Δεν μπορώ να γράψω κείμενο για την τραγωδία στο Μάτι. Δεν μπορώ να βρω τις λέξεις, να τις βάλω σε σειρά… Γιατί τι να πεις.  Τι να πεις. Η πραγματικότητα ξεπέρασε οποιαδήποτε ταινία τρόμου. Όπως όλη η Ελλάδα, έτσι κι εγώ, είμαι μουδιασμένη, σοκαρισμένη, νιώθω θλίψη, απέραντη  θλίψη κι  οργή. Οργή που κάθε καλοκαίρι δολοφόνοι -εμπρηστές σκορπάνε τον θάνατο και ποτέ κανείς δεν τιμωρείται. Το Μάτι το έχω στην καρδιά μου. Άνθρωποι που αγαπώ, άνθρωποι που έχουν μια θέση στη καρδιά μου ρεζερβέ για πάντα, είχαν σπίτια εκεί. Κι ευτυχώς που εκείνοι είναι καλά. Γιατί τα ντουβάρια ξαναχτίζονται, οι άνθρωποι δεν ξαναγίνονται. Με πιάνουν τα κλάματα καθοδόν για τη δουλειά,…