Η μάχη του Σολφερίνο είχε τελειώσει, εκείνος όμως έβλεπε κάθε βράδυ εφιάλτες. Πώς αλλιώς; Άνθρωπος ήταν όχι ρομπότ. Πώς να σβήσει από το μυαλό του τους χιλιάδες άντρες, πεσμένους στο χώμα, ο ένας να φωνάζει «μάνα», ο άλλος «νερό», να μένουν εκεί αβοήθητοι. Θα έκανε κάτι, ναι, αυτός, ένα άτομο. Θα γινόταν το μικρό κολιμπρί, που κατά τη διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς στο δάσος, πήγαινε μπρος-πίσω κουβαλώντας σταγόνες νερό στο ράμφος του για να βοηθήσει στην κατάσβεσή της. Κι όταν οι υπόλοιποι θα του έλεγαν ότι η προσπάθειά του ήταν μάταιη, εκείνος θα απαντούσε: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί». Αυτά έλεγε τώρα στους πέντε φίλους του που κάθονταν στον καναπέ…