Έκλεισε ένας κύκλος στη ζωή μου, αυτός των μαθημάτων της Δημιουργικής Γραφής! Μάλλον δηλαδή! Σπάνια κλείνω κύκλους στη ζωή μου, πάντα αφήνω ένα παράθυρο, μια χαραμάδα, έτσι να παίρνουμε τον αέρα μας, και κάτι μου λέει ότι και εδώ κάτι τέτοιο θα συμβεί! Που λέτε, την προηγούμενη βδομάδα τελείωσαν τα μαθήματα της Δημιουργικής Γραφής που έκανα στην Καλλιτεχνική Ομάδα Δρώμενο (ΟΑΣΗ – ΔΡΏΜΕΝΟ ΠΟ.Φ.Ε.Σ). Το “Δρώμενο” το οραματίστηκαν δύο νέοι άνθρωποι, ο Σπύρος και η Δανάη, το οργάνωσαν, το δούλεψαν και το έκαναν πραγματικότητα, δίνοντας όλο το “είναι” τους και κάτι παραπάνω! Γράφω και με έχει πιάσει το στομάχι μου από τη στενοχώρια μου. Τέλος εποχής. Στο τελευταίο μάθημα εκεί…

Όλο και κάτι θα χεις καταλάβει για την αδυναμία που είχα στη γιαγιά μου την Ευτέρπη, συχνά πυκνά τρυπώνει στα γραπτά μου με κάποια ατάκα της, έχει και ολοδικά της κείμενα εδώ κι εδώ και αλλού!  Όσο μεγαλώνω δε, όλο και περισσότερο «εμφανίζεται» στην καθημερινότητα μου, και τη “βλέπω” μπροστά μου! Τη “βλέπω” στον τρόπο που απλώνω τα ρούχα με το δικό της σύστημα, όλες οι μπλούζες μαζί, τα παντελόνια μαζί, τα βρακιά μαζί – δεν υπάρχει πλέον αναρχία στην μπουγάδα μου-, στις πίτες, κέικ, κουλουράκια, γλυκά -εννοείται ότι δίνω το μείγμα που μένει στη λεκάνη στα παιδιά-, πρόσφατα ξεκίνησα να λέω και το «Ιησούς Χρηστός νικάει και όλα τα κακά σκορπάει»!  κάνοντας τον σταυρό στο…

Σας είπα για τη Μεγάλη Παρασκευή, θα σας πω και για την Κυριακή του Πάσχα! Ήρθανε οι κουμπάροι μας, χθες και φάγαμε όλοι μαζί, παιδιά και βαφτιστήρια και τι ωραία που ήταν! Είχαμε κάνει “κατάσταση” κάτω στην πιλοτή που την αναβαθμίσαμε σε αυλή, κι έτσι ευάερα και ευήλια, βάλαμε σε μια παρένθεση το θέμα του κορωνοιού και ζήσαμε για λίγο την κανονικότητα! Κύριε Χαρδαλιά, αν με διαβάζετε, ήμασταν όσοι ακριβώς μας είπατε να είμαστε. Αφού προσπεράσαμε κάποια μικρά εμπόδια, τύπου το μπάρμπεκιου να είναι πιο μεγάλο από τη σούβλα και να ψάχνουμε Κυριακάτικα και Πασχαλιάτικα να βρούμε μαγαζί ανοιχτό να πουλάει σούβλες στο σωστό μέγεθος κουλουπού, ενώ τικ τακ το…

Κάτι με έπιασε σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, και αναπολώ το Πάσχα στο νησί μου. Ίσως επειδή δεν έχω καταλάβει Πάσχα φέτος, όχι ότι έχω καταλάβει και τίποτα άλλο. Εναλλάσσονται εποχές και γεγονότα, Καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Επέτειοι Ανεξαρτησίας, τώρα Πάσχα, και δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα μαντρωμένοι και με covid in the air. Βάψαμε αυγά χθες, έστω και αργά, γιατί συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου με αυτά και με εκείνα, στο τέλος δε θα έχουν ιδέα από τα έθιμά μας. Γιατί, δε μετράει μόνο το να λες τα διάφορα στα παιδιά σου. Το ακουστικό ξεχνιέται, το βιωματικό ποτέ, κι ας περάσουν χρόνια. Αλλιώς είναι να τους λες «Τη Μεγάλη Πέμπτη βάφουμε κόκκινα αυγά» κι αλλιώς…

Ήρθε η ώρα να σου μιλήσω για τον αδερφό μου τον Αντώνη!  Στον μισοέδειξα στην κεντρική εικόνα σε φωτογραφία που πίνει το ποτάκι του!  Δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω ολόκληρη φωτογραφία γιατί είναι κι ο ορισμός του εσωστρεφή ανθρώπου και αυτό το κείμενο είναι έκπληξη, δεν ξέρει ότι το γράφω! Το διαβάζει τώρα μαζί με εσάς! Και λέει να μου πει να το κατεβάσω!! “Δείτε το πριν κατέβει”, κι έτσι!  Λοιπόν, τι να πρωτογράψω για τον Αντώνη μου! (Μην ανησυχείς αδερφέ, τόσο – όσο οι αποκαλύψεις μου!) Έχει γενέθλια σήμερα, ο “forty and still rockin”! Η αλήθεια είναι ότι είναι -και φαίνεται- πολύ μικρός για να φυσήξει όλα αυτά τα κεριά…