-
Πενθώ για το Μάτι…
Δεν μπορώ να γράψω κείμενο για την τραγωδία στο Μάτι. Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις, να τις βάλω σε σειρά… Γιατί τι να πεις. Τι να πεις. Η πραγματικότητα ξεπέρασε οποιαδήποτε ταινία τρόμου. Όπως όλη η Ελλάδα, έτσι κι εγώ, είμαι μουδιασμένη, σοκαρισμένη, νιώθω θλίψη, απέραντη θλίψη κι οργή. Οργή που κάθε καλοκαίρι δολοφόνοι -εμπρηστές σκορπάνε τον θάνατο και ποτέ κανείς δεν τιμωρείται. Το Μάτι το έχω στην καρδιά μου. Άνθρωποι που αγαπώ, άνθρωποι που έχουν μια θέση στη καρδιά μου ρεζερβέ για πάντα, είχαν σπίτια εκεί. Κι ευτυχώς που εκείνοι είναι καλά. Γιατί τα ντουβάρια ξαναχτίζονται, οι άνθρωποι δεν ξαναγίνονται. Με πιάνουν τα κλάματα καθοδόν για τη δουλειά,…
-
Το Μάτι που αγάπησα
Γράφει ο Αντώνης Ακριτόπουλος 24/7/18 10:05 μ.μ. Μάτι… ένα κείμενο, μια προσωπική άποψη, ένας μικρός φόρος τιμής, για έναν τόπο που αγάπησα. Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να γράφω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Προσπαθώ να τα απλώσω σε ένα φύλλο χαρτί, ένα κείμενο στην άσπρη οθόνη του Word με τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά, περιμένοντας με να αρχίσω. Ίσως φταίει το σφίξιμο που με πιάνει στο στομάχι, βλέποντας εδώ και δύο μέρες σε όλα τα κανάλια τις εικόνες φρίκης που εξελίσσονται από τις πυρκαγιές. Όταν ο λαιμός σου έχει γίνει κόμπος και με δυσκολία καταπίνεις, βλέποντας ανθρώπους και γνώριμα μέρη να γίνονται παρανάλωμα πυρός, όταν με δυσκολία εσύ…
