Όταν ακούω αυτό το νούμερο και αφορά σε κάποιον άλλον, νομίζω ότι μιλάμε για έναν μεγάλης ηλικίας άνθρωπο!  Αυτό βέβαια το παθαίνω και με μικρότερες ηλικίες, πχ τα τριανταπέντε, που ντρέψου λίγο κορίτσι μου που θα σκεφτείς μεγάλο τον τριανταπεντάρη!  Όταν όμως σκέφτομαι εμένα, δε μου φαίνομαι καθόλου μεγάλη και δε με βλέπω καθόλου μεγάλη.  Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα άτομα της παρέας μου. Βλέπω εμένα και τον περίγυρό μου, τινέιτζερς! Είμαι σοβαρά, να το κοιτάξω;  Τι λέτε; Πραγματικά, στα σαράνταδύο μου (ολογράφως, να το βλέπω να το εμπεδώνω) νιώθω ότι είμαι στα καλύτερα μου, μέσα – έξω, που ειδικά για το έξω, δεν είναι διόλου περίεργο, αν…