν στεριές μπροστά μου, θα μας χωρίζουν. – Δεν πειράζει. Όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας. – Κρύβω μυστικά στα βάθη μου. Δεν τα ξέρεις, δεν τα βλέπεις, είσαι ψηλά. – Κρύβεις θησαυρούς! Όταν σε φωτίζει ο ήλιος μου, λάμπουν. Όταν τ’ άστρα μου καθρεφτίζεις, μπορώ τους δω. – Θυμώνω… αγριεύω… μπορώ να πνίξω τους άλλους. Δε θα με αντέξεις. – Μπορείς να τους γαληνέψεις κιόλας. Αν αντέχω ή όχι όμως, πρέπει να το…

Γράφει η Μαρίνα Χατζηχαραλάμπους… Έλα μαμά, πες μου, πώς ένιωσες την πρώτη φορά που βγήκες χωρίς το μωρό σου; Για να ψωνίσεις κάτι, για να πας σε έναν γιατρό ή για να πας στο γυμναστήριο, να πιείς έναν καφέ; Ένιωσες περίεργα έτσι δεν είναι; Ένιωσες να σου λείπουν κομμάτια απο το σώμα και την καρδιά σου. Ένιωσες πιο ανάλαφρη, μα με μικρά βαρίδια στα πόδια. Ένιωσες πιο ελεύθερη, μα με μια αόρατη αλυσίδα στη μέση. Κοίταξες αχόρταγα γύρω σου, ανέπνευσες βαθιά, προσπάθησες να ισιώσεις τη πλάτη σου, να θυμηθείς πως περπατούσες έξω πριν κάνεις παιδί. Θυμάσαι, αλλά δεν είναι το ίδιο, κάτι συμβαίνει διαφορετικό. Έχεις έννοια! Θέλεις να γυρίσεις γρήγορα…