Το δεδομένο, ο Ηράκλειτος κι οι Μοίρες

Όλοι λέμε συχνά πάνω στην κουβέντα ότι δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο, ωστόσο, ξεχνιόμαστε κι όλοι θεωρούμε πάρα πολλά πράγματα δεδομένα. Θεωρούμε ανθρώπους δεδομένους, σχέσεις δεδομένες, συμπεριφορές δεδομένες, τη ζωή μας, όπως την ξέρουμε, δεδομένη.

Και μετά, έρχεται η απώλεια, η αλλαγή οποιασδήποτε μορφής, και ξαφνιαζόμαστε, σοκαριζόμαστε, θυμώνουμε, απορούμε με αυτήν κι αυτόν που την προκαλεί. Τι έπαθε και πλέον αδιαφορεί, απομακρύνεται, μας απορρίπτει κάποιος που μέχρι τώρα μας αγαπούσε, στήριζε, ενδιαφερόταν για μας; Τρελάθηκε; Τι του άλλαξε γνώμη, σκέψη και συμπεριφορά;

Μήπως οι δικές μας πράξεις -ή η έλλειψη πράξεων- προηγήθηκαν τις δικής του αλλαγής; Αναλόγως της απάντησης και του πόσο σημαντικός είναι για εμάς, είτε τον διεκδικούμε πίσω και προσπαθούμε να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται, είτε αν δε μας καίει και τόσο, προχωράμε με τα νέα δεδομένα και τη νέα πραγματικότητα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, οποιασδήποτε φύσεως, είναι δούναι και λαβείν. Χρειάζεται να «είμαστε εκεί» και να μη βάζουμε τον αυτόματο πιλότο, αν θέλουμε να μακροημερεύσουν.

Τα πάντα ρει, είχε πει ο Ηράκλειτος στην εποχή του κι αυτό εμείς στην εποχή μας το χρησιμοποιούμε σαν τσιτάτο. Μόνο που πιστεύουμε ότι αφορά άλλους κι όχι εμάς. Εμείς εξαιρούμαστε του κανόνα μέχρι να μας τύχει και να καταλάβουμε ότι ουδείς εξαιρείται.

Πάμε πάλι όλοι μαζί: Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος.

Καταρχάς, ποιος μας διαβεβαιώνει ότι αύριο θα είμαστε ακόμη εδώ;

Πώς ξέρουμε ότι αύριο αυτός που αγαπάμε θα είναι ακόμα κοντά μας, πώς γνωρίζουμε ότι πάντα έχουμε χρόνο να προσφέρουμε, να διορθώσουμε, να επανορθώσουμε;

Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει κι αν θα ξημερώσουμε. Μπορεί να της έρθει της Ατρόπου να κόψει ξαφνικά και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό με το ψαλιδάκι της την κλωστή της ζωής μας ή κάποιου δικού μας. Και τότε, ό,τι κάναμε, κάναμε, ό,τι είπαμε, είπαμε. Ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος, δε δινει δεύτερες ευκαιρίες.

Στη μόνη από τις μοίρες που έχουμε λόγο είναι η  Κλωθώ που αντιπροσωπεύει το παρόν στη ζωή των ανθρώπων. Εκεί θα κάνουμε τις όποιες επιλογές μας, στο παρόν.

Να εκτιμάμε αυτόν κι αυτά που έχουμε πριν χαθούν, πριν μας φύγουν. Το σύντροφό μας και την οικογένειά μας που τσακωνόμαστε, τη δουλειά που δε μας πολυαρέσει, ότι έχουμε δύο χέρια, δύο πόδια, ότι ξυπνάμε κάθε μέρα και βλέπουμε τον ήλιο ή τη βροχή, ότι έχουμε σπίτι, να φάμε, να πιούμε, δυο ανθρώπους να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να αγκαλιαστούμε, να αγαπηθούμε.

Απλά πράγματα που δεν είναι δεδομένα, δεν τα έχουν όλοι και δεν ξέρουμε και πόσο θα τα έχουμε εμείς. Όσο περνάει από το χέρι μας, να τα κάνουμε να διαρκέσουν όσο γίνεται περισσότερο, να ακουμπήσουν στο «πάντα». Γι’ αυτά που δεν είναι στο χέρι μας, να ευχηθούμε να έχουμε καλή τύχη, σε αντίθετη περίπτωση, υπομονή, δύναμη και κουράγιο.

About Author

Νουαζέτα

See author's posts