Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, παίξαμε στο τηλεπαιχνίδι «άκου τι είπαν» με τον Χρήστο Φερεντίνο. Είναι ένα παιχνίδι που βλέπει -ενίοτε- και ο γιός μου μια και έχει αριθμούς  (ρωτήσαμε 100 ανθρώπους και ψάχνουμε τις 4-5-6 πιο δημοφιλείς απαντήσεις, κλπ) και του αρέσει και η χορευτική φιγούρα του Φερεντίνου, η χαρακτηριστική κίνηση που κάνει με τα πόδια. Από τότε πέρασε τόσος καιρός κι ακόμα συναντώ άτομα που μου λένε ότι με είδαν ή πετάνε ατάκα από το παιχνίδι μας εκείνο. Ακόμα και σήμερα, συνάντησα στο ασανσέρ ένα συνάδελφο που ανταλλάσσω μόνο μια καλημέρα μαζί του και μου σχολίασε ατάκα από τις απαντήσεις μας! Μα, ας το παραδεχτούμε, ήμασταν πολύ απολαυστικές…

Χθές πήγα το παιδάκι μου να παίξει με τους φίλους του σε ένα παιδότοπο! Μόνη μου, με το αμαξάκι μου! Ντάξει, δεν ήταν πολύ μακριά, την μισή διαδρομή την ξέρω από το σχολείο και είχε και αλάνα να παρκάρω! Εγώ πάντως, ένιωσα ότι έκανα κατόρθωμα! :Ρ Αντιστάθηκα στην εύκολη επιλογή του να παίξουμε μέσα στο σπίτι μια τόσο όμορφη μέρα ή το να πάμε με τα πόδια μέχρι την πλατεία! Και εκείνος καταχάρηκε και εγώ το ίδιο! Καταχαρήκαμε οικογενειακώς! Εμπόδιο Νο 1: Φορούσα μπαλαρίνες και μου μπαινοβγαίνανε την ώρα που πατούσα γκάζο/ φρένο. Η φουντουκονονά προτείνει σε τέτοιες περιπτώσεις να οδηγείς ξυπόλητη, αλλά δεν το έκανα. Εμπόδιο Νο 2: Στην…