-
Για μια θέση στο τραίνο
Τις προάλλες, έτρεχα κλασσικά το πρωί σαν την τρελή να προλάβω το τραίνο. Τι κι αν έτρεξα –σε ανηφόρα παρακαλώ- τι κι αν ανέβηκα δυο- δυο τα σκαλιά του σταθμού, τσάμπα το λαχάνιασμα, το τραίνο έφυγε σφυρίζοντας μου κλέφτικα, τη στιγμή που πάτησα και το δεύτερο πόδι μου στην πλατφόρμα. Έσκασα. Έσκασα απ’ τη στενοχώρια μου που δεν μπόρεσα να κρεμαστώ και γω σαν τσαμπί σταφύλι στην πόρτα του τραίνου, λες και ήμουν στη Βομβάη και όχι στην Αθήνα. Διότι ήταν ασφυκτικά γεμάτο, δηλαδή κι ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να είχα φτάσει, και να το είχα προλάβει, δεν ξέρω αν θα ήταν και πρέπον να κολλήσω πάνω στον άνθρωπο που ήταν…
-
Ο Super Μάκης!
Γράφει η Α.Μ. Κυριακή. Ιανουάριος στην Αθήνα, κάπου στο κέντρο. Κρύο; Όχι, για την εποχή δεν το λες κρύο αυτό. Μάλλον περισσότερο σαν μια γλυκιά μέρα το λες. Πάντα σε σχέση με την εποχή όμως. Άλλωστε τα πάντα σε σχέση με κάτι άλλο δεν τα μετράμε; Όλα σχετικά λοιπόν! Ας μην ξεφεύγω όμως. Κυριακή, κόσμος στους δρόμους κ μια σχετική κίνηση. Βράδυ, κάπου γύρω στις 9 παρά. Έχω ή δεν έχω καλή διάθεση κ αυτό σχετικό. Μάλλον μια αδιευκρίνιστη διάθεση. Όπως σχεδόν πάντα. Στο μυαλό μου τρέχουν πολλά, ασήμαντα κ σημαντικά, τρέχουν γρήγορα, ίσως κ πιο γρήγορα από το ταξί στο οποίο βρίσκομαι. Τρέχουν οι σκέψεις, τρέχει κ το ταξί.…
Μπορεί να σας αρέσει
Κι ήρθε η ώρα για το παιδικό πάρτι…!!!
Απόψε σου γράφω ένα γράμμα…
Το Μάτι που αγάπησα
