-
Όταν ο πρίγκιπας αργεί να εμφανιστεί
Γράφει η Μαρία Σωμαράκη, αγαπημένη blogger που μου έκανε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσω κείμενο της Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που αγωνιούσε να έρθει η στιγμή που θα εμφανιστεί στη ζωή της ο πρίγκιπας. Η πριγκίπισσα καθόταν κάθε πρωί στον ανθισμένο κήπο της φορώντας τα καλά της μέχρι να δύσει ο ήλιος. Πότε κοιτούσε τον δρόμο, πότε τον κήπο και πότε τον ουρανό. Μάλιστα είχε χαθεί τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις της που ώρες-ώρες αναρωτιόταν αν περίμενε πράγματι τον πρίγκιπα της ή αν περίμενε απλά από συνήθεια. Κάθε μέρα αναρωτιόταν : «Πότε θα έρθει ο πρίγκιπας μου πάνω στο λευκό άλογο να αναλάβει όλα…
-
Έχεις δικαίωμα να μην είσαι καλά
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό κορίτσι που είχε χάσει πρόσφατα τον μπαμπά του, ζητήθηκε να κάνει μια ζωγραφιά κι εκείνο αποτύπωσε πάνω στο λευκό χαρτί πολλά χρωματιστά λουλούδια. Και λουλούδια και πολλά και χρωματιστά. Ζωγράφισε κάτι τόσο χαρούμενο κι αισιόδοξο σε περίοδο που θα πρεπε λογικά να πιάσει αποκλειστικά τους μαύρους μαρκαδόρους και να τα μπογιατίσει όλα μαύρα κι άραχνα. Υπάρχει κόσμος λοιπόν, που έχει την τάση να αποφεύγει να νιώσει τη στενοχώρια και ν’ αναβάλλει τη θλίψη για μετά, αργότερα, ποτέ. Τη χαρά τη νιώθει με όλο του το «είναι», τη ρουφάει ως το μεδούλι, οτιδήποτε όμως ζορίζει το βάζει σε ένα κουτάκι και το στοιβάζει…
-
Το δεδομένο, ο Ηράκλειτος κι οι Μοίρες
Όλοι λέμε συχνά πάνω στην κουβέντα ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο, ωστόσο, ξεχνιόμαστε κι όλοι θεωρούμε πάρα πολλά πράγματα δεδομένα. Θεωρούμε ανθρώπους δεδομένους, σχέσεις δεδομένες, συμπεριφορές δεδομένες, τη ζωή μας, όπως την ξέρουμε, δεδομένη. Και μετά, έρχεται η απώλεια, η αλλαγή οποιασδήποτε μορφής, και ξαφνιαζόμαστε, σοκαριζόμαστε, θυμώνουμε, απορούμε με αυτήν κι αυτόν που την προκαλεί. Τι έπαθε και πλέον αδιαφορεί, απομακρύνεται, μας απορρίπτει κάποιος που μέχρι τώρα μας αγαπούσε, στήριζε, ενδιαφερόταν για μας; Τρελάθηκε; Τι του άλλαξε γνώμη, σκέψη και συμπεριφορά; Μήπως οι δικές μας πράξεις -ή η έλλειψη πράξεων- προηγήθηκαν τις δικής του αλλαγής; Αναλόγως της απάντησης και του πόσο σημαντικός είναι για εμάς, είτε τον διεκδικούμε πίσω και…
-
Αυτό που Είμαι το χτίζω κάθε μέρα· δε θα μου το χαλάσει κανένας!
Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη… Είμαι άνθρωπος με συναισθήματα, με πάθη, με επιλογές, με γνώσεις, με λάθη, με επιθυμίες, με αντοχές, με ευαισθησία, με υπομονή, με θέληση, με αδυναμίες, με τρόπους, με όρια, με φιλοσοφία ζωής, με, με, με. Όλα αυτά και πολλά ακόμα, διαμορφώνουν και εξελίσσουν την προσωπικότητά μου κάθε μέρα. Πιστέψτε με. Δεν ήμουν τίποτα. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν ήμουν, μέχρι να γίνω. Τι θέλω να γίνω; Ένας Άνθρωπος με αληθινή Αγάπη. Εκείνη την αγάπη, που κάποιοι βιώσαμε από την κούνια, όταν οι γονείς προσέφεραν τα πάντα, χωρίς ανταλλάγματα. Εκείνη, που μας δίδαξαν τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μέσα στη θρησκεία. Εκείνη, που μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως η ουσία…
-
Για μια θέση στο τραίνο
Τις προάλλες, έτρεχα κλασσικά το πρωί σαν την τρελή να προλάβω το τραίνο. Τι κι αν έτρεξα –σε ανηφόρα παρακαλώ- τι κι αν ανέβηκα δυο- δυο τα σκαλιά του σταθμού, τσάμπα το λαχάνιασμα, το τραίνο έφυγε σφυρίζοντας μου κλέφτικα, τη στιγμή που πάτησα και το δεύτερο πόδι μου στην πλατφόρμα. Έσκασα. Έσκασα απ’ τη στενοχώρια μου που δεν μπόρεσα να κρεμαστώ και γω σαν τσαμπί σταφύλι στην πόρτα του τραίνου, λες και ήμουν στη Βομβάη και όχι στην Αθήνα. Διότι ήταν ασφυκτικά γεμάτο, δηλαδή κι ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα να είχα φτάσει, και να το είχα προλάβει, δεν ξέρω αν θα ήταν και πρέπον να κολλήσω πάνω στον άνθρωπο που ήταν…