Και που λέτε, τώρα που είμαι οδηγός :Ρ, σκέφτηκα να πάω καμιά βόλτα στη φίλη και κουμπάρα μου, να παίξουμε (τα παιδιά μας δηλ, όχι εμείς! αχαχα), που είχαμε καιρό να το κάνουμε! Παίρνω το φουντούκι, το βάζω στο αυτοκίνητο που ήθελε τρελή μπουγάδα (θα πω παρακάτω γιατί λέω τη λεπτομέρεια αυτή!) και ξεκινάμε για διαδρομή που θεωρητικά –πάντα θεωρητικά- είναι στις δυνατότητες μου! Μέχρι τα μέσα της διαδρομής, τα πήγαινα αρκετά καλά, με ελεγχόμενο άγχος, αν εξαιρέσουμε το φουντούκι που έβγαζε τα χέρια από τα λουριά ασφαλείας του καθίσματος του, που ήθελε να πιάσει τα παιχνίδια που του πέφτανε κάτω και που ήθελε να πηγαίνουμε “πιο δυνατά (=γρήγορα), όπως…