Σε ένα φαστφουντάδικο του Ντιτρόιτ ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, σκούπιζε με το βετέξ το τραπέζι και μάζευε σε ένα δίσκο τα πιάτα με τα αποφάγια αυτών που κάθονταν λίγο νωρίτερα εκεί. Ο υπεύθυνος που είχε μπει λίγο νωρίτερα, την κοίταζε με μισό μάτι. Τον έβλεπε με την περιφερειακή της όραση ότι την κοίταζε και ήξερε και τον λόγο. Ήταν η πρώτη Αφροαμερικανή που δούλευε σε τέτοια θέση. Σε μαγαζί που έτρωγαν λευκοί. «Τζον; Ποια είναι αυτή;», ρώτησε ο υπεύθυνος το αγόρι στο ταμείο. «Νταιάνα τη λένε» «Δε με νοιάζει πώς τη λένε. Τι κάνει εδώ;» «Καθαρίζει τα τραπέζια; Είναι και γρήγορη, πολύ καλή στη δουλειά. Και κούκλα, έτσι;». «Διώξτην». «Γιατί; Επειδή…