Θέλω να κάνω φίλη μου τη συγγραφέα Ειρήνη Τσαλή! Λες και γράφει για μένα και τις φίλες μου. Λες και μας έχει βάλει κάμερα! Μου θυμίζει τόσο πολύ τα νιάτα μου, τότε που ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολλοί! Αυτό το ένιωσα και με το πρώτο της βιβλίο, το έχω παρουσιάσει εδώ αλλά και τώρα με το δεύτερο μυθιστόρημά της, το «Σκέτο»! Το απόλαυσα και το λάτρεψα γιατί είναι σύγχρονο, αληθινό, κι όπως καταλαβαίνεις από την εισαγωγή που έκανα, ένιωσα μια κάποια ταύτιση σε πολλά σημεία. Η γραφή της δε, είναι τέτοια, που διαβάζω και τηλεμεταφέρομαι σε καφετέρια, μπαρ ή στον καναπέ του σπιτιού μου και μιλάω με τις κολλητές…

Διάβασα το βίβλιο «Η Δούκισσα της Πλακεντίας», που έγραψε ο Θάνος Κονδύλης, μου άρεσε πολύ και σας το προτείνω! O συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή έρευνα για εκείνη και δεδομένου ότι από μόνη της είναι μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσωπικότητα, ήταν σίγουρο ότι θα έβρισκα ενδιαφέρον το βιβλίο. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για βιογραφία. Είναι μυθιστόρημα. Ιστορικό, ηθογραφικό αλλά σε κάθε περίπτωση, μυθιστόρημα. Η υπόθεση αφορά σε εκείνην, προφανώς, το δηλώνει κι ο τίτλος του, αλλά όχι μόνο σε εκείνη. Ας μιλήσουμε λίγο για τη Δούκισσα. Πολύ μπροστά από την εποχή της, ελεύθερη, δυναμική, η Αμερικανογαλλίδα  Σοφ ντε Μπουρμπουά ερωτεύτηκε δυνατά και παράφορα τρεις φορές στη ζωή της.…

Μέχρι πού θα φτάνατε για να εκδικηθείτε τον πρώην σας; Έναν πρώην που είναι παλιοχαρακτήρας, έτσι; Θα τον κλειδώνατε φερ ειπείν σε ένα κελάρι; Κι αν ναι, μετά τι θα τον κάνατε; Γιατί είναι και το “μετά”. Όπως λέω και στο γιο μου, όλες μας οι πράξεις έχουν συνέπειες. Η Ίμοντζεν, η ηρωίδα του βιβλίου, ήταν παντρεμένη με έναν τύπο που ήταν -κι εξακολουθεί να είναι- μεγάλος παλιοχαρακτήρας. Ένας γοητευτικός, πανέξυπνος, ευφυής παλιοχαρακτήρας, που -αρχικά τουλάχιστον- σε σαγηνεύει και κάνεις αυτό που θέλει. Με αυτόν η Ίμοντζεν απέκτησε κι ένα γιο, κάτι που δεν τον κάνει έναν απλό πρώην, αλλά περιπλέκει τα πράγματα, ιδίως όταν απειλεί να της πάρει το…

Το αγαπημένο μου είδος λογοτεχνίας! Αστυνομικοψυχολογικοθριλεροειδές! Το “Πίστεψέ με” το διάβασα μέσα σε μία νύχτα, μονοκοπανιά! Ξεκίνησα στις 11 το βράδυ και μέχρι τις 3 το ξημέρωμα το είχα τελειώσει! Σε κάποια φάση το διάβαζα με ένα μάτι μόνο ανοιχτό, αλλά ήταν τόσο ενδιαφέρον, είχα τόση αγωνία και περιέργεια να δω τι θα γίνει, που δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Καιρό είχα να πορωθώ τόσο με ένα βιβλίο! Και το συγκεκριμένο μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Ψυχογιός είναι συναρπαστικότατο! Απορώ γιατί ο συγγραφέας Τζ. Π. Ντιλέινι, γράφει με ψευδώνυμο! Μεγάλο ταλέντο. Είχε ανατροπή -στην ανατροπή- σασπένς, αγωνία. Πώς λέμε προβλέψιμη πλοκή; Καμία σχέση. Μπράβο του, καλογραμμένο και καλοδουλεμένο! Άνετα…