Η μικρή μας νεραϊδούλα, η μικρή μας καραμελίτσα, η μπουκίτσα μας, έγινε χθες ενός μηνός! Το γλυκάκι μας, μας έχει ξετρελάνει όλους, μικρούς – μεγάλους! Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα ότι αγχωνόμουν αν θα μπορέσω να την αγαπήσω τόσο, όσο τον αδερφό της. Είχα άγχος ότι ποτέ δε θα έφτανε την λατρεία που έχω για το φουντούκι και είχα τύψεις προκαταβολικά. Σκεφτόμουν πώς θα το κάνω ώστε να μη φανεί ποτέ σε κανένα και κυρίως στη μικρή ότι έχω αδυναμία στο μεγάλο της αδερφό. Τσάμπα άγχος και τσάμπα προκαταβολικές, περιττές τύψεις. Έχω –έχουμε δηλαδή- πάθει τρελό έρωτα με τη μικρή, χωρίς να έχει κλέψει ούτε κόκκο αγάπης από τον μεγάλο…