Το τηλέφωνο που χτύπησε μία, δυο, τρεις φορές, τον ξύπνησε. Πού να πάρει, και έβλεπε τόσο ωραίο όνειρο… Τον είχαν αναγνωρίσει, λέει, ως μεγάλο ζωγράφο, και μάλιστα η φήμη του είχε βγει εκτός συνόρων. Ο Στρατής Ελευθεριάδης που οι φίλοι τον φώναζαν Τεριάντ είχε οργανώσει μια έκθεση με δικές του ζωγραφιές στο Παρίσι και είχαν κάνει πάταγο! Από αυτήν την έκθεση άρχισαν να τον παραδέχονται πρώτα στο εξωτερικό και μετά στο εσωτερικό. Δυστυχώς, όμως, ο Τεριάντ έκανε την Έκθεση, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Κι αυτός ο Χάρος, δεν μπορούσε να περιμένει κάνα δυο χρονάκια ακόμα… Να προλάβαινε να ακούσει από το στόμα του Τάκη Μπαρλά να τον αποκαλεί…