-
Η οδηγός που φοβόταν να οδηγήσει
Με αυτά και με εκείνα, στο τέλος θα μάθω να οδηγώ! Όλο αυτό το διάστημα του κόβιντ, είναι κομβικό ως προς τη σχέση μου με το τιμόνι. Κι αυτό γιατί λόγω του ακατανόμαστου, δε χρησιμοποιώ πλέον τα ΜΜΜ στα οποία αραχτή και λάιτ ρέμβαζα ή έγραφα, και πηγαίνω στη δουλειά μου καθημερινώς με το γιώτα χι μου. Κι όπως καταλαβαίνετε, τσίτα τα γκάζια. Όχι του αυτοκινήτου, τα δικά μου. Όπου σε αυτό το διάστημα ο Μέρφυ ο τριτοξάδερφος, μου έχει προσφέρει με λαρτζοσύνη μια ποικιλία περιστατικών! Για μένα το κάνει ο συγγενής, για να έχω υλικό για το Blog! Που λέτε, δεν πτοήθηκα όταν: Ηλεκτρικά πατίνια, που είναι πολύ της…
-
She drives -me- crazy!
Πόσα χρόνια μπορεί να παραμείνει κάποιος νέος οδηγός; Πολλά, κρίνοντας από τον εαυτό μου! Ίσως και για πάντα! Κατα τ’ άλλα, λένε ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα! Αμ δε! Η φοβία μου για την οδήγηση είναι ολοκαίνουρια, του κουτιού, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Α, όλα κι όλα, την προσέχω σαν τα μάτια μου, που αν θυμηθώ τους ληγμένους φακούς που φοράω, μάλλον λάθος παράδειγμα σου λέω. Ίσως αν έκανα καμιά διαδρομή παραπάνω, αν έτρωγα τα χιλιόμετρα με την κουτάλα της σούπας κι όχι με το κουταλάκι του γλυκού κυδώνι, να αποκτούσα τέλος πάντων εμπειρία και να μη φοβόμουν πια. Τις προάλλες, άλλη μία μέρα στην «εργασία και…
-
Easy Rider στην Αττική Οδό!
Με βλέπεις χαμογελαστή στο αυτοκίνητο, ε; Το πήρε το κολάι, σκέφτεσαι! Το κολάι πήρα, μια τρομάρα πήρα, τους δρόμους πήρα; Σίγουρα πήρα το αυτοκινητάκι μου χθες και πήγα στη φουντουκονονά που είχε γενέθλια! Θα μου πεις, οκ, εχεις ξαναπάει! Ναι, αλλά έχω πάει μέσω Καλαμάτας, έχω πάρει τάπερ με κεφτεδάκια, έχω διασχίσει φιλαδέλφειες, χαλάνδρια, αγίες παρασκευές, γέρακες, γλυκά νερά και μετά απο αυτά, έχω φτάσει στην Παιάνια. Χθες όμως, δεν είχα πολυτέλεια χρόνου, είχα δύο με δυόμισι ώρες μάξιμουμ, στις οποίες έπρεπε να πάω, να κάτσω και να γυρίσω σπίτι. Οπότε, η επιλογή της Αττικής Οδού ήταν μονόδρομος, αφού έβγαινα πρώτα στην Εθνική οδό βέβαια. Μπαίνω στο αυτοκινητάκι μου τρέμοντας…
-
Οδηγώ; Οδηγώ!
Ως τώρα θα νόμιζες ότι έχω γίνει πια οδηγός με τα όλα μου. Αμ, δε! Κάνω μικρές διαδρομές της comfort zone μου, αυτές που ξέρεις από προηγούμενες αναρτήσεις και ως πρόσφατα, εξακολουθούσα να μη γνωρίζω καθόλου παρκάρισμα, το οποίο λειτουργούσε ανασταλτικά και στην οδήγηση. Το ‘βαζα πάντα σε αλάνες, πάντα με τη μούρη και ανά τακτά διαστήματα σκεφτόμουν να κάνω μάθημα με δάσκαλο. Στο κομμωτήριο που πηγαίνω, έχει μεσοτοιχία μια σχολή οδηγών, την οποία φλέρταρα κανά εξάμηνο, μπορεί και παραπάνω. Την προηγούμενη βδομάδα έκανα το μεγάλο βήμα και βγαίνοντας από το κομμωτήριο, μπήκα στη σχολή για να κανονίσω ένα μάθημα. Μέσα στη σχολή υπήρχε κόσμος που εξυπηρετούνταν από τη γραμματέα. Περίμενα αρκετή ώρα…
Μπορεί να σας αρέσει
Γυμναστήριο- μέρα πρώτη
BlogoPicNik στην ταράτσα του Foundry hotel!
Όταν χάνεις το γονιό σου…
-
Οδηγώ και το σκέφτομαι!
Παράφραση του γνωστού τραγουδιού, μόνο που εγώ δεν σκέφτομαι κάποιο πρόσωπο, αλλά μην τρακάρω κανέναν χριστιανό, μη με πιάσει κάνα κόκκινο φανάρι σε ανηφόρα και δεν μπορώ να ξεκινήσω όταν ανάψει πράσινο, μην και δεν βρω θέση παρκινγκ που να μπορώ να παρκάρω «με τη μούρη» και κυρίως μην πατήσω κανέναν ανέμελο πεζό… Όλα αυτά τα ωραία και θετικά -αμίτα μόσιον- πράγματα! Όσο σκέφτομαι ότι έχω δίπλωμα από τα 18 μου και ότι αν με σταματήσει κανένας της τροχαίας να το ελέγξει, θα σκεφτεί «αυτή έχει δίπλωμα 19 ολόκληρα χρόνια, γιατί άραγε έχει ακόμα το Ν στο παρμπρίζ της», με πιάνουν τα γέλια! Εκείνη την εποχή, των 18 ετών εννοώ,…
