Χθες, πήγαμε παιδικό θέατρο! Δεν οδήγησα, οπότε δεν είχαμε απρόοπτα, εκτός ίσως, από το ότι φτάσαμε στο θέατρο στις 11.10 και νομίζοντας ότι η παράσταση ξεκινούσε στις 11.00, με είχε πιάσει μια φούρια σαν του Ταζμάνιαν Ντέβιλ, του λούνει τουν! Έτρεχα στους διαδρόμους με τα παιδιά, βρέθηκα στο κυλικείο «μαμά, έχει νάτσος, να πάρουμε /όχι τώρα», άνοιγα με άγχος πόρτες που δεν έπρεπε να ανοίξω, έπεσα πάνω σε άλλα έργα -έχει δυο τρεις αίθουσες- που κάνανε πρόβα/στήνανε σκηνικά, μέχρι που μαλώθηκα, που λέει και το Το πεπί, από έναν κύριο που μου έκοψε την ξέφρενη αυτή πορεία με ένα σοβαρό:«Πού πάτε κυρία μου;»«Ψάχνω την αίθουσα για «Το Ωραιότερο Χριστουγεννιάτικο Στολίδι,…