YOU| Η αναζήτηση της the one and only, έφτασε στο τέλος - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

You – Η αναζήτηση της the one and only έφτασε στο τέλος της! Περίμενα να δω αν θα υπάρξει η θεία δίκη, την οποία ήθελα μεν, με τέτοιο τρόπο δε, ώστε να μην τον λυπηθώ και να πω, ναι του αξίζει.
Αρχικά, να ομολογήσω ότι… τον συμπαθώ. Δεν ξέρω τι λέει αυτό για μένα! Διότι μιλάμε για έναν κατά συρροή δολοφόνο και όχι στάλκερ, όπως ήταν η ταμπέλα του και δε μιλάμε για τον Ντέξτερ. Ο συγκεκριμένος ήταν να μην πάρει φόρα. Μιλάμε, βγήκε ο χάρος παγανιά και όποιον πάρει ο χάρος, ειδικά στον 5ο κύκλο!
Γιατί τον συμπαθώ λοιπόν; Να ναι που ο ηθοποιός είναι γαμώ τα παιδιά; Τον έχω σταλκάρει αρκετά χωρίς καμουφλάζ -το έχει σατιρίσει πολλές φορές και ο ίδιος το καπέλο τζόκεϊ.!
Να ναι, που ο ήρωας είναι τόσο καλός με τα παιδιά;
Να ναι που όποιος έχει θέματα, ψυχικά παιδικά τραύματα, ψάχνει την αληθινή αγάπη, δεν τον αγάπησαν ποτέ., τον συμπονώ και θέλω να του λύσω τα προβλήματα;
Να ναι που είναι διαβασμένος και καλλιεργημένος και έχει ένα φανταστικό βιβλιοπωλείο, που θα ήταν μαγικό να είμαι ιδιοκτήτρια του, χωρίς το υπόγειο όμως!
Ναι ναι, που το φυσίκ του είναι γλυκούλικο και δεν έχει τίποτα μπρουτάλ; Που έχει χιούμορ και αυτοσαρκασμό; Ακούμε τις σκέψεις του που αποδεικνύουν, ότι είναι ευφυής! Και το μυαλό είναι πάντα πιο σέξι από τα μπράτσα – προσωπικά γούστα βέβαια αυτά.
Να ναι που η Σερίνα βαν ντερ Γούντσεν του βγάλε την πίστη στο Γκοσιπ Γκερλ ;
Να ναι που δεν μπορώ τη νέα του αγαπημένη με τα μάτια – γκόλουμ -μάι πρίσιους;
Κάθε φορά που τη γλιτώνει, χαίρομαι και δεν ανυπομονώ να μπει φυλακή;
Φυσικά, αν ήταν πραγματικός και όχι χαρακτήρας του νέτφλιξ, θα ήθελα να μην ξαναδεί το φως του ήλιου.
Αλλά και σαν φίξιοναλ χάρακτερ, αυτό το εμμονικό, αλαζονικό στιλ που έχει, που δικαιολογεί με επιχειρήματα το γιατί πρέπει και είναι σωστό να κάνει ό,τι κάνει, που κάνει το μαύρο – άσπρο ούτε καν γκρι, που είναι από αυτούς που σε τραβάνε στον δικό τους κόσμο και αρχίζεις μετά να αμφιβάλεις για τον εαυτό σου και όσα ήξερες έως τώρα για σένα, τη ζωή, τους ανθρώπους, θα έπρεπε να μου τη σπάει.
Ένιγουέι, για τα γούστα μου, ήταν από τις τοπ σειρές, στην κατηγορία ψυχολογικού θρίλερ αλλά και μαύρης κωμωδίας σε αρκετές σκηνές, ιδίως στους διαλόγους που λαμβάνουν χώρα μέσα στο κεφάλι του.
Το τέλος το περίμενα καλύτερο. Δεν γκρίνιαξα στους προηγουμένους κύκλους παρόλο που πολλές φορές η πλοκή ήταν τραβηγμένη από τα μαλλιά, γιατί ήταν απολαυστικοί, έξυπνοι με αναφορές στην ποπ κουλτούρα και την κλασσική λογοτεχνία, με μηνύματα για τα ρεντ φλαγκς, τα σόσιαλ μίντια και τα ιφ γιου ντοντ ποστ ιτ, ιτ νέβερ χάπεντ, που επιτρέπει σε όλους μας, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο, να βάζουμε το μάτι μας στην κλειδαρότρυπα και να παρακολουθούμε, να γνωρίζουμε τόσα για τη ζωή τόσων -ανθρώπων, αλλά εδώ θα γκρινιάξω. Λίγο. Γιατί δεν έχω αντιπρόταση πώς θα ήθελα να τελειώσει- μήπως δεν ήθελα να τελειώσει;