Χαρούμενοι στα social media
Θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Ζούμε στην εποχή των social media κι όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε τι γίνεται στις ζωές των άλλων. Και νομίζουμε ότι αυτό που γίνεται είναι ζηλευτό, ότι, αν μη τι άλλο, σίγουρα φαίνεται να περνάνε καλύτερα από εμάς, αφού ανεβάζουν φωτογραφίες που φαίνονται πανέμορφοι ή επιμελώς ατημέλητοι να διασκεδάζουν ή να κάνουν κάτι ευχάριστο κάπου όμορφα.
Ναι. “You know nothing John Snow”.
Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν, άλλο το «φαίνεσθαι» κι άλλο το «είναι». Μπορεί να μας φαίνεται εμάς ότι ο άλλος κάνει ζωάρα, ενώ εκείνος μπορεί να τραβάει τρελά ζόρια.
«Και τότε πώς ποζάρει εκείνη βαμμένη και χαρούμενη, πίνοντας ποτό με τις φίλες της / τον άντρα της ή εκείνος άνετος και ωραίος με τους φίλους του/ γυναίκα του;»
Η απάντηση ακολουθεί, αύθις.
Αφενός, η στιγμή που επέλεξε ο οποιοσδήποτε να μοιραστεί με γνωστό και λιγότερο γνωστό του κόσμο, μπορεί να ήταν όντως ευτυχισμένη. Να ένιωθε μετά από μεγάλο διάστημα χαρούμενος, ξεκούραστος άνθρωπος, ότι διασκεδάζει, ότι κάνει κάτι για πάρτη του, ότι ξέφυγε από τον καθημερινό, πιεστικό κλοιό των υποχρεώσεων που τον περικυκλώνουν, τον σφίγγουν και δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα. Μπορεί η αφορμή να ήταν τα γενέθλια ή η γιορτή ενός φίλου η κοπή μιας πίτας, κάποιο χαρούμενο γεγονός από μόνο του ή μπορεί και να έτυχε και να πέτυχε η έξοδος κι η φωτογραφία!
Αφετέρου, μπορεί να θέλει να ξεχάσει τις αναποδιές και τα προβλήματα, εστιάζοντας στα θετικά που σε όλους μας συμβαίνουν -ανά στιγμές- στη ζωή μας. Να επιθυμεί να ξορκίσει την αρνητική ενέργεια και την κακοκεφιά και να προσελκύσει τα θετικά, του στιλ «τρώγοντας, έρχεται η όρεξη». Μπορεί επίσης, να μη θέλει να αποκαλύψει δημόσια τα ζόρια του. Δικαίωμα του δεν είναι; Ίσως γιατί θεωρεί ότι ο καθένας έχει τη δική του ανηφόρα, λόφο, Έβερεστ, να ανέβει, δε χρειάζεται και των άλλων.
Βεβαίως, πάντα υπάρχει κι η περίπτωση ο άλλος να κάνει όντως «ζωάρα», που μακάρι να κάνει, το ίδιο επιθυμούμε και δι υμάς.
Να το πάλι το αρχαίο, τριτοδεσμίτισσα, τι να κάνουμε.
Οι φωτογραφίες που βλέπουμε στο Facebook και το Instagram, είναι στιγμές. Απλές στιγμούλες στον ωκεανό των ωρών/μερών/βδομάδων/μηνών.
Για παράδειγμα, μπορεί κάποια να έχει πάει κομμωτήριο και να έχει βαφτεί και να φαίνονται ότι όλα κυλάνε ρολόι. Που κυλάνε ρολόι τη στιγμή της φωτογραφίας. Τι γίνεται με το «πριν» και το «μετά», όμως;
Ποιος γνωρίζει αν εκείνη λίγες ώρες νωρίτερα κυκλοφορούσε με εμφανείς τους μαύρους κύκλους και τις σακούλες κάτω από τα μάτια και το γνωστό χτένισμα «κεφτέ» στο κεφάλι ή ότι δεν έβρισκε χρόνο να λουστεί εδώ και πόσες μέρες; Αυτός ο γνωστός – άγνωστος κόσμος εκεί έξω, μπορεί να ξέρει αν εκείνη έχει περισσότερο από ένα χρόνο να κοιμηθεί σερί ώρες τη νύχτα ή αν το τελευταίο διάστημα έχει κλάψει ποταμούς δακρύων ή αν έχει φλερτάρει με την τρέλα;
Είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει να δημοσιοποιεί όποια στιγμιότυπα επιθυμεί απ’ τη ζωή του.
Κάποιοι επιθυμούνε να μοιράζονται τη χαρά τους κι όχι τις λύπες τους, θέλουν να κυριαρχούν χαρούμενα χρώματα στις αναρτήσεις τους κι αυτές να είναι οι μελλοντικές αναμνήσεις τους. Κάποιοι δε θέλουν να γράφουν για αρρώστιες, οικονομικά ή ψυχολογικά προβλήματα, για στενάχωρα πράγματα τέλος πάντων, που εννοείται τους συμβαίνουν γιατί ζούνε την πραγματική ζωή κι όχι σε ρομαντική κομεντί.
Τη γελαστή, χαρούμενη φωτό που βλέπουμε τον άλλο να διασκεδάζει και της οποίας δεν ξέρουμε τι έχει προηγηθεί ή τι της μέλλει να συμβεί μετά το κλικ, να τη χαιρόμαστε και να μην τη ζηλεύουμε.
About Author
