-
Όταν ο πρίγκιπας αργεί να εμφανιστεί
Γράφει η Μαρία Σωμαράκη, αγαπημένη blogger που μου έκανε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσω κείμενο της Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πριγκίπισσα που αγωνιούσε να έρθει η στιγμή που θα εμφανιστεί στη ζωή της ο πρίγκιπας. Η πριγκίπισσα καθόταν κάθε πρωί στον ανθισμένο κήπο της φορώντας τα καλά της μέχρι να δύσει ο ήλιος. Πότε κοιτούσε τον δρόμο, πότε τον κήπο και πότε τον ουρανό. Μάλιστα είχε χαθεί τόσο πολύ μέσα στις σκέψεις της που ώρες-ώρες αναρωτιόταν αν περίμενε πράγματι τον πρίγκιπα της ή αν περίμενε απλά από συνήθεια. Κάθε μέρα αναρωτιόταν : «Πότε θα έρθει ο πρίγκιπας μου πάνω στο λευκό άλογο να αναλάβει όλα…
-
Γράμμα στον Αϊ Βασίλη
Σήμερα φιλοξενώ την Μαρία Σωμαράκη από το ιστολόγιο “Μαρια Σωμαράκη Blog” στο πλαίσιο της Μυστικής Ανταλλαγής που διοργάνωσε το Edityourlife Magazine και οι Greek Women Bloggers. Άγιε Βασίλη, καθώς πλησιάζουν τα φετινά Χριστούγεννα και μικροί μεγάλοι πιάνουν χαρτί και μολύβι να σου γράψουν γράμμα, δεν μπορώ να αντισταθώ και να μη σου γράψω κι εγώ. Θέλω να σε ρωτήσω για τα παιδικά σου χρόνια. Η παρουσία σου είναι τόσο αστραπιαία που δεν έχουμε προλάβει να σε γνωρίσουμε, η οικογένεια μου κι εγώ, να μάθουμε έστω κάτι παραπάνω για σένα που να μην είναι από τα αμέτρητα παραμύθια που κυκλοφορούν για σένα. Στολίζατε δέντρο στο σπίτι σου; Εσύ σε ποιον έγραφες γράμμα; Τι ευχόσουν…
-
Yoga με του Αυτισμού το “Α.”
Γράφει η Σταμνίδου Ιωάννα Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής / Δασκάλα Yoga Προσβάσιμης για ενήλικες & εφήβους στο φάσμα του αυτισμού, νοητική υστέρηση, σύνδρομο down. “Εισπνοή, βήμα πρώτο”… Σχεδόν δέκα χρόνια πέρασαν από τη γνωριμία με τους μυστήριους κατοίκους ενός άγνωστου τόπου, μα το συναίσθημα της μεθυστικής λαχτάρας του ξεκινήματος ενός ταξιδιού, αναμειγμένο με άγχος και αμηχανία, είναι ακόμα νωπό. Ο ξεναγός στέκεται δίπλα δίνοντας κάποιες αναγνωριστικές πληροφορίες, αν και, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει να έχει αποκλειστεί οποιαδήποτε δίοδος επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης μαζί τους… Ακούγεται πως στον τόπο τους όλοι οι γνώριμοι κώδικες και οι κανόνες, που σαν να συμφωνήθηκαν σιωπηλά μέσα στο χρόνο για τη συνύπαρξη του μέσου όρου μιας…
-
Φωτεινό εξπρές
Γράφει η Sunflower… Πριν από τρεις τριετίες δούλευα σε μια εταιρεία τρένων και είχα δυο τρελά, τρομακτικά αφεντικά. Ο διευθυντής Νο1 ήταν κάτι σαν την ελληνική εκδοχή του Charlie Sheen στο Two and a 1/2 men. Ελπίζω να ξέρετε για ποιον μιλάω. Σαραντάρης συν κάτι, πρώην γόης, αθεράπευτος γυναικάς, είχε εκρήξεις θυμού, αλλά στο βάθος δεν ήταν μαυρόψυχος. Ο διευθυντής Νο2 ήταν ο μεγάλος γιος του Βελζεβουλ και έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο, ώστε να εξασφαλίσει τη διαδοχή. Ήταν ένας απογυμνωμένος από σαρκικές επιθυμίες γερό-μπισμπικης (αν και ήταν μόλις 50 κάτι, κατάφερνε να φαίνεται τουλάχιστον 15 χρόνια μεγαλύτερος), με σουβλερή μύτη, ανύπαρκτα χείλη, μικρά μοχθηρά μάτια, διαπεραστική φωνή, κοντόχοντρο παρουσιαστικό και στη…
-
Τηλεκατευθυνόμενος
Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη... Να σας θυμίσω τα παιχνίδια με τηλεχειριστήριο; Όλοι μας, λίγο πολύ έχουμε παίξει. Αχ, τι ωραία που είχα τον έλεγχο πάνω σε κάτι. Το κινούσα όπως ήθελα. Μπροστά – πίσω, γρήγορα – αργά, σε όποια κατεύθυνση επιθυμούσα για να διασκεδάσω. Τι συμβαίνει όμως όταν το παιχνίδι δεν το εγκαταλείπουμε σε εκείνη την αθώα ηλικία; Όταν συνεχίζουμε να παίζουμε με τον ίδιο τρόπο στην ενήλικη ζωή μας; Και είμαστε εμείς που κρατάμε το τηλεχειριστήριο ή μήπως είμαστε το παιχνίδι; Κι όμως συνάντησα και τέτοιους ανθρώπους. Ναι, κατευθυνόμενους και συνάμα τον χείριστη τους! Για εκείνους θα μιλήσω. Με αγάπη και ελπίδα να μην ανήκουν σε καμία θέση στο…
-
Αυτό που Είμαι το χτίζω κάθε μέρα· δε θα μου το χαλάσει κανένας!
Γράφει η Λιάνα Σαγιάννη… Είμαι άνθρωπος με συναισθήματα, με πάθη, με επιλογές, με γνώσεις, με λάθη, με επιθυμίες, με αντοχές, με ευαισθησία, με υπομονή, με θέληση, με αδυναμίες, με τρόπους, με όρια, με φιλοσοφία ζωής, με, με, με. Όλα αυτά και πολλά ακόμα, διαμορφώνουν και εξελίσσουν την προσωπικότητά μου κάθε μέρα. Πιστέψτε με. Δεν ήμουν τίποτα. Δεν ήξερα τίποτα. Δεν ήμουν, μέχρι να γίνω. Τι θέλω να γίνω; Ένας Άνθρωπος με αληθινή Αγάπη. Εκείνη την αγάπη, που κάποιοι βιώσαμε από την κούνια, όταν οι γονείς προσέφεραν τα πάντα, χωρίς ανταλλάγματα. Εκείνη, που μας δίδαξαν τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μέσα στη θρησκεία. Εκείνη, που μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως η ουσία…
-
Το Μάτι που αγάπησα
Γράφει ο Αντώνης Ακριτόπουλος 24/7/18 10:05 μ.μ. Μάτι… ένα κείμενο, μια προσωπική άποψη, ένας μικρός φόρος τιμής, για έναν τόπο που αγάπησα. Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω να γράφω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Προσπαθώ να τα απλώσω σε ένα φύλλο χαρτί, ένα κείμενο στην άσπρη οθόνη του Word με τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά, περιμένοντας με να αρχίσω. Ίσως φταίει το σφίξιμο που με πιάνει στο στομάχι, βλέποντας εδώ και δύο μέρες σε όλα τα κανάλια τις εικόνες φρίκης που εξελίσσονται από τις πυρκαγιές. Όταν ο λαιμός σου έχει γίνει κόμπος και με δυσκολία καταπίνεις, βλέποντας ανθρώπους και γνώριμα μέρη να γίνονται παρανάλωμα πυρός, όταν με δυσκολία εσύ…
-
Απόψε σου γράφω ένα γράμμα…
Γράφει η Νέλλη… Φίλη μου, Μόλις είδα στην τηλεόραση μια συνταγή μηλόπιτας κι αμέσως σκέφτηκα εσένα… Σκέφτηκα πόσο μου λείπεις. Έχω τόσα να σου πω, κάθε μέρα εδώ και δύο χρόνια σου μιλάω. Προσπαθώ να καταλάβω τι έκανα. Τι σε πείραξε. Γιατί χαλάσαμε τις καρδιές μας. Δύο χρόνια λοιπόν μαντεύω. Έχω καταλήξει κάπου, αλλά μπορεί να είναι και λάθος. Όμως εγώ συνεχίζω να μαντεύω. Αυτό που μαντεύω λοιπόν, μοιάζει με τόσο του «έπρεπε». Κι αυτό που με πληγώνει είναι ότι ξέρεις τόσα χρόνια πως δεν είμαι ο άνθρωπος των «πρέπει». Με ενδιαφέρει περισσότερο η ουσία. Την ουσία όπως την εννοώ εγώ βέβαια γιατί για τον καθένα είναι διαφορετική. Από τότε…
-
Έρωτας παρά τέταρτο
Γράφει η Sunflower… Δεν απευθύνομαι σε εσένα που κάποτε σου ενέπνευσα τον έρωτα που σου ενέπνευσα. Απευθύνομαι στον έρωτα αυτόν. Τον μακρινό στον χρόνο. Τον μονόπλευρο. Που δεν του έδωσα σημασία, ούτε ευκαιρία. Του έρωτα, που δέσμια της νιότης μου και του πόθου που προκαλούσα στους άντρες, δεν εκτίμησα. Αν μου προσφερόταν πάλι σήμερα αυτός ο έρωτας, δεν ξέρω τι θα έκανα μαζί του. Αν θα τον αρνιόμουν ή αν θα δοκίμαζα να πορευτώ με κάποιον που δεν ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Δεν ένιωσα να με περνάει καμιά ηλεκτρική εκκένωση ούτε στο πρώτο ούτε και στο δεύτερο βλέμμα, δεν ένιωσα αόρατες νύμφες να μου ψιθυρίζουν πως συνάντησα το πεπρωμένο…
-
Ένας λίγο αλλιώτικος φίλος
Γράφει η Τ. Κ…. Έγραφα, έσβηνα, ξαναέγραφα….Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι σιγά το θέμα. Ανάμεσα σε τόσες μαμάδες, η ιστορία με ένα ζωάκι, θα φαινόταν αν μη τι άλλο λίγο αστεία. Σιγά, θα σκεφτόταν ίσως κάποιος, τι να μας περιγράψει αυτή; Τι μπορεί δηλαδή να έχει νιώσει /ζήσει/ βιώσει με ένα κατοικίδιο. Και όμως, είναι τόσα πολλά αυτά που έχω ζήσει, τόσα πολλά αυτά που έχω να θυμάμαι, από τα δικά μου γατάκια τον Μητσάκο και τη Μαρθούλα. Δύο αξιολάτρευτα αδεσποτάκια με τη δική του ιστορία το καθένα. Σήμερα θα μιλήσω για τον Μητσάκο, που αν και μικρότερος από τη Μάρθα, για μένα είναι ο «πρωτότοκος» μιας και τον…