Θέλω παρέα με τα φουντούκια μου να σας παρουσιάσω έξι διαδραστικά βιβλία αυτοβοήθειας της επιστημονικής σειράς των Εκδόσεων Παρισιάνου, που είναι οδηγοί, μπούσουλας που λέμε στο χωριό μου, στο πώς να αντιμετωπίσουμε και να βοηθήσουμε το παιδί μας να διαχειριστεί και να αφήσει οριστικά πίσω του, “δύσκολα” συναισθήματα, φοβίες,  άγχη, κακές συνήθειες. Αποτελούν μια πλήρης πηγή αναφοράς για την εκπαίδευση, την κινητοποίηση και την ενδυνάμωση των παιδιών, χρησιμοποιώντας στρατηγικές και τεχνικές που βασίζονται σε γνωστικές-συμπεριφορικές αρχές κι απευθύνονται σε παιδιά και γονείς, καθώς και όποιον άλλο, ειδικό ή μη ειδικό, ασχολείται με τα παιδιά! Προσωπικά, βρήκα χρήσιμα διάφορα τιπς, πχ για τον γιο μου που τρώει τα νύχια του, αλλά…

Θυμάστε την εξαφάνιση στη λίμνη λαμπίκο στο νησί των Πιτσιμπουίνων; Του πιο ασφαλούς αλλά μυστήριου νησιού στον κόσμο; Που είχε μείνει χωρίς νερό; Αυτήν! Τότε ο Μικρός Μπλε, σαν καλός ντετέκτιβ με τη βοήθεια της κολλητής φίλης του Αντελί, είχε βρει τι είχε συμβεί. Πιτσιντρίιιιιν!! Το ξυπνητήρι χτυπάει κι ένα νέο μυστήριο χρειάζεται την εξιχνίασή του! Ο Μακαρόνης έχει εξαφανιστεί μετά από τον τσακωμό του με τη Μυστήρια Τζεντού στο προαύλιο του σχολείου. Η τελευταία κουβέντα που αντάλαξαν ήταν βαριά: “την πιτσάντα σου και σε άλλη παραλία”! Πού βρίσκεται τώρα ο Μακαρόνης; Εξαφανίστηκε κι η Μυστήρια Τζεντού; Ποιος έγραψε τα σημειώματα με τους γρίφους; Γιατί πρέπει να πάρουν γλιστερό μαγιό…

Πέντε λεπτά (Αυτό είναι πολλή ώρα!) (Όχι, δεν είναι!) (Ναι, είναι!) Ντάξει, το αγάπησα αυτό το βιβλίο από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο! Καταρχάς, με έκανε να γελάσω, είναι αστείο και έξυπνο και τόσο to the point, που λέμε στο νησί μου! Κατά δεύτερον, αυτό το βιβλίο είμαι εγώ. Είναι μια έκφραση που τη λέω συνέχεια, από τότε που με θυμάμαι! «Πέντε λεπτά», έλεγα μικρή στη μαμά μου όταν μου έλεγε να σταματήσω το παιχνίδι για να φάω /διαβάσω/ κοιμηθώ (δεν ήταν ποτέ πέντε!). «Πέντε λεπτά», έλεγα σαν έξαλλο νιάτο στις φίλες μου, που με ξυπνούσαν για να βγούμε για βραδινό clubbing (δεν ήταν ποτέ πέντε!). «Πέντε λεπτά», λέω μεγάλη πλέον στα…

Ένα υπέροχο διαδραστικό βιβλίο για τα συναισθήματα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Πόσο σημαντικό είναι να μάθουν τα παιδιά να εκφράζουν αυτό που αισθάνονται. Να αναγνωρίζουν το κάθε συναίσθημα, να το λένε με το όνομά του, να το διαχειρίζονται, ούτε να το καταπνίγουν, ούτε να το εκφράζουν με τους λάθος τρόπους. Αυτό θα τους κάνει υγιείς ενήλικες, που αφενός θα κατανοούν τα συναισθήματα τους – μην το παίρνουμε σαν αυτονόητο ότι όλοι οι μεγάλοι ξέρουν να το κάνουν αυτό- και αφετέρου να συναισθάνονται τους άλλους. Θα ‘χουν ενσυναίσθηση, που λέμε. Όσο μικρότερα το κατακτήσουν αυτό, τόσο καλύτερα πρώτα απ’ όλα για εκείνα αλλά και για τους γύρω τους. Από το…

Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούνε! Σας θυμίζει κάτι αυτή η έκφραση; Τα παιδιά σας μήπως; Ίσως τον (νεαρότερο) εαυτό σας με τον αδερφό /αδερφή σας; Τι κάνουν συνήθως τα αδέρφια; Ναι, ακόμα και τα πολύ αγαπημένα! Μαλώνουν, αρπάζονται με το παραμικρο κι αυτό συμβαίνει, ό,τι φύλλο κι αν έχουνε και ανεξαρτήτως της διαφοράς ηλικίας τους. Θα τσακωθούν είτε γιατί διεκδικούν το ίδιο παιχνίδι, είτε ένας από τους δύο πρόλαβε και πάτησε πρώτος το κουμπί του ασανσέρ ή γιατί έκανε κάτι, οτιδήποτε, λογικό ή… λιγότερο λογικό, που τον εκνεύρισε, όπως για παράδειγμα ότι ανέπνευσε τον αέρα του. True story! Όταν όμως ο ένας από τους δύο λείπει, ο άλλος…

Το βιβλίο “Τα φώτα του δάσους” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, περνάει ένα σημαντικό μήνυμα: πρέπει να αγαπάμε αυτό που είμαστε. Να μη θέλουμε να είμαστε κάποιος άλλος που θεωρούμε ότι είναι καλύτερος, μεγαλύτερος, σημαντικότερος κι άρα αξίζει περισσότερο από εμάς. Είμαστε αυτοί που είμαστε και αυτό είναι σπουδαίο, γιατί κανείς δεν είναι σαν και μας, είμαστε μοναδικοί και ούτως ή άλλως, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι. Όταν αποδεχτούμε τον εαυτό μας, τότε θα οδηγηθούμε στην ευτυχία και στην προσωπική μας ανάπτυξη. Το βιβλίο το λάτρεψε η μικρή μου γιατί κάνοντας «βόλτα» στις σελίδες του και πατώντας στα σημεία που γράφει «πίεσε κι άκου», άκουγε τους ήχους της…