-
Όταν χάνεις το γονιό σου…
Όταν κάποιος χάνει το γονιό του, νιώθει σαν να του τραβήξανε ξαφνικά το χαλί κάτω από τα πόδια του. Τον πόνο της απώλειας αυτής, μπορεί να τον καταλάβει μόνο κάποιος που έχει βιώσει την ίδια απώλεια. Μόνο. Όλοι οι άλλοι συμπάσχουν αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν ακριβώς. Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει ο γονιός του αλλά ποτέ δεν είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, ακόμη κι άρρωστος να είναι ο πατέρας ή η μάνα του. Πόσο μάλλον όταν είναι νέος, δεν έχει θέμα υγείας και πιάνει την πέτρα και τη στύβει. Το καλοκαίρι αυτό του 2018 είναι μαύρο. Δεν τα ήξερα έτσι εγώ τα καλοκαίρια. Αλλιώς τα…
-
Πενθώ για το Μάτι…
Δεν μπορώ να γράψω κείμενο για την τραγωδία στο Μάτι. Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις, να τις βάλω σε σειρά… Γιατί τι να πεις. Τι να πεις. Η πραγματικότητα ξεπέρασε οποιαδήποτε ταινία τρόμου. Όπως όλη η Ελλάδα, έτσι κι εγώ, είμαι μουδιασμένη, σοκαρισμένη, νιώθω θλίψη, απέραντη θλίψη κι οργή. Οργή που κάθε καλοκαίρι δολοφόνοι -εμπρηστές σκορπάνε τον θάνατο και ποτέ κανείς δεν τιμωρείται. Το Μάτι το έχω στην καρδιά μου. Άνθρωποι που αγαπώ, άνθρωποι που έχουν μια θέση στη καρδιά μου ρεζερβέ για πάντα, είχαν σπίτια εκεί. Κι ευτυχώς που εκείνοι είναι καλά. Γιατί τα ντουβάρια ξαναχτίζονται, οι άνθρωποι δεν ξαναγίνονται. Με πιάνουν τα κλάματα καθοδόν για τη δουλειά,…