Το αναπάντεχο της καθημερινότητας

Γράφει η Χριστίνα Παλαιολόγου…

Μεσοβδόμαδα 04.40 κι ενώ η πλειοψηφία κοιμάται ύπνον ελαφρύ, απλώνεις νευρικά το χέρι και πιάνεις να εκσφενδονίσεις το ρημαδοξυπνητήρι κράααααατς, χίλια μικρά κομματάκια στο πάτωμα και…αυτό χτυπάει ακόμα! Φτου! Πάλι το κινητό διέλυσα! Αν υποθέσουμε πως κρύβουμε ένα δολοφόνο μέσα μας, τότε σίγουρα βγαίνει από τον λήθαργο κάθε ξημέρωμα δίνοντας μάχη με αυτές τις απίθανες εφευρέσεις.

Με το μαλλί και τις σκέψεις ανάκατες, τι μέρα είναι; Τι ώρα; Πρωί; Βράδυ; Που κρύφτηκαν πάλι οι διαολεμένες παντόφλες μου;…..φτάνεις επιτέλους στο μπάνιο.

Αδυσώπητος εκτελεστής ο καθρέφτης με το διπλό φως (για να βλέπω διπλά τα χάλια μου) στο τσακ γλιτώνει το φτύσιμο και δέχεται στωικά το μονόλογο.

Πώς είσαι έτσι καημένη μου; Τι χάλια είναι αυτά; Που είναι αυτός ο γελοίος σύμβουλος στρες που μου λέει να ξεκινάω τη μέρα μου με ναρκισσισμό; Ποια ομορφιά και κουραφέξαλα;

Ντύνεσαι στα γρήγορα και όπως όπως, συνδυάζοντας ίσα με τρεις εποχές (έχει τα ψυχολογικά του ο καιρός τελευταία) ξεκινάς χειμώνα, καταλήγεις να γυρίσεις με σορτσάκι και σαγιονάρα.

Άτσαλο παρκάρισμα κοντά στο μετρό (ελπίζω να θυμηθώ σήμερα που πάρκαρα) κατοστάρι που θα ζήλευε και ο Κεντέρης πριν κλείσουν οι πόρτες και κλασσικό στριμωξίδι για καμιά δεκαριά στάσεις μέχρι ν’ αρχίσει να αδειάζει το θηρίο και κανά δυο ακόμα μέχρι τη στάση του λεωφορείου. Ε, αυτό που εμείς των δυτικών προαστίων βρήκαμε δουλειά στα ανατολικά και τ’ ανάποδο, με ξεπερνάει..

Ολιγόλεπτο στατικό jogging μέχρι να έρθει ο μπλε χάρος, αν δε φάνε δρομολόγιο ως είθειστε!

Καθισμένη τώρα στο χιλιογραμμένο κάθισμα πιάνεις να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. Πρόσωπα αγουροξυπνημένα, κακόκεφα, σαν κουρδισμένα στρατιωτάκια κάθε ηλικίας. Αυτά που αναδύουν ανία και ξινίλα από την εξέλιξή τους, παραδομένοι από κάθε όνειρο και αξία και μια μέση και νεότερη γενιά να φοράει συναισθήματα με ή χωρίς χρώμα στο δέρμα (στη νέα μόδα «μου τελείωσε το χαρτί ζωγραφικής») και με διαπλατυσμένο τον αντίχειρα από την κατάχρηση των διαολοσυσκευών, να παλεύει να περάσει μηνύματα σε μια τάση μη επικοινωνίας. Ψώνιο!

Και η Οδύσσεια λαμβάνει τέλος…λέμε τώρα, γιατί αν πεις για το οχτάωρο που ακολουθεί, μάλλον νιώθεις τρόφιμος σε πτέρυγα του Δρομοκαϊτιου με τόσα περιστατικά ψυχασθενών σε κάθε συνεργασία μέχρι να λήξει η βάρδια. Απίθανα!

Με τόσο γεμάτη και ενδιαφέρουσα μέρα, κι είμαστε μόνο στα μισά, τι άλλο να περιμένεις;

Χυμένη στην κυριολεξία από κούραση στο κάθισμα της επιστροφής αναλογίζεσαι, «γιατί τρέχω τελικά;» και πριν προλάβουν να ανασυνταχτούν τα κύτταρα του εγκεφάλου σου ένας εκκωφαντικός, μεταλλικός κρότος σε φέρνει στην πραγματικότητα. Φωνές, φασαρία, αναβρασμός, τράκαρε ο άθλιος! Ωραία! Γύρευε τώρα τι ώρα θα ξεμπερδέψουμε, τι ώρα και πώς θα επιστρέψουμε και σε τι κατάσταση θα βρίσκεται η οικογένεια μέχρι να εμφανιστεί η guest star.

Βρε λες….χμ τώρα που το ξανασκέφτομαι, γούστο έχει τελικά, μια ωραιότατα δικαιολογημένη μικρή αποχή-απόδραση δε με χαλάει.

Ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, απόλαυσέ το, τάδε έφη…..σάμπως να ‘χε δίκιο.

Μικρή ανάπαυλα πλήρως στερημένη ενοχικών συναισθημάτων αφού άλλοι το προκάλεσαν ζεις επιτέλους τη στιγμή!

Μήπως τελικά να επιδιώκεις συχνότερα την παρέκκλιση της προγραμματισμένης καθημερινότητας χωρίς απαραιτήτως καταστροφικούς εξωγενείς παράγοντες; Έτσι για να ζεις λίγο βρε αδερφέ!!!

—
Η φωτογραφία είναι από εδώ. Mandatory Credit: Photo by Garo/Phanie/REX (1083290aj)
Model released – Woman late for an appointment. Various

About Author

Νουαζέτα

See author's posts