Θέλω απλώς τη μαμά μου
Ναι, τι; (νετι που λέει κι η νεολαία!) Επειδή είμαι μεγάλη ή επειδή είμαι κι εγώ μαμά; Κι οι μαμάδες έχουμε ανάγκη τη μαμά μας, αυτό κατάλαβα το προηγούμενο διάστημα. Η ηλικία δε, δεν παίζει κανένα ρόλο σε αυτό. Ήταν ένα πολύ μεγάλο διάστημα που ένιωθα ότι είμαι άρρωστη. Είχα τρομερές ζαλάδες, δυνατούς, πολύ δυνατούς, πονοκεφάλους, η όραση μου θόλωνε, τα μάτια τσούζανε, ταχυκαρδία, η κοιλιά μου πονούσε, τα πόδια μου πονούσαν, όλα πονούσαν. Πέρα από τα παραπάνω, ένα πολύ ισχυρό αίσθημα κόπωσης και μια αίσθηση ότι τώρα θα σωριαστώ κάτω, μου είχαν κάνει αρμένικη βίζιτα και δε λέγανε να εξαφανιστούν. Πίστεψα λοιπόν ότι όντως κάτι έχω, δεν είναι δυνατόν…
BlogoPicNik στην ταράτσα του Foundry hotel!
ΑΑΑΑ, δε γίνεται να μη γράψω τίποτα για το χθεσινό BlogoPicNik μας (=Bloggers που κάνουν pic nic)! Δε γίνεται να περάσει έτσι! Ένα σφηνάκι ανάρτηση, θα το κάνω και θα σας το κεράσω! Καταρχάς, πέρασα πολύ ωραία, γέλασα πολύ, έκανα παρέα με ενήλικους ανθρώπους με θετική ενέργεια, που είχα πολλή ανάγκη! Κατά δεύτερον, γεύτηκα νοστιμιές!(Και πεινούσα σαν λύκος, πήγα απευθείας από τη δουλειά μου). Κατά τρίτον και σημαντικότερο, μ’ αρέσουν τα ταξίδια, μεταφορικά και κυριολεκτικά και να γνωρίζω νέα μέρη, ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις κλπ! To keep moving ρε παιδί μου, keep learning, keep going & dreaming, δεν ξέρω γιατί στα γράφω στα αγγλικά! Που λες, να συντομεύω την εισαγωγή μου…
Μια φορά κι έναν καιρό στον Άη Στράτη…
Τις προάλλες, άκουσα μια συνάδελφο να λέει «έι, εγώ το πάτησα πρώτη»! Αναφερόταν στο ασανσέρ, που ναι μεν το κάλεσε αυτή, αλλά γυρίζοντας για ένα λεπτό την πλάτη της να μου πει κάτι, τσουπ, πρόλαβε και μπήκε μέσα άλλος συνάδελφος, βιαστικός, χωρίς να την προσέξει και έφυγε. Κι έμεινε εκείνη με το …κουμπί στο χέρι, να διαμαρτύρεται και να περιμένει το επόμενο! Κι εδώ τα ασανσέρ δεν πάνε και σφαίρα, ήταν και ώρα αιχμής, ένα δεκάλεπτο στο «περίμενε», το είχε στο νερό! Άρχισα να χασκογελάω γιατί θυμήθηκα ένα πρόσφατο σκηνικό, μόνο οκτακόσιασαρανταδύο χρόνια πίσω, το οποίο θα σου διηγηθώ ευθύς αμέσως!(Παρεμπιπτόντως, το ευθύς σημαίνει αμέσως. Οπότε τώρα που τις έβαλα…
Έχεις κοιμηθεί ποτέ όρθια;
Είδα αυτό το βίντεο -που κυκλοφορεί ευρέως στα σόσιαλ- με αυτό το αξιολάτρευτο κοριτσάκι και ταυτίστηκα! Έχω κάνει τέτοια εγώ…ουυυυ, ένα σωρό! Όπου τέτοια = να τρώω κοιμισμένη! Μεγάλη απόλαυση και το φαγητό αλλά κι ο ύπνος! Αχ, ο ύπνος, ναι! Θα μου πεις γίνονται αυτά τα δύο ταυτόχρονα; Ε ναι, άμα είσαι κομμάτια, νυστάζεις ή απλώς θες να κοιμηθείς ρε αδερφέ, αλλά έχεις και μια λιγουρίτσα, είσαι λίγο λαιμαργούλα και «έλα μωρε, να φάω άλλη μια μπουκίτσα», γίνονται και παραγίνονται! Υπάρχει κόσμος που ξεχνάει να φάει, το πιστεύεις αυτό; Δε μου έχει συμβεί ποτέ! Υπάρχει επίσης κόσμος που θεωρεί τον ύπνο χάσιμο χρόνου, «θα έχουμε άπλετο χρόνο για ύπνο…
She drives -me- crazy!
Πόσα χρόνια μπορεί να παραμείνει κάποιος νέος οδηγός; Πολλά, κρίνοντας από τον εαυτό μου! Ίσως και για πάντα! Κατα τ’ άλλα, λένε ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα! Αμ δε! Η φοβία μου για την οδήγηση είναι ολοκαίνουρια, του κουτιού, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Α, όλα κι όλα, την προσέχω σαν τα μάτια μου, που αν θυμηθώ τους ληγμένους φακούς που φοράω, μάλλον λάθος παράδειγμα σου λέω. Ίσως αν έκανα καμιά διαδρομή παραπάνω, αν έτρωγα τα χιλιόμετρα με την κουτάλα της σούπας κι όχι με το κουταλάκι του γλυκού κυδώνι, να αποκτούσα τέλος πάντων εμπειρία και να μη φοβόμουν πια. Τις προάλλες, άλλη μία μέρα στην «εργασία και…
Ψηφίσατεεεε;
Αυτές οι εκλογές είχαν για μένα περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ, αφενός γιατί μεγάλωσα, ωρίμασα και ασχολούμαι περισσότερο, αφετέρου, θα έδινα δυναμικό παρόν διότι είχα φέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα και δε χρειαζόταν να ξενιτευτώ και το σημαντικότερο, ήξερα πολύ καλά ποιους θα ψηφίσω. Στις Ευρωεκλογές, θα ψήφιζα τον αγαπημένο μου, τον άξιο, ικανό, τίμιο, δουλευταρά τον θείο μου, Βασίλη Μιχαλολιάκο -παρακαλώ μη συγχέουμε τους Μιχαλολιάκους και συγχιστώ- και στις Δημοτικές, θα ψήφιζα τον πιο καλό άνθρωπο που γνωρίζω, τον άντρα μου, που πάει με τον σταυρό στο χέρι και δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, (κι ο συνδυασμός αυτών δεν ξέρω πόσο βοηθάει για να εκλεγεί). Ήξερα κι άλλα αξιόλογα άτομα, τεσπά,…
«Έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι δε θα το θυμάται»…
Συζητούσαμε τις προάλλες για τα παιδιά μας -ξέρω δεν το περίμενες, πολύ πρωτότυπο, δεν το συνηθίζουμε καθόλου- και κάποια στιγμή ειπώθηκε το «έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, δε θα το θυμάται». Από κει ξεκίνησε μια κουβέντα για τις πρώτες αναμνήσεις, από ποια ηλικία τα παιδιά θυμούνται τα διάφορα γεγονότα της ζωής τους. Ακολούθησαν διάφορα επιχειρήματα, ο καθένας έλεγε τα δικά του και τώρα θα γράψω τα δικά μου. Πιστεύω ότι θυμόμαστε από πολύ μικρά. Κι όσα δε θυμόμαστε να τα ανακαλέσουμε με το μυαλό, με την έννοια της συνειδητής μνήμης, τα θυμόμαστε αλλιώς, με την καρδιά, με τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είναι θαμμένα μέσα μας και να μη βρίσκονται…
Lucia, Το μυστικό των πεφταστεριών
Σήμερα ο γιος μου επισκέφτηκε το πλανητάριο. Και πολύ το αργήσαμε δεδομένου ότι θα γίνει αστροναύτης, αν δε γίνει ταχυδρόμος δηλαδή, γιατί εκτός από το διάστημα, του αρέσουν και τα ταχυδρομεία μας είπε τις προάλλες. Γενικά, οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι του στιλ «σε αγαπάω όχι ως τον Ουρανό αλλά πιο πέρα κι από τον Πλούτωνα που είναι ο πιο μακρινός πλανήτης» (οι τελευταίες πληροφορίες λένε ότι ο Πλούτωνας δεν είναι πλανήτης επειδή είναι μικροσκοπικός. Γιατί δηλ; Είναι σαν να λες ότι οι κοντές δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είναι καθόλου δίκαιο για τον Πλούτωνα, αν με ρωτάς) ή «θα ανακαλύψω ένα αστέρι που θα βάλω τα ονόματά μας» και τέτοια.…
Ξέρεις τι είναι ο Διαβήτης τύπου 1 ή αλλιώς νεανικός διαβήτης;
Εγώ ξέρω γιατί είμαι παντρεμένη με έναν άνθρωπο που έχει αυτόν τον συγκεκριμένο τύπο διαβήτη από τα δεκατέσσερα του και τον θαυμάζω πάρα πολύ που ζει με αυτόν, έτσι όπως ζει. Τι εννοώ; Εννοώ ότι ζει τη ζωή του κανονικά κι όχι σαν άρρωστος, είναι μονίμως γελαστός ενώ θα μπορούσε άνετα να είναι γκρινιάρης με αυτό που του έτυχε, υπάρχουμε κι εμείς που γκρινιάζουμε με πολύ λιγότερα. Εν τω μεταξύ, λένε ότι ο διαβήτης σου προκαλεί πάρα πολλά νεύρα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις. Αυτό δεν το ξέρω, στο σπίτι μας συνήθως εγώ είμαι αυτή με τα νεύρα. Έως και μας κάνει να το ξεχνάμε ότι πάσχει από κάτι…
Βλέπω παντού Δημοτικούς Συμβούλους!
Τι σου έχω σήμερα; Ιστορία γυμναστηρίου! Σφηνάκι ιστορία, δε θα διαβάσεις τα συνήθη κατεβατά! Και δεν είναι δική μου, αλλά θα ‘ναι σαν να είναι δική μου! Μιλώ με γρίφους γέροντα; Το παρακάτω περιστατικό έχει πρωταγωνίστρια τη φουντουκονονά, αλλά άνετα θα μπορούσε να είμαι εγώ στη θέση της! Εμ, αν δεν ταιριάζαμε δε θα συμπεθεριάζαμε! Που λες, η κουμπάρα πάει κι εκείνη γυμναστήριο και κάνει Pilates Reformer, αυτό με τα κρεβάτια -πλατφόρμες που πάνε πέρα δώθε μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και έχουν κάτι ελατήρια / ιμάντες που τραβάς και σπρώχνεις κλπ. Έχει το ζόρι του, όπως φαντάζεσαι. Χθες, όπως είναι όλο το team στο κρεβάτι του μόχθου ανάσκελα και…
