Θυμάσαι το κείμενο με το TRX? Αυτό εδώ, λέω! Ε, όπως ο “δολοφόνος” ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος έτσι κι εγώ ξαναπήγα στο συγκεκριμένο μάθημα. Αυτή τη φορά ήξερα τι με περιμένει κι όσο να ναι, όταν είσαι προετοιμασμένος, τα πας και καλύτερα. Τα πήγα καλύτερα, με την έννοια ότι δε μου ήρθε η σκοτοδίνη και δε σωριάστηκα πάνω στις κίτρινες μπάλες του πιλάτες. Ε, σε κάποια λούφαρα και λίγο, δε διεκδικώ τον τίτλου του MVP. Κι όχι μόνο έβγαλα το μάθημα αλλά πήγα και στο επόμενο μάθημα που ήταν η Zumba! Αμέ, στο καπάκι! Σήμερα βέβαια, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, ήρθα μπουσουλώντας στη δουλειά, αλλά αυτό…

Το ηρεμιστικό μου, το τονωτικό μου, το φάρμακο μου για πάσα νόσο και εμ, για πάσα νόσο, ας μη γράψω το υπόλοιπο και παρεξηγηθώ από όποιον δεν είχε πάρει τη θεωρητική κατεύθυνση στις πανελλήνιες, είναι η μουσική και κατ’ επέκταση ο χορός. Σπάνια άλλωστε θα επιλέξω… «καθιστική» μουσική. Αυτή που με κερδίζει είναι αυτή που έχει έντονο τέμπο και ρυθμό, που με ξεσηκώνει, μου γαργαλάει τα πόδια να σηκωθώ να χορέψω. Μπορεί να μην έχω όρεξη να μιλήσω σε άνθρωπο ή να σέρνομαι από την κούραση, αν βάλω αγαπημένα μου χορευτικά τραγούδια ποπ και μέινστριμ συνήθως κατηγορίας, τσεκαρισμένο, αφενός μου περνάνε όλα, αφετέρου, βαρώ προσοχή στο dance floor, που λέει…