Άλλο ένα βιβλίο που ταυτίστηκα με την πρωταγωνίστρια και μου θύμησε τα σχολικά μου χρόνια! Η Νεφέλη πηγαίνει στη Β’ δημοτικού και αν και είναι επιμελής και καλή μαθήτρια, παθαίνει το εξής: Κάθε φορά που η δασκάλα της της κάνει μια ερώτηση, είτε είναι μαθηματικά, πχ την προπαίδεια του εύκολου πέντε που την ξέρει από το νηπιαγωγείο, είτε γλώσσα, πανικοβάλλεται και δεν μπορεί να μιλήσει, να δώσει την απάντηση. Ο μηχανισμός άμυνας του οργανισμού της στην επίθεση άγχους που της προκαλεί η ερώτηση είναι να ξεγλιστράει από την πραγματικότητα, ταξιδεύοντας με τη φαντασία της αλλού, και να επιστρέφει όταν πλέον το μάθημα έχει πάει παρακάτω. Φοβάται, αγχώνεται μην απαντήσει λάθος,…

Η θεραπευτική ιδιότητα της αγκαλιάς είναι γνωστή. Εξού κι η δημοφιλής έκφραση “μια σφιχτή αγκαλιά, να κολλήσουν τα σπασμένα μας”. Πολλές φορές αυτό που χρειάζεται κανείς, μικρός ή μεγάλος, όταν δεν είναι καλά, είναι να τον πάρουμε μια αγκαλιά. Αυτό μόνο. Μπορεί να μη θέλει να μιλήσει γι’ αυτό που τον απασχολεί ή γι’αυτό που του συνέβη, και να μην έχει καμία όρεξη να ακούσει τι θα κάναμε εμείς στη θέση του. Μπορεί να θέλει να βιώσει τη λύπη και τη στενοχώρια του πρώτα, πριν προχωρήσει παρακάτω. Μπορεί να χρειάζεται τον χρόνο του για να αντιδράσει. Κι ως τότε να έχει ανάγκη απλώς μια αληθινή αγκαλιά και δύο πρόθυμα αυτιά…

Το πρώτο βιβλίο που -ήρθε στα χέρια μας και – η ιστορία του έχει πρωταγωνιστές έναν μπαμπά και το παιδί του. Συνήθως οι μπαμπάδες είναι πιο ριγμένοι ή είναι κομπάρσοι (βλέπε τους μπαμπάδες Βασιλιάδες στα κλασσικά παραμύθια) και συνήθως αναφέρεται μόνο η μαμά. Και μ’ αρέσει που ο μπαμπάς είναι γραμμένος με κεφαλαίο Μ – στις λεπτομέρειες κρύβεται πάντα η διαφορά. Το παιδί έχει όνομα, είναι ο Τομ, ο μπαμπάς είναι ο … Μπαμπάς. Αυτό δείχνει ότι οι δυο τους έχουν κάτι παραπάνω από τη βιολογική μεταξύ τους σχέση. Το δέσιμο τους είναι ισχυρό. Η Linda Sarah, συγγραφέας αυτού του βιβλίου για παιδιά ηλικίας από 3 ετών -προσωπικά πιστεύω ότι…

Έψαχνα καιρό ένα βιβλίο για την απώλεια, που να εξηγεί με απλά και κατανοητά λόγια την έννοια του θανάτου, ώστε να μπορούν τα παιδιά μικρής ηλικίας να την αντιληφθούν. Το βιβλίο «Που πήγε η γιαγιά» των Εκδόσεων «Κλειδάριθμος», είναι εξαιρετικό. Με άγγιξε κι εμένα, βούρκωσα και με έπιασε η καρδιά μου γιατί κι εγώ ακόμα, η ενήλικας, δεν την έχω αντιμετωπίσει την απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Έχω κουκουλώσει τα συναισθήματά μου κάτω από το χαλί. Αλλά το θέμα μου δεν είμαι εγώ, είναι ο γιος μου, που επτά χρονών, προχθές μου έλεγε ότι αν δει ένα πεφταστέρι, θα ζητήσει σαν ευχή να γυρίσει πίσω ο παππούς του κι η…

Ξεκινάει το σχολείο και υπάρχει μια μικρή …εμ, άρνηση; Βαρυθυμία; Δεθελωναπαωσχολίαση; Λογικό! Σαν το καλοκαίρι και το αραλίκι δεν έχει! Για τα μικράκια δε, που θα πάνε πρώτη φορά παιδικό σταθμό – νηπιαγωγείο – πρώτη δημοτικού, υπάρχει κι ο φόβος και το άγχος του αγνώστου. Και για εκείνα και για τους γονείς! Been there, done that… Πόσο είχα αγχωθεί πέρυσι που θα πήγαινε το φουντούκι Α’ δημοτικού αλλά και η καραμελίτσα μου που ήταν τοσοδούλα και πήγαινε κι εκείνη “χολείο” δε λεγόταν… Είχαμε προετοιμάσει το έδαφος με πολύ μπλα – μπλά, γνώριζαν τι να περιμένουν και τελικά όλα πήγαν καλά! Σε αυτήν την προετοιμασία -ναι και εδώ!- βοηθάνε και τα…

Με την κόρη μου διαβάσαμε και σας προτείνουμε ένα διασκεδαστικό παιδικό βιβλίο της Τζούλια Ντόναλντσον, σε εικονογράφηση της Λίντια Μονκς και μετάφραση της Μάρως Ταυρή από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο! Ζωάκια, χρώματα και κείμενο γραμμένο με ομοιοκαταληξία, σαν ποιηματάκι, τι άλλο να θέλουν τα παιδάκια ηλικίας μεταξύ 3 – 6 χρονών για να τους τραβήξει το ενδιαφέρον; Μα, μια «γαργαλιστική» υπόθεση, φυσικά! Και την έχουν! Η μικρή πασχαλίτσα πάει διακοπές και σαν σωστή τουρίστρια κάνει μια στάση στο ζωολογικό κήπο! Βλέπει τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τον κροκόδειλο, την ύαινα, τον ελέφαντα, τις μαϊμούδες και…  τα ρα τα ταααν, δύο κακούς, γνώριμους από τα παλιά! Τους βλέπει και τους  ακούει να συνωμοτούν…

Χαμηλή αυτοπεποίθηση; Ντροπαλοσύνη; Διστακτικότητα; Ατολμία; Αυτολύπηση; Όλα αυτά τα είχε ο Φρύνος, ο βάτραχος και καθόταν μοναχός και λυπημένος απόμερα, μην τον βλέπουν τα άλλα ζώα ότι δεν ξέρει να κάνει τίποτα και τον περάσουν για χαζό. Είχαν μαζευτεί για την ετήσια επίδειξη ικανοτήτων και ταλέντων που είχαν όλα – όλα εκτός από εκείνον, έτσι;- στη φεγγαρόλουστη λίμνη! Από τη γωνίτσα του, χωρίς να τραβάει την προσοχή των υπόλοιπων, παρακολουθεί τη φιέστα. Αναγνωρίζει σε όλους ταλέντο εκτός από τον εαυτό του. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν προσπάθησε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, να εξασκηθεί κάπου, να κάνει κάποια πρόβα και να παρουσιάσει κι εκείνος το κάτι τις του. Το θεωρούσε…