Έκλεισε ένας κύκλος στη ζωή μου, αυτός των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής! Μάλλον δηλαδή! Σπάνια κλείνω κύκλους στη ζωή μου, πάντα αφήνω ένα παράθυρο, μια χαραμάδα, έτσι να παίρνουμε τον αέρα μας, και κάτι μου λέει ότι και εδώ κάτι τέτοιο θα συμβεί! Που λέτε, την προηγούμενη βδομάδα τελείωσαν τα μαθήματα της Δημιουργικής Γραφής που έκανα στην Καλλιτεχνική Ομάδα Δρώμενο (ΟΑΣΗ – ΔΡΏΜΕΝΟ ΠΟ.Φ.Ε.Σ). Το “Δρώμενο” το οραματίστηκαν δύο νέοι άνθρωποι, ο Σπύρος και η Δανάη, το οργάνωσαν, το δούλεψαν και το έκαναν πραγματικότητα, δίνοντας όλο το “είναι” τους και κάτι παραπάνω! Γράφω και με έχει πιάσει το στομάχι μου από τη στενοχώρια μου. Τέλος εποχής. Στο τελευταίο μάθημα εκεί…

Χθες βράδυ, κατά την καθιερωμένη και αγαπημένη μας συνήθεια, διάβαζα στο γιο μου –η κόρη μου είχε προ πολλού κοιμηθεί- κάποιο από τα βιβλία της «Βιβλιοθήκης» μας. Ήμουν κομμάτια από την κούραση -τι κομμάτια, πες καλύτερα χαρτοπόλεμος κι ας τελείωσαν οι Απόκριες- είχα πάρει και κάτι χάπια για τις αλλεργίες που έχω στις κάμπιες και με το ζόρι με κρατούσα ξύπνια! Σελίδα τη σελίδα, κατέβαλα υπεράνθρωπες δυνάμεις να μην αποκτήσω μάτια ερμητικά κλειστά! Όσο και να το προσπαθούσα όμως, στην πορεία της ανάγνωσης, κατέληγα να διαβάζω με ενάμισι μάτι ανοιχτό, στη συνέχεια το ενάμισι γινόταν μισό, μέχρι που έκλεινε κι αυτό και για κάποια δευτερόλεπτα κοιμόμουν κανονικά! Τα δευτερόλεπτα αυτού…