-
Emily Dickinson|Η ταλαντούχα, μοναχική, ντυμένη μόνο στα λευκά, διάσημη ποιήτρια
«Κυρία Έμιλυ, είστε έτοιμη; Να πατήσω το κουμπί του κινητού για ηχογράφηση;» ρώτησε η Μπλόγκερ.«Κουμπί;» ρώτησε απορημένη και χάιδεψε σκεφτική τα μαργαριταρένια της κουμπιά στο λευκό της φόρεμα με τις δαντελένιες λεπτομέρειες.«Ναι, είναι αφής, στο τηλέφωνο που κρατάω» της έδειξε το αντρόιντ της η Μπλόγκερ.«Α, λέτε τη νέα εφεύρεση που επιτρέπει τη συνομιλία μεταξύ ατόμων που βρίσκονται σε απόσταση», είπε εκείνη που επιτέλους κατάλαβε. «Πού είναι όμως οι σωλήνες, τα καλώδια;» αναρωτήθηκε.«Ναι, αυτό είναι η εξελιγμένη του μορφή, λέγεται κινητό και εφευρέθηκε πολλά χρόνια αργότερα. Δεν παίρνει μόνο τηλέφωνα, βγάζει φωτογραφίες, στέλνει μέιλ, γράφεις κείμενα σε μέσετζερ και…» σταμάτησε απότομα γιατί συνειδητοποίησε ότι η συνομιλήτρια της την κοιτούσε σαν να…
-
Κρίστοφερ Μάρλοου και Ουίλιαμ Σαίξπηρ
«Και πώς σε λένε;» τον ρώτησε η ξανθιά πίνοντας προκλητικά μια γουλιά από την μπίρα του. «Μάρλοου. Κρίστοφερ Μάρλοου», της είπε εκείνος και πλησίασε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της. «Κατάσκοπος κι έτσι;» τον ρώτησε αυτή παιχνιδιάρικα. «Έτσι, αλλά σσσσ, μην το πεις σε κανένα. Από μένα εμπνεύστηκαν τον Μποντ, τον Τζέιμς Μποντ», της είπε συνωμοτικά εκείνος. Στοίχημα ότι σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα έπαιρνε την ξανθιά αιθέρια ύπαρξη και θα πηγαίνανε σπίτι του, σπίτι της ή και κάπου αλλού. «Ποιος είναι κατάσκοπος καλέ; Ο γιος του παπουτσή; Τι λέει ο άνθρωπος για να…» ξέσπασε σε βροντερά γέλια ο νεαρός που ήρθε εκείνη τη στιγμή στην παρέα τους,…
-
Over the Hills and Far Away
Περπατούσε στην κρύα νύχτα, με το χαμόγελο στα χείλη. Από το πρωί, ο παγωμένος βοριάς, είχε κάνει την εμφάνιση του. Η θερμοκρασία είχε πέσει κατακόρυφα, το χιόνι σκέπαζε τους δρόμους και τις αυλές των σπιτιών. Εκείνος όμως δεν καταλάβαινε κρύο και παγωνιά. Αν δεν ήταν το χνώτο του στον παγωμένο αέρα μπροστά από το πρόσωπό του, οι κρύσταλλοι πάγου στο δρόμο και το γεγονός ότι δεν κυκλοφορούσε ψυχή έξω, δε θα το χε πάρει χαμπάρι. Εκείνος, ζούσε καλοκαίρι. Γιατί, λίγο πριν, ήταν μαζί της. Γιατί, ήταν δική του. Και εκείνος ήταν δικός της. Κι ας μην έπρεπε. Δεν έπρεπε αλλά μήπως έπρεπε να την παντρέψουν χωρίς να τη ρωτήσουν; Χωρίς…
Μπορεί να σας αρέσει
Η μυθιστορηματική ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα
Το τσίμπημα της σφήκας
Η υπέρβαρη βαλίτσα
-
Το δεύτερο καλύτερο κρεβάτι του Σαίξπηρ
Η Αν Χάθαγουέι περίμενε τον συμβολαιογράφο να τοποθετήσει τα γυαλιά χαμηλά στη μύτη του, να καθαρίσει τον λαιμό του και να αρχίσει να διαβάζει!Ικανό τον είχε να της αφιέρωνε στη διαθήκη του κάποιο ποίημα ή ίσως ένα θεατρικό έργο ή μήπως ένα σονέτο;Χαμογέλασε κρυφά στη σκέψη να δει τον σοβαρό συμβολαιογράφο να απαγγέλει!Οι γείτονες είχαν μαζευτεί γύρω της για στήριξη όπως είπαν, προς Θεού όχι από περιέργεια να μάθουν τι της άφησε ο διάσημος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.Γιατί, ο άντρας της δεν ήταν όποιος κι όποιος, ήταν ο εθνικός τους ποιητής.Με σπουδές στο Σχολείο του Βασιλιά Εδουάρδου του 6ου, με πνευματική ιδιοκτησία σε έργα σαν τον Άμλετ, τον Ρωμαίο και…
-
Εκατό χρόνια μοναξιάς| συμβαίνει τώρα στο Νέτφλιξ
Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες και η γυναίκα του ήταν μαζί από δεκατριών ετών…Όσο έγραφε το βιβλίο του «Εκατό χρόνια μοναξιάς», είχε απομονωθεί, ακριβώς σαν τον ήρωα του. Οι γυναίκες (του συγγραφέα και του πρωταγωνιστή του «Εκατό χρόνια μοναξιάς»), τους στήριξαν απόλυτα και είχαν αναλάβει τα πάντα, για να μπορέσουν εκείνοι να αφοσιωθούν στο πάθος τους- ο ένας στη συγγραφή και ο άλλος στην επιστήμη. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, πούλησαν ό,τι είχαν, για να καταφέρουν να ζήσουν, αυτοκίνητο, σπίτι, περιεχόμενο σπιτιού. Μείνανε στον άσσο. Όταν ο Μάρκες ολοκλήρωσε το βιβλίο, ήταν τόσο φτωχοί που δεν είχαν καν τα χρήματα για να στείλουν -με το ταχυδρομείο- το χειρόγραφο σε Εκδότη. Στείλανε…
-
Πού είναι τα κλειδιά μου;
Καμία φορά, σκέφτομαι ότι κλέβω εκκλησία με το θέμα της συγγραφής / δημιουργικής γραφής…Είναι τόσα τα τραγελαφικά γεγονότα που μου συμβαίνουν καθημερινώς, που είναι πολύ εύκολο να γράψω κείμενα. Υπάρχει μια συνεχής ανατροφοδότηση, δε χρειάζεται καν να έχω έμπνευση!Σήμερα, για παράδειγμα.Από το πρωί έκανα χιλιακόσιες, όπως το λέει η κόρη μου, δουλειές.Τις έκανα ταυτόχρονα και γρήγορα, σκεφτείτε έναν ζογκλέρ να παίζει τα μπαλάκια του – ώπα, αυτό, κάπως ακούστηκε τώρα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.Θέλω να σας βάλω στο κλίμα.Έβαζα τικ στα κουτάκια μου, πιο γρήγορα απ’ ότι πυροβολεί ο Λούκι Λουκ.Τικ σκούπισμα, τικ σφουγγάρισμα, τικ άπλωμα ρούχων, δύο πλυντηρίων παρακαλώ, που θα ρίξει καρέκλες σε λίγο και θα πρέπει να…
Μπορεί να σας αρέσει
Να συστηθούμε;
Έχεις κοιμηθεί ποτέ όρθια;
Τι ωραία που περνάμε στο γυμναστήριο!
-
Caravaggio, διάσημος, μπαρόκ και επικηρυγμένος
Οι δύο γυναίκες, πίνανε τις σαμπούκες τους, το ιταλικό λικέρ, στο χαμαιτυπείο της Ρώμης που συχνάζανε και μέχρι να πιάσουν δουλειά, συζητούσανε τα νέα τους. «Φιλενά, γνώρισα κάποιον…» «Πες τα μου όλα!» «Έχει κορμί φέτες, το έμπειρο μάτι μου τον σκάναρε κάτω από τα μαύρα ρούχα που φορούσε, σίγουρα γυμνάζεται, έχει μαύρα μάτια κάρβουνο, είναι μυστηριώδης, σκοτεινός, σημαδεμένος, σέξι! Μου είπε ο Μπαμπίνος ο Σουγιάς ότι τον ξέρει, κάνανε ένα φεγγάρι μαζί φυλακή». «Κατάλαβα, είναι κάτι χαρακτήρες, τελειωμένοι αναπτήρες…» «Ε, είναι μπαντ μπόι! Ξέρεις το στιλ μου! Αλλά δε σου είπα το καλύτερο! Είναι ζωγράφος!» «Σώπα! Έχει ταλέντο; Ή απλώς μουτζουρώνει χαρτιά;» «Ήταν μαθητής των μαθητών του Τιτσιάνο και άλλων…
-
Το μεταξένιο θα σου αγγίξει την ψυχή
Συγκλονίστηκα. Με το «Μεταξένιο» του Κυριάκου Χαρίτου, του οποίου είμαι μεγάλη θαυμάστρια. Είναι λογοτέχνης, όχι απλώς συγγραφέας. Και συγγραφείς υπάρχουμε πολλοί, λογοτέχνες όμως είναι λίγοι. Η γραφή του είναι ξεχωριστή, δεν μπορείς να την μπερδέψεις με κανενός άλλου. Τα κείμενα του είναι τρυφερά, ευαίσθητα, ευάλωτα, όπως το μετάξι. Το «μεταξένιο» απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους. Και αυτό σημαίνει καλό βιβλίο. Ιδίως όταν σου αγγίζει την ψυχή. Το κείμενο είναι χορταστικό. Κόντρα σε αυτό που ζητάνε οι εποχές και οι Εκδοτικοί. Ευτυχώς που δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος, παίζει να μην διαβάζαμε αυτό το αριστούργημα τώρα, να το είχαν απορρίψει από τον αριθμό των λέξεων. Τι ωραία επιλογή λέξεων όμως. Πόσο ωραία βαλμένες…
-
Η ΟΔΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣ ταξίδεψε στην Κύπρο| 3η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Λεμεσού
Αγαπητό μου ημερολόγιο, όλα τα ωραία τελειώνουν, έτσι τελείωσε και η 3η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Λεμεσού … Ήταν μια μοναδική εμπειρία και χάρηκα πολύ που ήμουν μέρος αυτής! Γνώρισα κόσμο, όχι πολύ, μπορούσα και περισσότερο και προώθησα το βιβλίο μου καλά, μπορούσα και καλύτερα! Μου είχα υποσχεθεί ότι θα το απολαύσω, δε θα κυνηγήσω κανέναν για πι-αρ, δε θα πιεστώ, δε θα συγκριθώ με τους γύρω μου και δε θα πανικοβληθώ την ώρα που θα πλησίαζε η παρουσίαση μου! Και τα τήρησα όλα! Πλην του τελευταίου! Έβλεπα συγγραφείς να πουλάνε, με και χωρίς εισαγωγικά, το βιβλίο τους και τον εαυτό τους και τους θαύμαζα. Εγώ δεν είμαι έτσι και δατς…
-
Η Διπλωμάτισσα του Νέτφλιξ, μήπως είναι υπερτιμημένη;
Βλέπω την Διπλωμάτισσα.Έχει κάτι που με κρατάει αυτή η σειρά, αλλά υποκειμενικά μιλώντας, είναι υπερτιμημένη. Ξέρω, ξέρω, ανπόπιουλαρ οπίνιον, αλλα περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα! Την Κέρι Ράσελ που υποδύεται την κεντρική ηρωίδα τη γνωρίζω από το εξαιρετικό «Αμέρικανς», που πρέπει να είμαι η μοναδική που το παρακολουθούσα. Κανένας άλλος απ’ όσους το έχω συζητήσει, δεν την έχει καν ακουστά τη σειρά. Αν θεωρώ υπερτιμημένη την «Διπλωμάτισσα», θεωρώ απόλυτα υποτιμημένο το «Αμέρικανς». Ένιγουέι, ξαναγυρνάμε στη Διπλωμάτισσα. Εδώ, η Κέρι κυκλοφορεί άλουστη και ξεμαλλιασμένη σε κάθε σκηνή και κάνει σαν νευρόσπαστο, περπατάει νευρικά, μιλάει κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, σαν και μένα ένα πράγμα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, και γενικά είναι λίγο του ματς, ο…
