Θέλω να τοποθετηθώ για το άνοιγμα των σχολείων την πρώτη του Ιούνη. Αρχικά, θέλω να θυμίσω ότι ανήκω σε εκείνους που κάνανε καραντινάτη καραντίνα. Δεν πληκτρολογούσαμε καν τον αριθμό 6 για σωματική άσκηση (κακώς), το σουπερμάρκετ μας έφερνε τα ψώνια, δεν είδαμε κανέναν φίλο και γνωστό με καμία δικαιολογία, δεν είχαμε σκύλο να βγάλουμε έξω. Γενικά δε βγήκαμε έξω. Μείναμε σπίτι κάνοντας πράξη το #μενουμεσπιτι. Στα ξαναέγραψα εδώ κι εδώ. Έχουμε ένα διβδόμαδο που ξεκινήσαμε δειλά δειλα να ξεμυτάμε έξω σε κάνα άλσος /πάρκο και βλέποντας όλο αυτόν τον κόσμο, τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς μάσκες /γάντια, προσοχή, παραλίγο να ξανακλειδωθούμε μέσα. Αφού έκανα την εισαγωγή περνάω στο κυρίως…

Ανήκω σε αυτούς που δε ζορίστηκα και δε ζορίζομαι -ακόμα- με το «μένουμε σπίτι». Και το γράφω αυτό έχοντας κλείσει ένα εικοσαήμερο μέσα, έχοντας σώας τα φρένα και ούσα κομμάτια στην κούραση! Δεν έχω δευτερόλεπτο ελεύθερο και το εννοώ. Από την ώρα που σηκώνομαι το πρωί μέχρι το βράδυ και μιλάμε για πολυυυυύ βράδυ, τα παιδιά κοιμούνται πλέον γύρω στα μεσάνυχτα, όλο κάτι κάνω. Σαν τη σβούρα γυρίζω γύρω γύρω και μαζεύω, τακτοποιώ, φτιάχνω, απασχολώ, απολυμαίνω. Ρισπέκτ στις μαμάδες που μένουν σπίτι. Το χω ξαναπεί και παλιότερα, το ξαναλέω και τώρα. Αν τους ξαναρωτήσει κανείς «σιγά, και τι κάνεις όλη μέρα στο σπίτι;», να του δώσουν το τηλέφωνό μου να…

Χθες βράδυ, κατά την καθιερωμένη και αγαπημένη μας συνήθεια, διάβαζα στο γιο μου –η κόρη μου είχε προ πολλού κοιμηθεί- κάποιο από τα βιβλία της «Βιβλιοθήκης» μας. Ήμουν κομμάτια από την κούραση -τι κομμάτια, πες καλύτερα χαρτοπόλεμος κι ας τελείωσαν οι Απόκριες- είχα πάρει και κάτι χάπια για τις αλλεργίες που έχω στις κάμπιες και με το ζόρι με κρατούσα ξύπνια! Σελίδα τη σελίδα, κατέβαλα υπεράνθρωπες δυνάμεις να μην αποκτήσω μάτια ερμητικά κλειστά! Όσο και να το προσπαθούσα όμως, στην πορεία της ανάγνωσης, κατέληγα να διαβάζω με ενάμισι μάτι ανοιχτό, στη συνέχεια το ενάμισι γινόταν μισό, μέχρι που έκλεινε κι αυτό και για κάποια δευτερόλεπτα κοιμόμουν κανονικά! Τα δευτερόλεπτα αυτού…

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι είμαι φαν του Χάρη Βαρθακούρη; Ε, το θυμάσαι, δεν είσαι η Dory του Finding Nemo, πρόσφατα στο έλεγα εδώ! Λογικό επακόλουθο ήταν λοιπόν να έχω τον νου μου στις εμφανίσεις του – αλλιώς τι σόι stalker είμαι ( :Ρ)! Όταν έμαθα ότι θα τραγουδήσει εδώ παραδίπλα μου, στο Bookabar στο Μαρούσι, λέω να η ευκαιρία να ξεμουχλιάσουμε λίγο! Και δεν το είπα μόνο, το έκανα κιόλας κι όντως βγήκα έξω βράδυ χωρίς… λόγο, τουτέστιν, να έχει κάποιος γενέθλια, γιορτή, επέτειο, κάτι άλλο! Βγήκα απλώς για να διασκεδάσω, λες κι είμαι τριάντα χρονών ξερωγώ! Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω τι γνωριμίες πιστεύει ο γιος μου ότι…