• Αγαπητό μου ημερολόγιο

    Θέλω απλώς τη μαμά μου

    Ναι, τι; (νετι που λέει κι η νεολαία!) Επειδή είμαι μεγάλη ή επειδή είμαι κι εγώ μαμά; Κι οι μαμάδες έχουμε ανάγκη τη μαμά μας, αυτό κατάλαβα το προηγούμενο διάστημα. Η ηλικία δε, δεν παίζει κανένα ρόλο σε αυτό. Ήταν ένα πολύ μεγάλο διάστημα που ένιωθα ότι είμαι άρρωστη. Είχα τρομερές ζαλάδες, δυνατούς, πολύ δυνατούς, πονοκεφάλους, η όραση μου θόλωνε, τα μάτια τσούζανε, ταχυκαρδία, η κοιλιά μου πονούσε, τα πόδια μου πονούσαν, όλα πονούσαν. Πέρα από τα παραπάνω, ένα πολύ ισχυρό αίσθημα κόπωσης και μια αίσθηση ότι τώρα θα σωριαστώ κάτω, μου είχαν κάνει αρμένικη βίζιτα και δε λέγανε να εξαφανιστούν. Πίστεψα λοιπόν ότι όντως κάτι έχω, δεν είναι δυνατόν…

  • Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

    Η μαμά τα ‘χει παίξει (Vol 2)

    Οι μαμάδες ως γνωστόν, είμαστε συνήθως κουρασμένες. Βρισκόμαστε σε μία κλίμακα από το «νυστάζω, είμαι κουρασμένη» έως το «σέρνομαι, κοιμάμαι όρθια, υπολειτουργώ». Προσωπικά, το τελευταίο δίχρονο έχω δώσει ρεσιτάλ κούρασης. Μπορείς να δεις το Vol 1 εδώ. Στο τρέξιμο, όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, για να προλάβω τους χρόνους, που δεν τους προλαβαίνω και είμαι συνέχεια τελευταία και καταϊδρωμένη, έχω κάνει διάφορα που προκαλούν το γέλιο όσων τυγχάνει να είναι μπροστά ή το σήκωμα του φρυδιού τους. Εξαρτάται από τι είδους παράσταση δίνω εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς υπάρχουν και πολλά που μένουν μεταξύ εμού της ιδίας και δεν έχω κοινό, όπως το χθεσινό που είναι κι η αφορμή για…

  • Αγαπητό μου ημερολόγιο,  Σκέφτομαι και γράφω

    Η μαμά τα ‘χει παίξει!

    Πώς καταλαβαίνεις ότι τα ‘χεις παίξει από κούραση; Μήπως όταν αρχίζουν και σε πονάνε αυχένες, μέσες, χέρια, καρποί, όλα αυτά εναλλάξ ή και σε συνδυασμούς καθημερινά; Είναι ένα αξιόπιστο δείγμα, ναι. Μπορείς όμως να σιγουρευτείς όταν συμβαίνει μια σειρά από γεγονότα σαν τα κάτωθι: Λες παραμύθια στον γιό σου και στην πορεία αυτών λες άλλα αντί άλλων που όχι απλώς αλλάζουν τη ροή του παραμυθιού, αλλά το παραμύθι πλέον παύει να υφίσταται. Προσπαθείς  να φορέσεις ένα φούτερ, το οποίο σου έχει σκαλώσει στο χέρι, δεν ανεβαίνει ούτε στο μπράτσο, αλλά εσύ εκεί προσπαθείς, επιμένεις, τραβάς, βάζεις όλη σου τη δύναμη γιατί «δε γίνεται να έχεις παχύνει τόσο που να μην μπαίνει…