-
Απόψε σου γράφω ένα γράμμα…
Γράφει η Νέλλη… Φίλη μου, Μόλις είδα στην τηλεόραση μια συνταγή μηλόπιτας κι αμέσως σκέφτηκα εσένα… Σκέφτηκα πόσο μου λείπεις. Έχω τόσα να σου πω, κάθε μέρα εδώ και δύο χρόνια σου μιλάω. Προσπαθώ να καταλάβω τι έκανα. Τι σε πείραξε. Γιατί χαλάσαμε τις καρδιές μας. Δύο χρόνια λοιπόν μαντεύω. Έχω καταλήξει κάπου, αλλά μπορεί να είναι και λάθος. Όμως εγώ συνεχίζω να μαντεύω. Αυτό που μαντεύω λοιπόν, μοιάζει με τόσο του «έπρεπε». Κι αυτό που με πληγώνει είναι ότι ξέρεις τόσα χρόνια πως δεν είμαι ο άνθρωπος των «πρέπει». Με ενδιαφέρει περισσότερο η ουσία. Την ουσία όπως την εννοώ εγώ βέβαια γιατί για τον καθένα είναι διαφορετική. Από τότε…
-
Η νονά (κι ο νονός)
Η νονά στα παραμύθια, τουλάχιστον της Σταχτοπούτας, φαντάζομαι και σ’ άλλα, ηταν η καλή νεράιδα, τυχαία; Όχι, βέβαια! Γιατί η νονά (αν υπάρχει και νονός, τότε τα ίδια ισχύουν και στο αρσενικό γένος), είναι η πνευματική μαμά του παιδιού, ό,τι πιο κοντινό έχει το παιδί μετά τους γονείς και τους παππούδες του. Γι’ αυτό και τον τίτλο αυτόν της νονάς δεν τον δίνουμε σ’ όποιον κι όποιον. Δεν το δίνουμε σε κάποιον που έτυχε να βρίσκεται στη ζωή μας λόγω συνθηκών το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, σε κάποιον που δεν είμαστε σίγουροι οτι θα είναι κοντά στο παιδί μας όσο είναι μικρό, αλλά κι όταν αυτό ενηλικιωθεί ή σε κάποιον περισσότερο…