-
Έξι βιβλία αυτοβοήθειας από Εκδόσεις Παρισιάνου: “Δύσκολα” συναισθήματα, φοβίες, άγχη, κακές συνήθειες.
Θέλω παρέα με τα φουντούκια μου να σας παρουσιάσω έξι διαδραστικά βιβλία αυτοβοήθειας της επιστημονικής σειράς των Εκδόσεων Παρισιάνου, που είναι οδηγοί, μπούσουλας που λέμε στο χωριό μου, στο πώς να αντιμετωπίσουμε και να βοηθήσουμε το παιδί μας να διαχειριστεί και να αφήσει οριστικά πίσω του, “δύσκολα” συναισθήματα, φοβίες, άγχη, κακές συνήθειες. Αποτελούν μια πλήρης πηγή αναφοράς για την εκπαίδευση, την κινητοποίηση και την ενδυνάμωση των παιδιών, χρησιμοποιώντας στρατηγικές και τεχνικές που βασίζονται σε γνωστικές-συμπεριφορικές αρχές κι απευθύνονται σε παιδιά και γονείς, καθώς και όποιον άλλο, ειδικό ή μη ειδικό, ασχολείται με τα παιδιά! Προσωπικά, βρήκα χρήσιμα διάφορα τιπς, πχ για τον γιο μου που τρώει τα νύχια του, αλλά…
-
Τόλμησε να είσαι ευτυχισμένος / Να είσαι εδώ / Να είσαι θυμωμένος. Τρία βιβλία από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Τι ωραιότερο από το να διαβάζεις το βιβλίο σου ξαπλωμένη στη σκιά ενός δέντρου;Προσωπικά, το απολαμβάνω πολύ! Σας παρουσιάζω τρία βιβλία -ίδιας- φιλοσοφίας από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, που διάβασα με πολύ ενδιαφέρον στον Βοτανικό κήπο! Ιδανικότατο περιβάλλον! Είναι βιβλία που μπορεί και να σου βελτιώσουν/ αλλάξουν τη ζωή ή έστω να δεις ένα διαφορετικό point of view! Τα δύο μικρά βιβλία γράφτηκαν βάσει μιας συνέντευξης που παραχώρησε ο Δαλάι Λάμα στον Νοριγούκι Ουέντα, έναν πολύ γνωστό Ιάπωνα συγγραφέα και πολιτισμικό ανθρωπολόγο. Διάβασα πρώτο το «Να είσαι θυμωμένος» γιατί μου έκανε τρελή εντύπωση. Όσο να ναι, Δαλάι Λάμα και προτροπή να είσαι θυμωμένος δεν πάνε μαζί στην ίδια πρόταση. Διαβάζω μέσα ότι…
-
“Έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι δε θα το θυμάται”…
Συζητούσαμε τις προάλλες για τα παιδιά μας -ξέρω δεν το περίμενες, πολύ πρωτότυπο, δεν το συνηθίζουμε καθόλου- και κάποια στιγμή ειπώθηκε το «έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, δε θα το θυμάται». Από κει ξεκίνησε μια κουβέντα για τις πρώτες αναμνήσεις, από ποια ηλικία τα παιδιά θυμούνται τα διάφορα γεγονότα της ζωής τους. Ακολούθησαν διάφορα επιχειρήματα, ο καθένας έλεγε τα δικά του και τώρα θα γράψω τα δικά μου. Πιστεύω ότι θυμόμαστε από πολύ μικρά. Κι όσα δε θυμόμαστε να τα ανακαλέσουμε με το μυαλό, με την έννοια της συνειδητής μνήμης, τα θυμόμαστε αλλιώς, με την καρδιά, με τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είναι θαμμένα μέσα μας και να μη βρίσκονται…
Μπορεί να σας αρέσει
Ο ξεχωριστός Μέλλιος: To know us better!
Θέλω απλώς τη μαμά μου
Κάποτε, στο καραμελένιο
