Diana Ross είσαι είδωλο!

Σε ένα φαστφουντάδικο του Ντιτρόιτ ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, σκούπιζε με το βετέξ το τραπέζι και μάζευε σε ένα δίσκο τα πιάτα με τα αποφάγια αυτών που κάθονταν λίγο νωρίτερα εκεί. Ο υπεύθυνος που είχε μπει λίγο νωρίτερα, την κοίταζε με μισό μάτι. Τον έβλεπε με την περιφερειακή της όραση ότι την κοίταζε και ήξερε και τον λόγο. Ήταν η πρώτη Αφροαμερικανή που δούλευε σε τέτοια θέση. Σε μαγαζί που έτρωγαν λευκοί.

«Τζον; Ποια είναι αυτή;», ρώτησε ο υπεύθυνος το αγόρι στο ταμείο.

«Νταιάνα τη λένε»

«Δε με νοιάζει πώς τη λένε. Τι κάνει εδώ;»

«Καθαρίζει τα τραπέζια; Είναι και γρήγορη, πολύ καλή στη δουλειά. Και κούκλα, έτσι;».

«Διώξτην».

«Γιατί; Επειδή είναι λιγο πιο… μελαχρινή;»

«Ακριβώς, γι αυτό. Και φεύγουν οι πελάτες. Θα μου κλείσει το μαγαζί. Και να μην ξαναπάρεις τέτοιες πρωτοβουλίες».

«Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως χρώματος επιδερμίδας πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Είναι απαράδεκτο να μην επιτρέπεται να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τους λευκούς».

«Τι ειναι αυτά τα γουόκ που μου τσαμπουνάς. Διώξτην, είπα. Τώρα».

«Να ξέρεις ότι όλα αυτά τα κινήματα στην Ουάσιγκτον, κι ο ηγέτης τους Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, θα πετύχουν σημαντικές αλλαγές, όπως την απαγόρευση των διακρίσεων σε δημόσιους χώρους και το δικαίωμα ψήφου».

«Καλά, όταν γίνουν όλα αυτά, ας ξανάρθει».

Η Νταϊάνα γύρισε κλαμένη σπίτι της.

«Παιδάκι μου, κάθε εμπόδιο για καλό», προσπάθησε να την παρηγορησει η μητέρα της.

Πόσο εκνευριζόταν όταν της το έλεγε αυτό. Δεν υπήρχε πιο αχώνευτη έκφραση από αυτήν.

Η ζωή ήταν σκατά. Ήταν τόσο άτυχη. Έπρεπε να γεννηθεί λευκή για να πετύχει κάτι στη ζωή της; Είχε όνειρα, ήθελε να γίνει σούπερ σταρ, το νούμερο ένα ντίσκο γκερλ όλης της χώρας. Αλλά, το χρώμα της επιδερμίδας της δεν της επέτρεπε ούτε να καθαρίζει τα τραπέζια.

«Θα γίνεις» της είπε η μητέρα της με σιγουριά.

«Πού το ξέρεις; Διάβαζες Κοέλιο πάλι; Αυτό με το Σύμπαν που συνωμοτεί;», της είπε εριστικά.

Η μητέρα της χαμογέλασε και χάιδεψε το σγουρό κεφάλι της έφηβης κόρη της.

Δύο χρόνια αργότερα τραγουδούσε μπροστά σε πλήθος κόσμου.

Στα είκοσί της, ήταν η φροντγκερλ του κουλ συγκροτήματος “Supremes” με επιτυχίες που έπαιζαν σε όλα τα ραδιόφωνα και με εκατομμύρια προβολές στα γιουτιούμπς!

Η φωνή της, το στιλ της, οι στυλιστικές της επιλογές, τη λέω και φάσιο άικο, μάγευαν τον κόσμο και η σόλο καριέρα ήταν μονόδρομος!

Ο πρώην προιστάμενος σε εκείνο το φαστφουντάδικο την είδε να κάνει εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, να κερδίζει βραβεία, γκράμι και τα σχετικά, να είναι υποψήφια για Όσκαρ για τον ρόλο της Μπίλι Χολιντέι και να την τιμάει ολόκληρος Πρόεδρος των ΗΠΑ με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, το ανώτατο παράσημο για αμερικανό πολίτη.

Νομίζω το πιο σημαντικό της επίτευγμα ήταν ότι προσέφερε ελπίδα στους Αφροαμερικάνους ότι μπορούν να πραγματοποιήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα, όπως η δικιά τους Νταϊάνα Ρος!

Και τώρα, αυτό το καλοκαίρι, σε ηλικία ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΝΟΣ ετών κάνει παγκόσμια περιοδεία και έρχεται και στο Καλλιμάρμαρό μας!

Ρισπέκτ, που δε λέμε και στο χωριό μου!

ΥΓ: Το «Upside Down» της το έχω στην πλέι λιστ μου, μαζί με το «Straight Up» της Πόλα Αμπντούλ, τα βάζω διαπασών με την παρέα τους όταν ξεσκονίζω!

About Author