Η γελοιογραφία πήγε στον πόλεμο του 1940 - Νουαζέτα με φουντούκι και καραμέλα

Μοιραστείτε το :

Βρισκόμαστε στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1940.
Σε ένα μικρό γραφείο εφημερίδας, με πλάκες τυπογραφείου, στοίβες από χαρτιά, μυρωδιά από μελάνι και καπνό, οι λιγοστοί δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει πηγαινοέρχονταν, με τα τσιγάρα να κρέμονται από τα χείλη- οι υπόλοιποι είχαν φύγει στο μέτωπο.
Μια γραμματέας χτυπούσε μανιασμένα τη γραφομηχανή της κι ο εκδότης περίμενε ανυπόμονα τον σκιτσογράφο του.
«Τι μου ’φερες σήμερα; Έχουμε μισή ώρα πριν κλείσει το φύλλο», του είπε με το που μπήκε εκείνος στο γραφείο.
«Μια χαρά, προλαβαίνουμε. Δες εδώ» του απάντησε δίνοντάς του το σκίτσο που είχε φτιάξει.
Έδειχνε τον Μουσολίνι να λέει με απόγνωση ότι του πήρε χρόνια να μάθει τους στρατιώτες του να σηκώνουν το ένα χέρι, ενώ οι Έλληνες τους έμαθαν αμέσως να σηκώνουν και τα δύο»
«Μπράβο! Αν κρατήσουμε το ηθικό του κόσμου ψηλά, θα κερδίσουμε και τον πόλεμο!».
«Το γέλιο είναι όπλο. Η πένα είναι όπλο. Μπορεί και πιο δυνατό από δίκαννη καραμπίνα».
«Ξέρεις, χτες ήρθε γράμμα απ’ το μέτωπο. Μας έγραψαν ότι τα σκίτσα τα κρατούν μαζί τους»
«Τους δίνουν δύναμη και κουράγιο».
«Ακριβώς! Αύριο να μου φέρεις αυτό που μου έλεγες, με τα τσαρούχια που πέφτουν σαν χαλάζι στο κεφάλι των Ιταλών».
«Ναι, και θα γράψω «Ιταλικό Ανακοινωθέν: Η βροχή και η κακοκαιρία μας εμπόδισε την προέλαση»
«Πολύ καλό, μπράβο.»
«Και έχω ήδη προγραμματίσει ένα για μετά τη νίκη στην Κοριτσά.
Οι Ιταλοί θα λένε «ελάτε να βάλουμε ένα χεράκι να απομακρύνουμε την Ιταλία γιατί οι Έλληνες πλησιάζουν»
«Να το έχουμε έτοιμο γιατί είναι ζήτημα ωρών να την πάρουμε!»
Τον χειμώνα του 1940, δύο πράγματα κυριαρχούσαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οι εξελίξεις στο μέτωπο και η γελοιογραφία της ημέρας.
Οι εφημερίδες μάλιστα, οργάνωναν διαγωνισμούς και υπήρχαν πολλές συμμετοχές και κοινοποιήσεις.
Το γέλιο, τη σάτυρα, την ελπίδα, τα είχε ανάγκη ο λαός και οι στρατιώτες μας.
Ό,τι έκανε η Βέμπο με τα τραγούδια της, το κατάφερναν κι οι γελοιογράφοι
(Φωκίων Δημητριάδης, Παύλος Παυλίδης, Νίκος Καστανάκης, Γεώργιος Λυδάκης, Κωνσταντίνος Μπέζος, Σταμάτης Πολενάκης)
με την πένα τους.
Ανέβαζαν το ηθικό, έδιναν κουράγιο, έκαναν τον φόβο να μοιάζει μικρότερος.
Ο ρόλος της γελοιογραφίας ανέκαθεν είχε κοινωνικό ρόλο, να καυτηριάζει συμπεριφορές και γεγονότα, να κάνει πολιτική σάτιρα.
Το γέλιο και η σάτιρα δεν είναι απλώς για να γελάμε, είναι δυνατά όπλα του πνεύματος. Η σοβαρότητα δεν είναι ταυτόσημη της σοβαροφάνειας.
Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας!

ΥΓ:Το σκηνικό που περιγράφω στα γραφεία της εφημερίδας το 1940 είναι μυθοπλασία, οι πληροφορίες που μεταφέρω όμως είναι γεγονότα. Κοιτάμε τις πληροφορίες της σελίδας.
[Η έμπνευση για την ανάρτηση ήρθε από τη φετινή σχολική γιορτή της κόρης μου, η οποία με συγκίνησε πολύ.
Έκανα μια γρήγορη έρευνα και διάβασα διάφορα ενδιαφέροντα για την ιστορία και την τέχνη της Γελοιογραφίας αλλά δεν είναι του παρόντος.]