-
“Έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι δε θα το θυμάται”…
Συζητούσαμε τις προάλλες για τα παιδιά μας -ξέρω δεν το περίμενες, πολύ πρωτότυπο, δεν το συνηθίζουμε καθόλου- και κάποια στιγμή ειπώθηκε το «έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, δε θα το θυμάται». Από κει ξεκίνησε μια κουβέντα για τις πρώτες αναμνήσεις, από ποια ηλικία τα παιδιά θυμούνται τα διάφορα γεγονότα της ζωής τους. Ακολούθησαν διάφορα επιχειρήματα, ο καθένας έλεγε τα δικά του και τώρα θα γράψω τα δικά μου. Πιστεύω ότι θυμόμαστε από πολύ μικρά. Κι όσα δε θυμόμαστε να τα ανακαλέσουμε με το μυαλό, με την έννοια της συνειδητής μνήμης, τα θυμόμαστε αλλιώς, με την καρδιά, με τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είναι θαμμένα μέσα μας και να μη βρίσκονται…
-
Πώς πάμε από παρατηρητικότητα;
Έρευνες σχετικά με την παρατηρητικότητα, έχουν δείξει ότι βλέπουμε μόνο ό,τι μας ενδιαφέρει κι ότι σπάνια κάποιος παρατηρεί κάτι το οποίο αγνοεί, δεν ψάχνει και δεν τον απασχολεί. Κι έρχομαι λοιπόν να επιβεβαιώσω αυτές τις έρευνες. Πριν γίνω μαμά, δεν έβλεπα πέρα από τη μύτη μου, και δεν τη λες και μικρή. Από τότε που έγινα μαμά, ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια μου. Παρατηρώ τρελές λεπτομέρειες σε αντικείμενα, ανθρώπους, συμπεριφορές, ιδίως αν κάτι από τα προαναφερθέντα έχει την παραμικρή, την οποιαδήποτε σχέση με τα παιδιά μου. Μπορεί να παίζουν αρκετά παραπέρα κι εγώ να μιλάω με μαμαδοφίλες, αλλά το ένα μάτι του Σάρουμαν, είναι πάντα πάνω τους και περιμετρικά τους και…