Είκοσι χρόνια πριν, ταξίδεψα στη Σκωτία
Να σου πω για ένα ταξίδι που είχα κάνει κάποτε στην παραμυθένια, «σκοτεινή», ομιχλώδης και μυστηριώδη, Σκωτία; Ρητορική ερώτηση, όπως κατάλαβες, η σημερινή ανάρτηση έχει κυρίως πιάτο τη Σκωτία με γαρνιτούρα νοσταλγίας και ονειροπόλησης! Δε θα μιλήσω σαν τουριστικός οδηγός γιατί εκεί ταξίδεψα πριν πολλά – πολλά χρόνια κι αυτό το ταξίδι πιο πολύ το θυμάμαι με το συναίσθημα παρά με τη μνήμη! Τι γνωρίζεις για αυτήν την υπέροχη χώρα; Το τέρας του Λόχνες, τους Σκωτσέζους με τα κιλτ, τις παραδοσιακές δηλαδή φούστες που φοράνε χωρίς εσώρουχο -ου λα λά- και τις πίπιζες; Μήπως το ουίσκι τους; Όλοι ξέρουμε το «σκοτς ον δε ροκς», έτσι δεν είναι; Κι εγώ αυτά ήξερα,…
Θέλω απλώς τη μαμά μου
Ναι, τι; (νετι που λέει κι η νεολαία!) Επειδή είμαι μεγάλη ή επειδή είμαι κι εγώ μαμά; Κι οι μαμάδες έχουμε ανάγκη τη μαμά μας, αυτό κατάλαβα το προηγούμενο διάστημα. Η ηλικία δε, δεν παίζει κανένα ρόλο σε αυτό. Ήταν ένα πολύ μεγάλο διάστημα που ένιωθα ότι είμαι άρρωστη. Είχα τρομερές ζαλάδες, δυνατούς, πολύ δυνατούς, πονοκεφάλους, η όραση μου θόλωνε, τα μάτια τσούζανε, ταχυκαρδία, η κοιλιά μου πονούσε, τα πόδια μου πονούσαν, όλα πονούσαν. Πέρα από τα παραπάνω, ένα πολύ ισχυρό αίσθημα κόπωσης και μια αίσθηση ότι τώρα θα σωριαστώ κάτω, μου είχαν κάνει αρμένικη βίζιτα και δε λέγανε να εξαφανιστούν. Πίστεψα λοιπόν ότι όντως κάτι έχω, δεν είναι δυνατόν…
BlogoPicNik στην ταράτσα του Foundry hotel!
ΑΑΑΑ, δε γίνεται να μη γράψω τίποτα για το χθεσινό BlogoPicNik μας (=Bloggers που κάνουν pic nic)! Δε γίνεται να περάσει έτσι! Ένα σφηνάκι ανάρτηση, θα το κάνω και θα σας το κεράσω! Καταρχάς, πέρασα πολύ ωραία, γέλασα πολύ, έκανα παρέα με ενήλικους ανθρώπους με θετική ενέργεια, που είχα πολλή ανάγκη! Κατά δεύτερον, γεύτηκα νοστιμιές!(Και πεινούσα σαν λύκος, πήγα απευθείας από τη δουλειά μου). Κατά τρίτον και σημαντικότερο, μ’ αρέσουν τα ταξίδια, μεταφορικά και κυριολεκτικά και να γνωρίζω νέα μέρη, ανθρώπους, πράγματα, καταστάσεις κλπ! To keep moving ρε παιδί μου, keep learning, keep going & dreaming, δεν ξέρω γιατί στα γράφω στα αγγλικά! Που λες, να συντομεύω την εισαγωγή μου…
Μια φορά κι έναν καιρό στον Άη Στράτη…
Τις προάλλες, άκουσα μια συνάδελφο να λέει «έι, εγώ το πάτησα πρώτη»! Αναφερόταν στο ασανσέρ, που ναι μεν το κάλεσε αυτή, αλλά γυρίζοντας για ένα λεπτό την πλάτη της να μου πει κάτι, τσουπ, πρόλαβε και μπήκε μέσα άλλος συνάδελφος, βιαστικός, χωρίς να την προσέξει και έφυγε. Κι έμεινε εκείνη με το …κουμπί στο χέρι, να διαμαρτύρεται και να περιμένει το επόμενο! Κι εδώ τα ασανσέρ δεν πάνε και σφαίρα, ήταν και ώρα αιχμής, ένα δεκάλεπτο στο «περίμενε», το είχε στο νερό! Άρχισα να χασκογελάω γιατί θυμήθηκα ένα πρόσφατο σκηνικό, μόνο οκτακόσιασαρανταδύο χρόνια πίσω, το οποίο θα σου διηγηθώ ευθύς αμέσως!(Παρεμπιπτόντως, το ευθύς σημαίνει αμέσως. Οπότε τώρα που τις έβαλα…
Bloggers Retro Picnic Day
Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν πολύ σπέσιαλ! Γιατί; Γιατί οι αγαπημένες γνωστές Βloggers, τις ξέρεις κι εσύ, Κάλη από ανθομέλι και Εύη από mamas n pappas διοργάνωσαν ένα ρετρό πικνίκ που είχε απ’ όλα! Καιιιι, ήμουν κι εγώ εκεί! Γέεεει!! Και ήμουν εκεί γιατί η συναδελφοφίλη Σοφία, που είναι team Nouazeta, με πήγε εκεί! Εγώ, η άμπαλη με την οδήγηση, δε θα μπορούσα να φτάσω αλλιώς ως το πάρκο του Φλοίσβου, που θα γινόταν το event, παρά μόνο σαν συνοδηγός! Με το που είδα την πρόσκληση, κατάλαβα ότι η οργάνωση θα είναι σούπερ! Είχε και dress code, που κάτι τέτοια με τρελαίνουν! Ωστόσο, όταν είπε η Πριγκιπέσσα της καρδιάς…
Έχεις κοιμηθεί ποτέ όρθια;
Είδα αυτό το βίντεο -που κυκλοφορεί ευρέως στα σόσιαλ- με αυτό το αξιολάτρευτο κοριτσάκι και ταυτίστηκα! Έχω κάνει τέτοια εγώ…ουυυυ, ένα σωρό! Όπου τέτοια = να τρώω κοιμισμένη! Μεγάλη απόλαυση και το φαγητό αλλά κι ο ύπνος! Αχ, ο ύπνος, ναι! Θα μου πεις γίνονται αυτά τα δύο ταυτόχρονα; Ε ναι, άμα είσαι κομμάτια, νυστάζεις ή απλώς θες να κοιμηθείς ρε αδερφέ, αλλά έχεις και μια λιγουρίτσα, είσαι λίγο λαιμαργούλα και «έλα μωρε, να φάω άλλη μια μπουκίτσα», γίνονται και παραγίνονται! Υπάρχει κόσμος που ξεχνάει να φάει, το πιστεύεις αυτό; Δε μου έχει συμβεί ποτέ! Υπάρχει επίσης κόσμος που θεωρεί τον ύπνο χάσιμο χρόνου, «θα έχουμε άπλετο χρόνο για ύπνο…
She drives -me- crazy!
Πόσα χρόνια μπορεί να παραμείνει κάποιος νέος οδηγός; Πολλά, κρίνοντας από τον εαυτό μου! Ίσως και για πάντα! Κατα τ’ άλλα, λένε ότι τίποτα δε κρατάει για πάντα! Αμ δε! Η φοβία μου για την οδήγηση είναι ολοκαίνουρια, του κουτιού, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Α, όλα κι όλα, την προσέχω σαν τα μάτια μου, που αν θυμηθώ τους ληγμένους φακούς που φοράω, μάλλον λάθος παράδειγμα σου λέω. Ίσως αν έκανα καμιά διαδρομή παραπάνω, αν έτρωγα τα χιλιόμετρα με την κουτάλα της σούπας κι όχι με το κουταλάκι του γλυκού κυδώνι, να αποκτούσα τέλος πάντων εμπειρία και να μη φοβόμουν πια. Τις προάλλες, άλλη μία μέρα στην «εργασία και…
Ψηφίσατεεεε;
Αυτές οι εκλογές είχαν για μένα περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ, αφενός γιατί μεγάλωσα, ωρίμασα και ασχολούμαι περισσότερο, αφετέρου, θα έδινα δυναμικό παρόν διότι είχα φέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα και δε χρειαζόταν να ξενιτευτώ και το σημαντικότερο, ήξερα πολύ καλά ποιους θα ψηφίσω. Στις Ευρωεκλογές, θα ψήφιζα τον αγαπημένο μου, τον άξιο, ικανό, τίμιο, δουλευταρά τον θείο μου, Βασίλη Μιχαλολιάκο -παρακαλώ μη συγχέουμε τους Μιχαλολιάκους και συγχιστώ- και στις Δημοτικές, θα ψήφιζα τον πιο καλό άνθρωπο που γνωρίζω, τον άντρα μου, που πάει με τον σταυρό στο χέρι και δεν κάνει δημόσιες σχέσεις, (κι ο συνδυασμός αυτών δεν ξέρω πόσο βοηθάει για να εκλεγεί). Ήξερα κι άλλα αξιόλογα άτομα, τεσπά,…
Game of Thrones: Το Φινάλε
ΠΡΟΣΟΧΗ – ΠΡΟΣΟΧΗ, SPOILERS ALERT!!! ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ, ΤΟ ΚΑΤΩΘΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΣΠΟΙΛΕΡΣ. Προειδοποίησα! Θα ξεκινήσω δυναμικά. Ντρέψου λιγάκι, εσύ υπεύθυνε για τη γέψη -έτσι το λέει ο γιος μου- που μας άφησε το τέλος του Game of Thrones. Ντρέψου γενικά για όλον τον τελευταίο κύκλο και ειδικά για το φινάλε! Αυτό κλώθατε ενάμιση χρόνο; ΑΓΚΡ. Οι σκηνοθέτες /σεναριογράφοι και το σινάφι τους μάλλον άλλη σειρά από εμάς βλέπανε τόσα χρόνια… Τι μετάλλαξη χαρακτήρων στο άψε σβήσε και βασικά πόσο «Κεντέρη» τον τρέξανε τον τελευταίο κύκλο; Ποιος τους κυνηγούσε; Τα λευκά γαλανομάτικα ζόμπι, όχι πάντως, μας άφησαν χρόνους. Εδώ και οχτώ σεζόν,…
«Έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι δε θα το θυμάται»…
Συζητούσαμε τις προάλλες για τα παιδιά μας -ξέρω δεν το περίμενες, πολύ πρωτότυπο, δεν το συνηθίζουμε καθόλου- και κάποια στιγμή ειπώθηκε το «έλα μωρέ, μικρό παιδί είναι, δε θα το θυμάται». Από κει ξεκίνησε μια κουβέντα για τις πρώτες αναμνήσεις, από ποια ηλικία τα παιδιά θυμούνται τα διάφορα γεγονότα της ζωής τους. Ακολούθησαν διάφορα επιχειρήματα, ο καθένας έλεγε τα δικά του και τώρα θα γράψω τα δικά μου. Πιστεύω ότι θυμόμαστε από πολύ μικρά. Κι όσα δε θυμόμαστε να τα ανακαλέσουμε με το μυαλό, με την έννοια της συνειδητής μνήμης, τα θυμόμαστε αλλιώς, με την καρδιά, με τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είναι θαμμένα μέσα μας και να μη βρίσκονται…
